Waarom het behoorlijk vermoeiend is om Sven Kramer te zijn
Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is om Sven Kramer te interviewen. Samen met collega Remco Regsterschot, een expert op het gebied van de schaatssport, logeerden we vorig jaar rond deze tijd in het hetzelfde hotel als Kramer, verscholen tussen een paar bergtoppen in de Italiaanse Dolemieten. De plek waar de oudere bevolking nog trots met allerlei nazisymbolen op de revers gespeld achter de plaatselijke fanfare liep te paraderen. Wie een paar dagen in het zuiden van Duitsland of het meest noordelijke puntje van Italië bivakkeert, komt Adolf altijd wel een keer tegen. Maar dat is een ander verhaal.
Regsterschot had dat slim geregeld. We zaten niet alleen bij Kramer in het hotel (Sporthotel & Residence Spögler), maar ook bij coach Orie en de schaatsers Smeekens, Nuis, Groothuis en Gerritsen. Dat was prettig werken. Met open armen werden we ontvangen, zes verhalen rijker liepen we twee dagen later de deur weer uit. Het enige was ontbrak was een interview met Sven Kramer. Die momenten bepaalt Sven namelijk liefst zelf, zei hij. Verder hoorden we hem op de gang alleen mopperen over de gebrekkige Wifi-verbinding. “Niet te doen bijna,” zei hij, half gebogen over een trapleuning op de tweede verdieping, want daar had je het beste bereik.
De samenwerking met schaatsgoeroe Jac Orie was nieuw, dat was even wennen voor Kramer omdat details onder Orie juist níet de doorslag geven. “Details zijn pas bepalend als de rode draad klopt,” zei de coach. Niet alles in ‘team Orie’ draaide meer om meneer Kramer. De tijd dat iedereen voor hem in de houding sprong als hem iets niet beviel, was voorbij.
Deuren open
Kjeld Nuis, die andere Nederlandse schaatsgod, vond de keuze van Kramer goed te begrijpen. “Wie wil er nou niet graag onder Jac Orie trainen? En Sven weet echt waar-ie mee bezig is en waarom-ie iets doet, ik kan daar alleen maar bewondering voor opbrengen. Ik moet wel eens lachen als-ie z’n invloed aanwendt. Gaan we ergens trainen, is de deur op slot. Dan belt Sven iemand en dan is de deur binnen vijf minuten open, van zulk soort dingen. Is toch mooi? Met Sven erbij gaan deuren open, die voor mij anders dicht zouden blijven.”
De deur naar deze schaatswinter werd opengegooid door twee verslaggevers van het blad Helden – Jasper Boks en de in de journalistiek teruggekeerde Jaap Stalenburg – die op audiëntie mochten bij Sven Kramer, een beetje zoals de Daklozenkrant bij de echte Paus. Stalenburg en Kramer hebben samen een TVM-verleden, vandaar. “Ik doe het op mijn manier,” luidt de kop boven het verhaal. Daar is dus verder niks aan veranderd in vergelijking met vorig jaar. “Het zit in mijn aard om de controle te hebben, het geeft me een lekker en zeker gevoel,” zegt Kramer. En op de vraag of hij in zijn privéleven ook zo’n control freak is: “Ik probeer sport en privé te scheiden. Maar ja, topsporter ben ik 24 uur per dag en zeven dagen in de week. Dus het is onontkoombaar om ook in mijn privéleven in controle te zijn.”
Vermoeiend
Het is, kortom, behoorlijk vermoeiend om Sven Kramer te zijn. Alles draait om winnen. Daarom speelt hij ook geen spelletjes, zoals Rummikub, want dan kan hij verliezen. Maar ja, hij heeft geen keuze. En z’n vriendin al helemaal niet. Films kijken met Sven wil ze ook niet meer, als ze een keer samen thuis zijn. Hij vraagt te veel. De zesjescultuur in de Nederlandse sportcultuur heeft Kramer nooit begrepen. Het Nederlands elftal gaan huldigen na een tweede plaats bijvoorbeeld. “Dat trek ik dus niet.” Zelf is hij nog nooit blij geweest met een bronzen of zilveren medaille. Daar wordt Kramer eerder strontchagrijnig van, pissed off naar huis rijden is de enige optie.
“Ik streef naar perfectie, op alle vlakken. Soms wordt dat me niet in dank afgenomen, op die momenten voel ik me onbegrepen.” Kramer roept niet om te schofferen, of omdat hij verwend is, zijn doel is hoger: hij wil winnen. “Ik maak me ook niet meer druk om hoe mensen naar mij kijken of wat ze vinden van mijn prestaties. Dat had ik een jaar of zes geleden veel meer. Nu doe ik gewoon wat ik denk dat het beste voor me is.”
Bevroren water
Alle voortekenen wijzen erop dat ook deze winter weer de winter word van ijskoning Sven Kramer. Bij de start van ieder schaatsseizoen, denken we altijd even de Amerikaanse komiek en notoire drinkenbroer WC Fields. No, I don’t drink water, zei hij ooit. Waarom niet? Because fish fuck in it. Schaatsen zou hij hebben verfoeid, zoveel is zeker. Bevroren water gooide WC Fields liever in een glas whisky.
Iedere maand ontleedt Mark van den Heuvel voor HP/De Tijd een sport. Deze maand: schaatsen.
