Waarom het leven een saaie maar gemoedelijke bedoening is
Onderweg naar huis kruiste ik de P.C. Hooftstraat. Een straat met status; hij heeft een eigen televisieprogramma met Jort Kelder en er is een belangrijke literaire prijs naar hem vernoemd. In de praktijk valt het tegen. Ik kruis de P.C. Hooftstraat twee keer per dag, en dat voelt niet anders dan het kruisen van andere straten.
Donderdag klonk er muziek. Ik keek de straat in en zag een mensenmassa. Dat was me ook wat. Een mensenmassa, midden in de spits, op een doorgaande weg. Dat kon niet goed gaan. Dus ik erheen, op sensatie beluste stukjesschrijver als ik ben.
Op de eerste verdieping van een winkel tegenover Hugo Boss en naast Tommy Hilfiger stond een dj die electrohouse draaide. Op de winkel hing het logo van het Amsterdam Dance Event. Een bevriende fotograaf die stond te fotograferen omdat fotografen dat nou eenmaal doen, vertelde dat het een secret gig was. De dj schreeuwde dat hij Nicky Romero heette. De toeschouwers stonden met hun mobieltje te filmen, al dan niet uitbundig dansend.
Hoewel Nicky Romero een behoorlijk populaire dj is, was de weg niet afgesloten. Auto’s, fietsers en scooters reden kalm voorbij. Sommige bezoekers waren zo enthousiast dat ze de rijweg op liepen. Mannen in nette pakken met een V op hun borst verzochten ze vriendelijk om terug op de stoep te gaan staan en dat deden ze dan. Een Amerikaans meisje vroeg hoe de dj heette. Ik zei Nicky Romero. Ze was teleurgesteld, die kende ze niet. Verder gebeurde er niets. Na een kwartiertje fietste ik verder.
TOELICHTING
In Pauw ging het die avond over Zwarte Piet. Er werd een filmpje afgespeeld waarin alle excessen van de laatste jaren achter elkaar waren geplakt, van de vrouw op het Malieveld en de met de dood bedreigde Quinsy Gario tot de verwarde man in Utrecht.
Het land lijkt de weg kwijt. Wie een week binnen zit met de televisie aan, durft daarna nooit meer de straat op. In werkelijkheid is het een saaie maar gemoedelijke bedoening. Bovenstaand stukje is daar een goed voorbeeld van, al zeg ik het zelf.
Dit was een stukje in het kader van ‘5 minuten’. Dat zijn stukjes die geschreven zijn in vijf minuten met een eventuele toelichting waar geen tijdslimiet op staat.
