Vriendschap vs. kille regelgeving in het wielrennen
Ik zit in de kopgroep en nu is het van belang daar ook te blijven. Ik kijk om me heen, voor zover dat mogelijk is door de striemende regen en zie dat we nog met een man of tien over zijn. Ik kies positie in het wiel van oud-coureur Theo de Rooij en snowboardster Nicolien Sauerbreij, toch niet de eersten de beste. De Rooij ziet zichtbaar af, Sauerbreij staat bekend om haar matige eindsprint. Achter me zie ik vriend Richard met wie ik de reis naar Texel heb gemaakt. Hij steekt z’n duim omhoog, alsof hij wil zeggen: dat gaat lekker zo, blijven zitten waar je zit, dan maken we straks kans in de finale. Z’n bril is beslagen.
Welkom in de Ronde van Texel, also known as de Johnny Rep Classic. We koersen 110 kilometer, via Den Burg en Den Hoorn naar Oudeschild en via Oost en De Cocksdorp door de bossen weer terug naar De Koog en de finish in Den Burg. Rep zelf, de naamgever van deze eendaagse klassieker, is al na vijf kilometer spoorloos. Totaal doorweekt en verkleumd nam hij met een paar bloedgabbers een afslag die leidde naar verwarming.
Lekke band
Dan opeens, een knalletje en pfff… Band lek! Sjeesus! Ik? Ja, jij! Hobbel de bobbel voel ik onder me, ik zit meteen op m’n velg. Daar gaan mijn kansen op de eerste grote overwinning in een verlate wielercarrière. Richard is ook gestopt, zie ik. Hij demonteert zijn voorwiel, haalt die van mij er uit en zet de zijne erin, in een handomdraai. “Hier”, zegt hij, “jij hebt vandaag de betere benen.” Het heeft op dit moment geen enkele zin om in discussie te gaan. Ik stap meteen op en laat me achter een scooter terugleiden naar de kopgroep, Richard alleen achterlatend op een dijkje tussen de schapenstront en volgevreten lammetjes. Hoe hij straks thuis komt weet niemand. De afloop van het verhaal laat zich raden. Ik klop De Rooij uiteindelijk in een adembenemende eindsprint en ’s avonds wordt Richard, tijdens de afsluitende feestmaaltijd, op tafel gehesen. Zoveel sportiviteit zijn ze nog nooit tegengekomen op het Waddeneiland. Er wordt keihard op schouders geslagen, Texels bier gedronken en afgesproken dat we er volgend jaar weer bijzijn. De beker die ik krijg is niet voor niks een wisselbeker.
Vriendschap
Hoe anders is de situatie in het echte leven waar vriendschap en collegialiteit eerder tegen je worden gebruikt. Richie Porte en Simon Clarke, want daar heb ik het natuurlijk over. Vrienden voor het leven, maar onder contract bij een andere ploeg. De één (Porte) rijdt voor de eindoverwinning in het klassement, de ander (landgenoot Clarke) zit vooral in de Giro om Michael Matthews en Simon Gerrans aan dagzeges te helpen, niet geheel toevallig óók twee Aussie’s. De camaraderie tiert welig down under.
Porte wilde niet klagen over de straf die hem ver achterop heeft geworpen. “Het was een inbreuk op de regels, maar daar stond ik niet bij stil.” En over de actie van Simon Clarke: “Dit was wielrennen op z’n best. De laatste jaren kwam onze sport vooral negatief in het nieuws, maar dit was een fantastisch moment.” Clarke handelde uit instinct, zei hij na afloop. “Ik heb er geen moment over nagedacht. Ik dacht er gewoon goed aan te doen om een vriend te helpen. Hij heeft ook niet om die hulp gevraagd. Het was een spontane reactie.”
Eigen wetten
Net als die van Richard op Texel. Jongens die altijd klaarstaan voor een ander en willen helpen. Het is meer dan knechten alleen, het is zien dat iemand anders in de problemen zit en automatisch een helpende hand bieden. Een mevrouw raakt te water in haar auto en zij duiken er meteen achteraan, zonder over eventuele gevolgen na te denken, zoals de temperatuur van het water bijvoorbeeld. Maar daar is in de topsport dus geen ruimte voor, die heeft zijn eigen wetten. Van een ploegmaat mag je wel een wiel aannemen, van iemand uit een andere ploeg niet, of zoiets. De wielerwereld is opgedeeld in kleurtjes van sponsors en wie die grenzen even vergeet, krijgt een cruciale tijdstraf aan z’n broek. Porte houdt de moed erin, zegt dat ie de Giro nog steeds kan winnen, maar iedereen weet dat het niet zo is. Over een paar jaar zullen we wel weer lezen dat de gokmaffia er achter zat.
De Giro of de Ronde van Texel? Vriendschap of kille regelgeving? Geef mij de Ronde van Texel maar. Lang leve Johnny Rep!
Iedere maand ontleedt Mark van den Heuvel voor HP/De Tijd een sport. Deze maand: wielrennen.
