Waarom staat er geen losers-dorp rondom dat Holland Heineken House?
Vandaag brengt een zogenaamde ‘losers‘-vlucht de atleten die geen medaille hebben gewonnen terug uit Rio naar ons land. Grote reputaties, kleine reputaties, gedoodverfde winnaars, kantjeboord-toegelatenen: maakt allemaal niet uit. Terug naar huis, je bent uitgeschakeld, je hebt niks meer in Rio te zoeken.
We hebben vorige week in de kwestie-Yuri van Gelder op micro-niveau het empathisch vermogen van allerlei bobo’s gezien. Vandaag genieten we op macro-niveau nog even na. Het door de rechter zwaar gewogen ‘teamgevoel’ van de sporters blijkt slechts een buitengewoon dun laagje. De angst voor losbandig gedrag – en dus van slechte invloed op de overgebleven aspirantwinnaars – kan bepalend zijn voor deze curieuze maatregel, die rust op de theorie: wie niks meer hoeft te presteren, kun je moeilijk in het gareel houden, alle ethische codes ten spijt.
Wat ik niet begrijp is waarom die huidige zes winnaars van gouden medailles niet in het vliegtuig zitten. Voor hen geldt toch hetzelfde? Het zit erop. Om van al die andere winnaars van zilver of brons maar niet te spreken. Willen we daar überhaupt nog voor uit onze stoel komen, zilver en brons?
We weten inmiddels dat het Holland Heineken House op veilige afstand van het olympisch dorp ligt. Als je daar zo’n huis kunt bouwen, dan kunnen er toch ook wel wat containerwoningen omheen? Zo hoeft niemand er bang voor te zijn dat de uitgestotenen de sporters-met-nog-enig-perspectief uit hun slaap houden. Plus een dagelijkse busverbinding zodat ze van tijd tot tijd op de tribunes kunnen plaatsnemen. (Ongetwijfeld na het vrije drinken dat ze, als troost voor de mislukking, door Heineken is aangeboden.) Dat schept sfeer, dat schept teamgevoel. Of gaat het daar uiteindelijk helemaal niet om?
