Spring naar de content

Marcus Rashford en een nieuwe Class of ’92

Donderdagavond. Ik schakel toch maar in voor de tweede helft op RTL 7. Manchester United – FC Midtjylland. De 2-1 is net gevallen in het Theatre of Dreams dat al een paar jaar geen Theatre of Dreams meer is. Door wie, vraag ik me hardop af. Marcus Rashford. Achttien jaar. Ik herhaal de woorden. Nu met uitroeptekens.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën: door Frank Hettinga

Koortsachtig Googlen leert mij dat hij niet eens (inmiddels natuurlijk wel) over een Wikipediapagina beschikt. Wél een prachtig Fresh Prince of Bel-Air-kapsel. En het is nog een vrij complete aanvaller ook. Lang, sterk en snel. Nee, niet waar. Toch? Maakt hij nu ook nog 3-1? En een lekker spitsendoelpunt. Ineens duikt hij op. Zonder twijfel. Raak. Met de armen wijd en een kinderlijke glimlach laat hij een uitzinnig Old Trafford zich welgevallen.

In het Grote Social Media Tijdperk is anoniem, met een plotsklap debuteren vrijwel onmogelijk. Zogenaamde kenners kondigen het rijzen van talent, als een kom oliebollendeeg in de vensterbank op oudjaarsavond, ruim van te voren aan. Al in de wieg, bij wijze van spreken.

Stroeve besogne
Überhaupt debuteren en beklijven bij koopzieke topclubs: een stroeve besogne. Want: Wayne Rooney en Anthony Martial. Zelfs talenten James Wilson en Will Keane stonden deze zomer voor Rashford in de pikorde. En anders voegt de links- of rechtsbuiten zich bij uiterste noodzaak wel in de punt.

Ook donderdag zou het normaliter bij bankwarmen blijven. Maar Manchester United kan een basiselftal vol gewonden opstellen. En Martial raakte in de warming-up geblesseerd. Rashford dus. Met een fenomenale Memphis Depay aan zijn zijde.

Het is misschien geen excellente vergelijking, maar Kluivert kreeg de ruimte nadat de Braziliaanse Ronaldo niet naar Ajax, maar naar PSV trok. Een carrière valt ook dikwijls op zijn plek door geluk. Stom toeval. Een verrassing. Een gegrepen kans.

Dartelend hertje
In debutanten schuilt nog het oprecht gretige. Het dartelende hertje, onbevreesd en stoutmoedig. Zonder vedetteneigingen: calma calma. Niet na een geniale pass of actie van teamgenoot de eer opstrijken met slechts een intikker, maar samen fuiven, vol blijdschap en vreugde.

In debutanten ontluikt het onverwachte. Het nieuwe. En nieuw is prettig. Hij wordt nog niet uitgejoeld door het immer verwachtingsvolle publiek. Hij is de belofte; op betere tijden. En ‘He’s one of our own’, ook nog, zoals de fans van Tottenham Hotspur spits Harry Kane toezingen.

En was dat niet waar Manchester United alom bekend om stond? In de jaren negentig met The Class Of ’92. Ryan Giggs, David Beckham, Nicky Butt, Paul Scholes en de gebroeders Neville. Onder de bezielende leiding van ‘The King’ Eric Cantona en natuurlijk Sir Alex Ferguson.

Na een 3-1-oorvijg tegen Aston Villa op de openingsdag van Premier League-seizoen 1995-1996 fileerde Match of the Day ‘pundit’ Alan Hansen bits met een inmiddels bekend adagium: ‘You can’t win anything with kids.’ Toch volgde dat jaar de landstitel en de FA Cup, waar de Schotse pensionado nog altijd smakelijk op wordt gewezen.

Kids
Hoe anders is het in 2016. In bijna twee jaar gaf trainer Louis van Gaal een overdadige 300 miljoen euro uit aan nieuwe voetballers. Duur vers bloed, maar geen prijzen.

Toch kwam donderdag de jeugdige allure dus enigszins weer bovendrijven. Door de ellenlange blessurelijst speelde niet alleen Rashford. Ook Joe Riley, als linksback en Jesse Lingard als rechtsbuiten. Regan Poole en Joel Pereira vielen in. Donald Love bleef op de bank. ‘Kids’ stuwden de Nederlander met 5-1 verder de Europa League in.

Stiekem kon de coach voor een avondje werken zoals hij het liefst doet. Kneden met talent, als docent, zoals bij Ajax en met Oranje in Brazilië.

Zondag, drie dagen later, ontvingen The Reds Arsenal op Old Trafford. Wederom met de contouren van een nieuwe ‘Class of ‘92’. Rashford weer in de spits. Het jongensboek krijgt een tweede hoofdstuk. Met twee goals en een assist is hij de architect van de 3-2 zege tegen de Gunners. In de tweede helft brengt Van Gaal nog een 18-jarige: de Nederlander Timothy Fosu-Mensah.

Is een nieuwe Class of ’92 geboren?