Noem me maar een feminazi
Feminist. Even was het een woord dat in grote oplichtende letters achter Beyoncé op podia verscheen. Het had sexappeal. Girlpower en glitterbeha’s. En toen bleek ineens dat het niet om het recht op hotpants dragen ging. Er zat zelfs een heuse ideologie achter: gelijke rechten en mogelijkheden voor mannen en vrouwen. Maar ho eens even!
Voor een hedendaagse feminist zit er weinig anders op dan zich exclusief met vrouwenbesnijdenis en kindhuwelijken bezig te houden. Als je niet de meest benadeelde persoon op aarde bent, heb je het er namelijk maar mee te doen. Anders ben je een fopfeminist en een feminazi. Humorloos en drammerig. Bazig ook. En zo zijn er nog wat van die kwalificaties die vooral vrouwen die hun mond opentrekken ten deel vallen.
In Nederland is er op emancipatoir gebied niets meer te verbeteren, aldus een roedel mannen met territoriumdrift, gesteund door een handjevol verbaal automutilerende vrouwen. En geef die arme mensen eens ongelijk. Vernieuwing is ook hartstikke spannend. En door met je volle gewicht op de status-quo te gaan zitten en daar heel hard te roepen naar iedereen die langsloopt, lijkt het net alsof je iets in de melk te brokkelen hebt.
Max Pam gebruikte deze week in de Volkskrant een zielige ijsbeer als metafoor voor de tanende macht van de man. Diederik Boomsma en Jonathan Price betoogden donderdag in NRC Handelsblad dat de emancipatie af is. Sinds de tweede feministische golf in de jaren vijftig zouden alle doelstellingen bereikt zijn. Vrouwen hebben keuzevrijheid. Waarom er in Nederland dan nog steeds zoveel vrouwen parttime werken? (76,6 procent tegenover een Europees gemiddelde van 32,2 procent) ‘Dames, blijkbaar willen jullie het niet,’ is de conclusie van de twee.
Ik ben dan misschien geen bioloog dus pin me er niet op vast, maar ik durf te beweren dat puur het hebben van een Nederlandse vagina geen onwilligheid of gemakzucht in de hand werkt. Aannemelijk is dus dat het hebben van een Nederlandse vagina bepaalde maatschappelijke gevolgen heeft.
Zo krijgen vrouwen anno 2016 voor hetzelfde werk nog steeds minder betaald dan mannen. Na de geboorte van een kind is het daarom in veel gevallen financieel gunstiger als niet de man maar de vrouw een stapje terug neemt. En dan is er nog die tweedaagse aanfluiting die men vaderschapsverlof durft te noemen. Zelf spreek ik in zo’n geval van weekend.
Nee, weet je wanneer de emancipatie in Nederland af is? Als vrouwen hun mening kunnen geven zonder op hun overgewicht, scheve tanden, decolleté of algehele neukbaarheid beoordeeld te worden. Als ze hetzelfde betaald krijgen als hun mannelijke collega’s. Als ze meer machtsposities bekleden. Als ze in het openbaar borstvoeding kunnen geven zonder scheve blikken te krijgen, alleen maar omdat iemand ooit heeft besloten dat vrouwentepels onzedig zijn. Als ze niet meer voortdurend lastig worden gevallen op straat. Als voor mannen en vrouwen dezelfde seksuele moraal geldt. Als aanrandingen geen aanleiding meer zijn voor uitspraken als “Daar heeft ze het zelf naar gemaakt” of juist “Kijk die bakkes, wees blij dat iemand erop wilde.” Als actrices en nieuwslezeressen niet meer door twintigers worden vervangen als ze een paar lachrimpels krijgen. Als vrouwen financieel onafhankelijk zijn.
Als…
Noem me daarom, als je het echt niet kunt laten, tot die tijd maar een feminazi. Ook al is het een decennia oude, vrij matige woordgrap.
