Spring naar de content

Bedankt, lieve mannen van de zaterdagboodschappen!

Sinds kort werkt mijn dochter van zeventien parttime als caissière. Terwijl zo’n beetje al haar vrienden na hun eindexamen zijn gaan studeren, heeft zij een tussenjaar genomen waarin ze een particuliere jazzopleiding volgt. In het dagelijkse leven betekent dat één, twee dagen in de week naar school, en de rest werken, want particuliere opleidingen kosten veel geld. Ach ja, werken voor je opleiding, er zijn ergere dingen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Johanna Geels

Vrouwen in de rij bij de kassa bijvoorbeeld. “Vooral die van jouw leeftijd, mam, die zijn het ergst.” Ik kan me er iets bij voorstellen. Drukke vrouwen met banen, gezinnen en haast, altijd haast. Het is ook niet niks, leg ik haar uit, om van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat man, kinderen, baas, collega’s en kat tevreden te moeten houden. Er blijft in een gemiddeld vrouwenleven maar weinig tijd over om relaxed in een rij te kunnen staan.

Gemene vrouwen
Desalniettemin moeten we wel beleefd blijven natuurlijk. Sommige vrouwen bleken domweg gemeen. Gistermiddag kwam mijn dochter thuis met zulke nare verhalen dat ik er beroerd van was. En ze was nog wel zo goed gemutst van huis gegaan. Met haar blauwe AH-trui (ach, hij staat best leuk, mam, met een beetje fantasie). Haar AH-sjaaltje netjes opgevouwen in haar tas. Op weg naar de piranha’s voor haar kassa, die direct in de aanval gaan als het allemaal iets langer duurt. Het drie miljoen keer op een dag moeten vragen naar bonuskaarten, boerderijdierenacties, koopzegels, voordeelhamsters, weet ik het allemaal.

Spijt
Toch ben ik zelf ook niet vrij van smet, ongeduldig als ik vroeger kon zijn tegen langzame winkelbedienden, horecamedewerkers en caissières. Blijkbaar vond ik dat ik recht had op een zo flitsend mogelijke afhandeling van mijn dagelijkse boodschappenellende en stond af en toe zwaar ongedurig te draaien of geïrriteerd te kijken als het allemaal wat minder soepel verliep. Iets waar ik nu, met terugwerkende kracht, reuze spijt van heb. Hoeveel kinderen zijn er door mijn gedrag bedrukt naar huis gefietst na hun eerste, tweede werkdag?

Geduldige mannen
Afgelopen zaterdagochtend ging ze weer. Nog steeds vol van zin. Ik hield mijn hart vast. Probeerde telepathisch iedereen in de rij bij haar kassa ervan te overtuigen dat ze aardig voor mijn meidje moesten zijn. Toen een appje. “Het gaat best goed mam, iedereen is aardig en geduldig.” “Joepie,” appte ik terug, “hoe dat zo ineens?” “Nou,” typte ze nuchter, “het zijn vandaag dus vooral mannen die boodschappen doen. Die zijn veel geduldiger.”

Ik dank bij deze dan ook alle mannen die afgelopen zaterdag bij de AH hier op het pleintje boodschappen hebben gedaan en mijn dochter vrolijk hebben gemaakt. Die rustig hebben gewacht op hun zegeltjes, hun boerderijdieren, zonder schelden, morren of ongeduldige sisgeluiden. Die haar een complimentje gaven of een grapje maakten. Jullie zijn helden.

Witte onderbroek
Helaas was de pret van korte duur. Op maandagochtend beschuldigde een mevrouw haar van het stelen van een herenonderbroek. Een witte. Maat XL. De mevrouw had er die ochtend blijkbaar eentje bij haar afgerekend en was hem sindsdien kwijt. Boos had ze bij de servicebalie gestaan, haar vinger beschuldigend richting mijn dochter. ‘Zij, was het! Van kassa zes! Zij heeft hem het laatst in handen gehad.’
Nadat mijn dochter het hele verhaal thuis bij een warme kop troostthee zuchtend uit de doeken had gedaan, kon ik alleen maar denken: wat bezielt die mensen? Wat moet zo’n kind nou in godsnaam met zo’n mannenbungalowtent aanvangen? Een witte!

U begrijpt, wij verlangen intens naar de zaterdag.