Spring naar de content

De almaar waanzinnigere manier van het vieren van en goal

Nadat Marco van Basten in 1988 op prachtige wijze de 2-0 aantekende in de finale van het Europees Kampioenschap tegen de Sovjet-Unie, liep hij met een hand in de lucht weg. Langs de zijlijn wisselde hij een paar keer van arm, er kwamen wat medespelers hem feliciteren en Rinus Michels sloeg een hand voor zijn mond van ongeloof. Vervolgens ging men weer over tot de orde van de dag, er was nog meer dan een half uur te spelen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Rick Stet

Het moge bekend zijn dat ‘het juichen’ sinds die tijd een behoorlijke evolutie heeft doorgemaakt. De Brazilianen maakten kommetjes van hun armen om de geboorte van een baby te vieren, Mike Obiku c.s. trokken hun shirt uit om hun ontblote bovenlijf te tonen. Weer later ging het tenue over het hoofd en lazen we op de shirts eronder dat de gemaakte goal te danken was aan Jezus of God zelf, of de vrouw dan wel buurman van desbetreffende speler. Er werden dansjes en zelfs toneelstukjes verzonnen.

De goal werd ondergeschikt aan het juichen. Een intikker met dank aan schitterend voorbereidend werk van een teamgenoot werd gevierd met het aanwijzen van de eigen naam (Metaja Kezman) of een salto (Miroslav Klose). Het moment van scoren verloor eveneens zijn waarde. Goals in het eerste gedeelte van de wedstrijd werden net zo uitbundig gevierd als treffers in de laatste minuut. Het doet treurig aan om in de samenvatting terug te zien hoe de spits na de 1-0 in de zesde minuut schreeuwend de cornervlag omver trapt en druk het logo op zijn borst kust, wetende dat die wedstrijd uiteindelijk in een 1-4 nederlaag is geëindigd.

Tijdens het EK in Frankrijk lijkt zich een nieuwe trend aan te dienen, die daar weer een schepje bovenop doet: doelpunten vieren alsof het toernooi al is gewonnen. Gareth Bale was de eerste die zich, na zijn rake vrije trap tegen Slowakije, niet alleen door zijn teamgenoten, maar ook door de wisselspelers én de technische staf van Wales liet bejubelen. Dat vond plaats voor de bank van The Dragons en omdat het het eerste EK-doelpunt van de Welshmen ooit was, had het nog wel iets aandoenlijks.

Het gebeurt echter ook steeds vaker dat de hele selectie, inclusief de staf, het halve veld oversteekt om het feestje mee te kunnen vieren. In de laatste minuten bij bijvoorbeeld Frankrijk (na de goal van Antoine Griezmann) en Engeland (na de goal van Daniel Sturridge), maar ook op relatief onbelangrijke momenten. De wisselspelers van Slowakije renden bijvoorbeeld uitzinnig van vreugde naar Vladimir Weiss toen hij de 1-0 had aangetekend tegen Rusland. Hartstikke mooie treffer, maar wel pas halverwege de eerste helft in de tweede groepswedstrijd van een EK, nadat de eerste wedstrijd verloren was. Ze hadden nog niets, en het is nog maar de vraag of ze iets gaan krijgen.

Het doet je afvragen welke emoties een Europese titel wel niet te weeg moet brengen, als een treffer in de poulefase al zoveel waanzinnigheid losmaakt. Als Marco van Basten zijn doelpunt had gemaakt in de EK-finale van 2016, hoe hadden hij en zijn teamgenoten zich dan moeten gedragen?

Onderwerpen