Spring naar de content

De nieuwe Louis van Gaal is stokoud

Een hekel kun je niet aan hem hebben. Zeker niet nu hij met de aandoenlijke en waterige blik van een bejaarde op zijn stoeltje zit. Hulpeloos en veel ouder dan de 64 jaren die hij telt. Een stokoude man in shock. Louis van Gaal knoopt zijn ManU-sjaal om zijn gerimpelde hals, vouwt hem secuur. Indruk: bejaarde in een tehuis voor de lunch met sperziebonen en vla toe.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Auke Kok

De sjaal is zijn grote rode slabbetje. Hij kijkt er trots bij. ‘Goed zo meneer Van Gaal, zo krijgen we geen vlekken.’

Zijn assistenten — zijn ziekenbroeders — hebben meneer Van Gaal meegenomen naar het voetballen. Het door een waslijst aan blessures gepijnigde Manchester United moet het thuis opnemen tegen FC Midtjylland. De meesten op Old Trafford kunnen de naam van de Deense nummer drie niet uitspreken. Maar omdat ManU al maanden bizar slecht speelt is iedereen bang. Meneer Van Gaal is ook bang, voor zover hij weet wat er gebeurt. De trainer die in de wieg was gelegd voor dominantie ziet er week uit. De anderen weten meer dan hij: zo’n blik. Vijftien jaar geleden al meende hij op weg te zijn naar een nieuw leven als directeur, maar dat mislukte en toen werd hij toch weer trainer. Dit seizoen is hij ongewoon vaak de loser.

Of hij mag blijven, of José Mourinho hem verdringt, of hij wordt uitgelachen: ze zeggen het maar. Ontgoocheld en kwetsbaar in zijn jack is hij de nieuwe Louis. De stokoude meneer Van Gaal.
Hij zet een flesje water aan zijn door zorgrimpels omringde mond, en je denkt: een patiënt slaat zijn voorgeschreven portie levertraan achterover.

Wie zeg je, jongen?
Met een koortsige blik die niets lijkt te zien kijkt hij naar het spel. Of kijken de assistenten namens hem? Toe maar, meneer Van Gaal, het valt best mee. Na een goal springen de ziekenbroeders op van blijdschap. Ze gaan weer zitten en vertellen meneer Van Gaal, die onder het juichen van de anderen iets in zijn dagboek schreef, wat er is gebeurd. ‘Marcus heeft gescoord!’
‘Wíe zeg je, jongen?’
‘Marcus, Marcus Rashford.’
Meneer Van Gaal graaft in zijn door vele teleurstellingen gekwelde, recente geheugen. Marcus, Marcus… Sorry jongens, help me even.

Assistant Ryan Giggs zegt iets in zijn oor: over jeugdspeler Marcus vermoedelijk, die vanwege de zoveelste blessure vlak voor aanvang te horen kreeg dat hij moest debuteren. En die nu opnieuw scoort.
O ja? Meneer Louis lacht als een kind en stoot Giggs aan met zijn elleboog. Yes! Great!
Uitslag 5-1. Traag, als een opa na een optreden van een Cliniclown, klapt meneer Van Gaal voor de boys en stapt weer eens op.

Meneer Van Gaal: voor altijd Onze Louis.