Spring naar de content

Iniesta biecht zijn depressie op. Wie volgt?

Voetballers zijn stoer en verdienen veel geld met het spelen van een spelletje dat ze leuk vinden. Maar er zit ook een donkere kant aan het bestaan van een voetballer. Een depressie schuilt achter iedere doelpaal, een taboe-onderwerp in de kleedkamers. Barcelona-ster Andrès Iniesta gaf onlangs het goede voorbeeld. 

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Jessy de Cooker

“Het voelde alsof niets goed was,” vertelt Andès Iniesta in zijn deze week gepubliceerde autobiografie. De voetbalster van Barcelona geeft in De Artiest aan jarenlang met angsten te hebben rondgelopen. Wist u dat hij op het dieptepunt van zijn mentale problemen zat toen hij in die 116e minuut in Johannesburg Maarten Stekelenburg verschalkte? Wij zagen een groot triomfator, terwijl de bleke Spanjaard zichzelf allesbehalve als zodanig beschouwde.

Dani Jarque
Niemand in Nederland zag dat het witte ondershirt dat Iniesta na zijn winnende doelpunt in de WK-finale van 2010 toonde was beschreven met een blauwe vilstift. Dani Jarque, siempre con nos otros, is er te lezen wanneer je de foto’s – voor veel Nederlanders zijn de beelden van de knal van Iniesta waarschijnlijk nog te zwaar – opzoekt. Dani Jarque was een van Iniesta’s beste vrienden en aanvoerder van Espanyol. Hij stierf een jaar voor de WK-finale na een hartaanval tijdens een trainingskamp van zijn club in Italië.

Het overlijden van zijn vriend luidde een donkere periode in. Een vrije val, zoals de ster van Barcelona het zelf beschrijft in een interview met The Guardian. Hij beschrijft zichzelf als ‘kwetsbaar en angstig’ tijdens het seizoen 2009/10. “Maar ik dacht nooit: ik geef op. Ik zocht vlucht in de mensen om me en het voetbal,” vertelt hij.

Cocaïne
Dat is niet wat zijn collega Jake Livermore deed. De Engelsman – ooit een groot talent bij Tottenham Hotspur, maar nu uitkomend voor Hull City – liep vorig jaar mei tegen een positieve dopingtest aan. Cocaïne. Normaal staat een lange straf op, maar de FA liet dat vallen toen ze zijn verhaal hoorden. Livermore was zwaar depressief en gebruikte de coke als uitweg. Zijn depressie startte na een weekend in 2014 dat eigenlijk het mooiste uit zijn leven had moeten zijn.

Rots
Zijn club Hull City had zich net weten te handhaven in de Premier League en stond aan de vooravond van de FA Cup-finale. Daarnaast was Livermore’s partner in verwachting van hun eerste zoontje. De finale ging verloren, maar de echte klap kwam naderhand. De middenvelder verloor ook zijn zoontje. “Dat wil je nooit meemaken,” vertelde hij vlak voor de start van het seizoen tegen de BBC. Livermore stopte zijn eigen gevoelens weg. “Ik wilde een rots in de branding zijn voor iedereen.” Maar verloor zichzelf in een depressie. Tijdens die periode wil hij niet toegeven dat er iets speelt. Zelfs niet wanneer zijn manager Steve Bruce het hem op de man af vraagt.

Marsmannetjes
Zijn positieve dopingtest ziet Livermore als een uitweg. Het geeft hem de mogelijkheid om naar buiten te stappen met zijn verhaal. “Het luchtte op. Ik wil iedere voetballer met problemen aanraden om het te bespreken.” Volgens onderzoek van spelersvakbond FIFPro kampen voetballers sneller met depressiesymptomen dan hun toeschouwers in de tribunes. Uit een rondgang langs 826 spelers en oud-voetballers bleek 38 procent van de huidige en 35 procent van de voormalige ondervraagde voetballers te kampen met depressies.

“Mensen zien voetballers bijna als marsmannetjes,” verduidelijkt Iniesta in zijn interview. “Ze zien ons als ontastbare individuen, maar we blijven mensen. We hebben privileges, maar we zijn hetzelfde als iedereen.” Voetballers zijn namelijk meer dan hun stoere voorkomen. Een gemiste bal kan je club bij wijze van spreken 15 miljoen euro door de neus boren. Daar zitten ook twijfels aan verbonden.

Het wordt tijd om het stigma te doorbreken. Iniesta en Livermore maakten al de stap naar buiten. Wie volgt?