En plotseling gebeurde er niets #trainingskamptweets
Precies een week geleden schreef ik op deze plek: ‘Wie op een hoge berg gaat staan en een hoopvolle blik in 2015 werpt, ziet ongetwijfeld weer onvermoede rampen, teleurstellingen en droefenis opduiken. Mensen worden ziek, fraude komt aan het licht en langzaam helpt de wereld de aarde een beetje verder om zeep.’ Toen moest het in Parijs dus nog 7 januari, lunchtijd worden.
Als de zomerstop voor het voetbal de tijd van de hoop is, dan is de winterstop de tijd van het hoopje. Het hoopje, en het weetje.
Dan hoopje dat het allemaal beter wordt en weetje: zodra het weer begint, tieren de gebreken, de onkunde en de liefdeloosheid weer even welig als voorheen. De goede voornemens liggen begraven in de tuin van het hotel in een warm land.
De duim van Jeroen Zoet
En toch: de hoop.
Of het hoopje.
Misschien steekt Robert Maaskant hier en daar een gezellig kaarsje aan in het Bredase spookslot waar de schim van Jelle ten Rouwelaar al maanden grabbelend door de gangen doolt, wie weet stoppen clubs van het ene moment op het andere met uit de kluiten gegroeide kinderen uit elkaars jeugdopleiding jatten alsof het kikkertjes zijn uit de bakken van Jamin en er komt vast ooit nog eens een breed gedragen protest over het toewijzen van het WK van 2022 aan Qatar – al zal het voor dat laatste misschien wachten zijn tot Ajax, Schalke, Bayern en Joost mag weten welke andere clubs van hun Qatar-trainingskampjes zijn teruggekeerd en iemand ze aan het verstand heeft gepeuterd dat ze voetbalverenigingen zijn, en geen Gooise gezinnen die op vakantie gaan van de verkoop van vaders moraal.
Wie deze weken op Twitter zoekt op de hashtag #trainingskamptweets, ziet de hoop van z’n beeldscherm spatten. De sfeer is goed, de velden uitstekend en met de spirit is ook niets mis. Ik herken het gevoel: als ik zelf op vakantie aan het zwembad een briljante roman lees, voel ik dat ik dat ook kan. Sterker nog: zodra ik thuis kom, maak ik er werk van. Nee, echt.
Het is natuurlijk niet alleen maar een verzetje, zo’n trainingskamp. Zo zag ik een foto voorbijkomen waarop de Ajax-spelers zich insmeerden, om verbranding te voorkomen. Weinig mensen weten het, maar in Qatar wordt de zon met olie nog wat feller gestookt, vandaar.
Op de website van Voetbal International hielden de clubwatchers dagboeken bij, onder titels als ‘Feyenoord in Dubai’ en ‘PSV in Maspalomas: op zoek naar het goede gevoel’.
Je zag het voor je: heel PSV – spelers, trainers, een verdwaalde persvoorlichter – in hemdsmouwen en korte broek scharrelend over het zuidelijke deel van Gran Canaria, op zoek naar het goede gevoel. Behalve keeper Jeroen Zoet, want Jeroen Zoet had z’n duim bezeerd.
Als je wilde, kon je de hele week heerlijk rustgevende #trainingskamptweets lezen. Er gebeurde genoeg: Erik Bakker van Cambuur ging niet mee op trainingskamp, ‘omdat hij niet zo lang van huis kon zijn’ en Novak Djokovic ging naar huis met een Ajax-shirt van de sponsor die een tijdje geleden onze internetverbinding afdoende dacht te hebben aangesloten met twee blikjes en een stukje ijzerdraad.
Zelfs de traditionele gematchfixte oefenpotjes voor anderhalve man, een paardenkop en een handvol televisiecamera’s ontbraken niet.
Plotseling gebeurde er
Het zal wel aan mij liggen, maar ik kon de afgelopen week wel wat rustgevende trainingskampnieuwtjes gebruiken. Wanneer het vuilste gezicht van de wereld je van zo dichtbij aangrijnst, wanneer relativering ongepast wordt, als zelfs het niet schrijven over dat ene ook een vorm van schrijven over dat ene wordt, als alles stilstaat… Dan wordt het onmogelijk om je bezig te houden met bijna niets. Voor even, want het Bijna Niets van het dagelijks leven maakt, net als het Levensgrote Iets, deel uit van dat leven.
Voor nu is het wachten op het moment dat iemand twittert: ‘En plotseling gebeurde er niets #trainingskamptweets’. *
Kan niet wachten.
* Met dank aan Toon Tellegen.
