Ik las over Obama’s dad jeans, en hoe stom dat wel niet was
Wekelijks neemt HP/De Tijd de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep.
Culturele appropridinges
Grappig artikel afgelopen week in NRC over heavy metal- en punkshirts die je tegenwoordig ook voor een habbekrats kunt kopen bij grote klerenwinkels als H&M en Primark. De auteur sprak er uiteraard schande van – zomaar de zwaar bevochten subcultuur -esthetiek als modedingetje voor ignorante pubers: verfoeilijk! Hij citeerde met instemming de Amerikaanse Metal-journaliste Kim Kelly, die vindt dat je de T-shirts moet kopen bij de concerten en via de sites van de bands zelf, zodat ze er tenminste ook wat op verdienen en niet van bedrijven die honderden euro vragen voor nagemaakte troep. An sich heeft ze daar wel een punt, maar ik heb er het grootste vertrouwen in dat de echte fans dat toch wel doen. Jongeren die een beetje hip voor de dag willen komen en zo’n shirtje gewoon cool vinden, halen hun kleding in de winkel. Als je vierhonderd piek neertelt voor een leren jack met Megadeth erop, ben je misschien inderdaad wel een beetje een sukkel, maar wat is er mis met een T-shirt van een tientje met een logo dat je aanspreekt? Al ken je de band niet of nauwelijks? Er lopen al decennia mensen rond in Ralph Lauren zonder dat ze zelfs maar weten hoe een poloclub (stick?) eruitziet. Big deal.
Uiteraard viel de term cutural appropriation: als je geen metal- of punkfan bent, mag je zo’n shirtje met logo niet dragen. Zegt wie? Je kunt het ook positief zien. De naamsbekendheid van de band wordt groter en mensen gaan zich misschien wel in die muziek verdiepen en voordat je het weet heb je er zomaar fans bij. En bovendien: veertig jaar geleden liep Johnny Rotten in een T-shirt met de queen erop. Over culturele toe-eigening gesproken. Wie daar bezwaar tegen had kon de middelvinger krijgen, maar nu min of meer het omgekeerde gebeurt is het opeens een schande. Pfff. En nog wat: wie denk je dat de licenties verkopen om deze kleding te mogen verkopen? Juist. De bands zelf. Dus dat geld komt wel binnen.
En dan nog: het is maar een modedingetje. Over een paar maanden is het weer voorbij en zie je geen kassameisjes meer in een Ramonesshirt. Hooguit alleen nog Madonna. Zo gaat dat met modedingetjes.
Op de sociale media werd er nog een tijdje over doorgemopperd. Iemand beweerde trots dat hij een tienjarig ventje had aangesproken op het Nirvanashirt dat hij droeg: ‘Dat moest zeker van je vader?’ Het kereltje zou ongetwijfeld niet eens weten wie Kurt Cobain was. Vraag je ook als-ie een Ajaxshirtje draagt of ie wel weet wie Tonnie Pronk was of Klaas Nuninga? Of aan iemand in een houthakkershemd of-ie wel eens een boom heeft omgehakt? Ik dacht het niet. En vlak tienjarigen bovendien niet uit wat muzieksmaak betreft. De mijne hield van Megadeth en van mij had-ie het mogen houden bij een T-shirt. Maar helaas, dat deed hij niet. Wat een pokkeherrie.
Mama- en papajeans
Zag ik een pas leuke foto van Obama in spijkerbroek, las ik in het onderschrift dat hij een zogenaamde dad jeans droeg en hoe stom dat wel niet was. Ik kan hem niet meer terugvinden, maar hier zie je een beetje wat ik bedoel. Een papajeans – ik kende het verschijnsel niet. Wel de mom jeans – dé dracht voor de wat moeiere moeders die de laatste zwangerschapspondjes er nooit af hebben gekregen. Liefst in de lichtgebleekte variant. Tamelijk gruwelijk, maar goed, ik draag hem dan ook niet.
Maar wat is dan het verschil tussen de papa- en de mamavariant? Welnu.
De mama wordt hoger gedragen, in het middel, en bij de mannen rond de navel. Waar de mama de kont opblaast tot Rubensiaanse proporties, verdwijnt de bilpartij bij de papa welhaast volledig in de denimplooien. De papa geeft veel ruimte op het bovenbeen en heeft doordat-ie veelal veel te lang is, constant lubberende knieën, terwijl bij de mama de dijen nog eens stevig worden aangedikt en de beenlengte optisch wordt verkort doordat hij meestal op de enkel eindigt in plaats van op de wreef. Misschien zouden ze eigenlijk het best van spijkerbroek kunnen ruilen. Hoewel….Mitt Romney heeft dat al eens geprobeerd en dat was geen succes. To say the least….😂😂😂
Mini Mario
Kijk dan! Wat leuk! Na de houthakkershemden, de gescheurde spijkerbroeken, de rugzakken, de patches en buttons en de al dan niet authentieke punkshirtjes, nog een jaren negentig icoon dat terug is: de Nintendo spelcomputer, maar dan in aanbiddelijke kleine uitvoering. De NES Classic Edition is vanaf 11 november verkrijgbaar voor nog geen zestig dollar met de klassieke spellen uit de jaren negentig, zoals Donkey Kong, Pac-man en uiteraard Super Mario. Oww sweet memories!
