Spring naar de content

Eindexpo 2015: Sem-Isabelle Wierenga

Honderden studenten studeren deze zomer af aan een van de vele kunstopleidingen die Nederland telt, klaar om aan de slag te gaan als beroepskunstenaar. HP/De Tijd licht de komende maand elke week vier aanstaande alumni uit – vier jonge kunstenaars die vol trots hun eindexamenwerk aan de wereld willen laten zien. Vandaag: Sem-Isabelle Wierenga (Tiel, 1987) studeert met het project 06-02-03 af aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht, afstudeerrichting: Fine Art en Design in Education.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Nick Muller

Over haar afstudeerwerk
“De titel van mijn afstudeerwerk is 06-02-03, genoemd naar de datum dat mijn vader ervoor heeft gekozen uit het leven te stappen. Zijn zelfgekozen dood heeft mijn leven op zijn kop gezet, en doen beseffen hoe belangrijk de tijd is die je met een dierbare doorbrengt.
“Belangrijke thema’s in mijn werk zijn tijd en verlies. Ik ben van mening dat verlies je doet beseffen wat tijd betekent. Ik maak gebruik van symbolen die een algemeen beeld geven van verlies, om aan te tonen dat verlies een universeel gevoel is: iedereen heeft er mee te maken. Of iemand nou ziek is, weg gaat of er zelf uit stapt: het doet pijn als een dierbare er plotseling niet meer is. In die zin probeer ik de dood van mijn vader ook uit de taboesfeer te halen, want zelfmoord is toch iets wat veel mensen niet begrijpen.”

“Ik ben gaan werken vanuit de avond dat mijn vader uit het leven stapte. Hij heeft die avond vele brieven geschreven, waardoor ik een helder beeld heb van zijn gedachtegang. Ik heb geprobeerd dit te visualiseren: drinken, roken, kapotslaan, uitkleden, verbranden. Hierna liep ik vast. Ik had losstaande beelden die voor mij de weg naar de dood van mijn vader beschreven, maar voor de toeschouwer nog alleen beelden waren. Daarom ben ik gaan zoeken naar een universeler beeld van het verliezen van een dierbare. Ik kwam uit op rouwteksten, vragen die achterblijven na een verlies en spullen die iemand achterlaat. Het gebruik van de kleding van mijn vader behoudt voor mij de link naar hem. Ik was wel bang dat de toeschouwer hier niet doorheen zou prikken, maar dit persoonlijke aspect bleek alleen maar sterker te werken. Door de subtiliteit en rust is er genoeg ruimte voor de interpetatie van de toeschouwer. Door het zand op de grond wordt de toeschouwer onderdeel van het werk, ze geven en nemen iets: wij zijn hier, maken sporen, maar de tijd tikt door.”

Meer werk van Sem-Isabelle Wierenga vindt u hier.

U1 U2 U3 U4 U5