Waarom ik bang ben voor een pedoseksueel aangezien te worden
Het was zondagmiddag en het thuiszitten begon te vervelen, dus ik trok mijn jas aan en liep naar het Amstelpark.
Daar is een kinderboerderij met geiten, ezels en schapen en van die mislukte kleine paardjes en heel veel verschillende soorten pluimvee. Het is leuk om naar de dieren te kijken. Ze zijn grappiger dan de meeste mensen.
De zon scheen en het was druk. Gezinnen met kinderen vooral. Aan de overkant van de dierenweide zag ik een onbezet bankje. Er staat een hek om de weide, ik moest omlopen. De snelste route liep door een speeltuin.
Een soort reuzentol
Een van de speeltoestellen was een soort reuzentol, een verticale schijf die kon draaien rond een metalen staaf waarop een stuurtje was bevestigd. Op de schijf stond een jongetje van een jaar of vijf met kort zwart kroeshaar en een donkerblauwe winterjas, op de groei gekocht.
Het kind wist zich duidelijk geen raad met de tol. Hij hield zich vast aan het stuur terwijl de schijf langzaam wegdraaide. Het deed denken aan een vallende shorttracker in slow motion. Ik moest lachen. Het jongetje zag mij en lachte ook. Ik trok een gekke bek en hij lachte nog harder. Ik stopte. Wilde hem laten zien hoe die tol werkte, denk ik. Of heel hard aan de schijf draaien, dat vinden kinderen leuk. Toen bedacht ik me en liep ik verder.
Een man alleen
Mensen schatten mij altijd jonger. In mijn baard groeien een paar grijze haren, maar ik heb nauwelijks kraaienpootjes en bijna al mijn haar nog. Toen ik mijn jas (groen, kort, ‘sportief’) acht jaar geleden kocht was hij eigenlijk al te jongensachtig. Op mijn sneakers zou een puber niet uit de pas lopen. Ik voldoe, kortom, niet aan het profiel van een vieze, oude man. En toch voelde ik me zo. Of beter: ik was bang dat de ouders in het park mij zo zouden zien. Want wat heeft een man alleen te zoeken in een speeltuin vol kinderen, anders dan…?
Benno L.
Ik had me geërgerd aan de Leidenaren bij Pauw & Witteman. Het ging over een vrouw die haar kind niet meer op de fiets naar school durfde te laten gaan, vanwege Benno L. Ik snapte het sentiment, maar vond dat ze de ratio moest laten prevaleren.
Zo eenvoudig is dat natuurlijk niet. Het idee van een fobie is dat de angst niet in verhouding staat tot de mate van bedreiging.
Onbehaaglijk
Later kwam een vriendin naar het park. Ze zei dat ik me aanstelde. Ik vond dat ik moest vinden dat ze gelijk had, maar het lukte niet. Er hing iets in de lucht in die speeltuin. Iets dat me vertelde dat ik er niet welkom was. Ik sluit niet uit dat ik het me verbeeldde (natuurlijk verbeeldde ik het me), maar voor het onbehaaglijke gevoel maakte dat niets uit.
De vriendin zei ook: jij ziet er niet uit als een vieze, oude man. Waarmee ze impliceerde dat mensen die er wel uitzien als vieze, oude mannen niet met lachende jongetjes in te grote winterjassen kunnen spelen.
We maakten een foto van een kalkoen. Wel zo veilig. Wie daar iets achter zoekt, is zelf de smeerlap.
