De man die God genoemd werd
Sommige sporters maken hun fans zo uitzinnig van devotie dat ze de bijnaam ‘God’ krijgen.
Met die sporters loopt het vroeg of laat verkeerd af. Neem de Belgische wielrenner Frank Vandenbroucke, wiens door druk, drugs en depressie bezeten leven eindigde in de armen van een Senegalees meisje van plezier. Of neem Paul McGrath.
McGrath wordt nog iedere zaterdagmiddag bezongen in Villa Park, het stadion van Aston Villa, de club waar hij jarenlang een rots in de branding was. Shirts met zijn rugnummer en de toevoeging ‘God’ gingen er over de toonbank als warme broodjes voor de halve prijs. McGrath, de voorstopper die voor niemand opzij gaat, op wie je een flat kunt bouwen, op wie iedereen kan rekenen. Iedereen, behalve hijzelf.
Tijdens zijn jaren bij Manchester United – midden jaren tachtig – krijgt McGrath kennis aan Norman Whiteside. De twee zijn vaak geblesseerd en brengen de dagen samen door in het krachthonk.
Wanneer ze zo tegen lunchtijd genoeg aan de gewichten gehangen hebben, strekt de dag zich lang en zinloos voor hen uit. Zo komt het dat ze steeds weer in een andere pub belanden, om te eten en te drinken. En vooruit, nog wat te drinken.
En nog wat. En nog wat. Ennogwatennogwatennogwat.
Met de voor topsporters typerende stamina drinken Whiteside en McGrath zich in betrekkelijk korte tijd de afkickkliniek in.
Maar de drank is sterker dan de artsen. Of misschien: de wil is zwakker.
McGrath groeit uit tot een klassieke verslaafde: op het veld merkt niemand iets van zijn nieuwe liefhebberij, maar thuis verandert hij in een onzekere tiran, die het ene, door liters alcohol vertroebelde ogenblik vrouw en kinderen door het huis slaat en het volgende moment de deur niet meer uit durft.
Tijdens wedstrijden houdt hij angstvallig zijn adem in. Voortdurend wordt hij bereden door de angst dat de spits die hij op de huid zit zijn drankkegel zal opmerken.
Wanneer Alex Ferguson de leiding krijgt in Manchester, is het afgelopen met de gedoogcultuur. Niet veel later wordt McGrath in alle discretie aan Aston Villa overgedaan.
In Birmingham gaat het toneelstuk van McGrath verder waar het in Manchester gebleven was. Thuis een zielige patiënt, op het veld een onverzettelijke ster.
Domestos
Op de ochtend van 1 november 1989 zit de man die God genoemd wordt op de rand van z’n bed.
Beneden klinkt het geluid van zijn wild spelende kinderen en de sussende toon van de au-pair. Vier zoons heeft hij, Paul McGrath.
Naast hem ligt een broodmes dat hij uit de keukenla heeft ontvreemd.
Het volgende moment zet God het mes op zijn pols en drukt het lemmet in zijn aders.
Het duurt even voor de au-pair hem uiteindelijk vindt. Haar gegil zal hem de rest van zijn leven vergezellen, het zal de soundtrack van zijn zwarte herinneringen worden.
Enkele dagen later staat Paul McGrath bij Aston Villa in de basis tegen Everton. Het wordt 6-2.
Om zijn polsen draagt hij een zweetband.
Niet veel later breekt er in het leven van Paul McGrath een moment aan, een moment dat aanbreekt in het leven van iedere alcoholist. Het moment waarop alle drank op is, iedere voorraad opgebruikt, tot de laatste druppel.
Het zit allemaal in zijn robuuste lijf.
God heeft dorst, maar hij durft de straat niet op om drank te kopen. In de blinde paniek van de gevorderde verslaafde doet hij een greep in het gootsteenkastje, trekt een literfles van het schoonmaakmiddel “Domestos” tevoorschijn en klokt hem in een keer achterover.
Dan gaat hij zitten wachten. Op de roes, of op de dood; het is hem om het even.
Zijn middenrif begint te branden. Steeds meer te branden. Hij krijgt het gevoel alsof zijn organen op het punt staan zijn lijf te verlaten.
Tot het branden in zijn middenrif ondraaglijk wordt. Dan rent Paul McGrath naar de gootsteen, draait de kraan open en begint te drinken, drinken om de brand binnenin hem te blussen.
Hij stopt pas als hij moet overgeven.
Zo troeft Paul McGrath tegen wil en dank zijn eigen demonen af.
Niet voor het eerst, en niet voor het laatst.
Bruiloft
Zijn autobiografie, die in 2006 verscheen, is getiteld “Back from the Brink”.
Terug uit de afgrond.
Het leek een afrekening met een beneveld verleden, een startschot voor een toekomst vol hoop en vruchtensapjes. Helaas: enkele maanden geleden werd hij weer gearresteerd wegens openbare dronkenschap tijdens een familiebruiloft in een hotel.
In een reactie liet McGraths dokter weten dat zijn patiënt nog altijd lijdt aan ernstige angsten, die zich slechts laten dresseren zolang zijn agent bij hem is. Helaas kon zijn agent die zaterdagmiddag niet bij de bruiloft aanwezig zijn.
