Spring naar de content

Adieu Nokia 3310, een ode aan jou

Nokia is voor 5,4 miljard euro opgekocht door Microsoft en heet voortaan Microsoft Mobile. Tijd voor een ode aan de Nokia 3310.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Carlijn Teeven

In groep acht zat ik toen ik mijn eerste mobieltje mocht kopen. Een gsm noemden we het toen nog. Dat stond voor ‘geen snoer meer’, zei de juffrouw. Ik was er enigszins laat mee, mijn vriendinnen hadden hem in groep zeven al gekregen. Dat gaf mij de kans om me goed te oriënteren: welke heeft de mooiste ringtones, op welke zitten de leukste spelletjes, van welke kun je het hoesje makkelijk verwisselen?

Ik was er snel uit: het werd de Nokia 3310. Hij was een kleine twee jaar eerder al uitgekomen, maar voor mij nog hipper dan hip. In de klas mocht-ie niet aanstaan. Maar zodra het pauze was, gingen we er ‘samen’ mee spelen. Degenen die geen telefoon hadden, keken over de schouder van hun klasgenoten mee hoe de topscore van Snake steeds nét niet werd verbroken. Sms’en of bellen deden we nauwelijks – zakgeld voor beltegoed hadden we namelijk niet.

Dat veranderde gelukkig op de middelbare school. Het ding werd steeds belangrijker en ging overal mee naartoe. Door weer en wind op de fiets, de Nokia in het voorvakje van mijn rugzak (soms met de rits open). Een flinke regenbui, een valpartij, het deerde hem allemaal niet: de Nokia 3310 overleefde alles. Een oplader meenemen hoefde ook nooit, want de batterij ging dagen mee.

Maar na een jaar of twee was ik hem beu. Vriendinnen kregen hippere, kleinere modellen. Die van mij werd opeens ‘koelkast’ genoemd. Ik schaamde me voor de oubollige beltoon. Tudududu tudududu tududu duduuuu. Dus zette ik hem voortaan maar op stil, waardoor ik nogal eens een oproep miste.

Zo lang deze telefoon het prima deed, kreeg ik geen nieuwe. Er zat dus nog maar één ding op: de Nokia 3310 zo snel mogelijk om zeep helpen. En dat viel niet mee, kan ik u vertellen. Met het nodige lompe gedrag lukte het uiteindelijk toch. Ik blij.

Maar nu heb ik spijt. Een paar mensen in mijn omgeving zijn weer terug naar hun oude vertrouwde Nokia (of er – nog slimmer misschien – nooit van afgeweken). Ik heb het idee dat er voor mij geen weg terug is. Ik ben verslaafd geraakt aan mijn smartphone, heb elke minuut een reflex dat ik hem weer moet ‘checken’. Altijd rekening houden met de duur van de batterij, en een dure verzekering voor het geval-ie op de tegelvloer valt.

Maar ergens in een laatje ligt een oude Nokia (geen 3310 helaas, want die is dus kapot), met daarin mijn Nederlandse simkaart. Een keer in de tien dagen laad ik hem op. En heel af en toe belt er nog iemand. Dan laat ik hem expres een tijdje rinkelen. Want o, wat is die ringtoon toch goed.

Onderwerpen