De oude Willem van Hanegem is onverstoorbaar zichzelf. Gelukkig maar
Er zijn mensen die Willem van Hanegem een zanikerd vinden, een negatieveling, een zeurkous. Je ziet hem niet zo vaak meer op de buis, maar de keren dat dat wel gebeurt, zoals laatst achter de decoder bij Ziggo Sport, en je luistert goed dan hoor je geen stuk chagrijn, maar een liefhebber. Een autonome geest in een tijd van meepraters en windvanen.
Op zijn 72ste is Van Hanegem nog steeds even eerlijk en open als in zijn actieve jaren. Zijn passes en zijn rug waren krom, maar zijn praatjes waren recht. Laatst bij Ziggo bleek dat opnieuw toen hij Liverpool-Manchester City omlijstte met zijn schijnbare zuurpraat. Want inderdaad, de vroegere linkspoot van Feyenoord en Oranje vond er niks aan — er wás ook niks aan. Het oeverloos achter elkaar aan draven door de multimiljonairs op Anfield Road deed alle opwindende praatjes van Pepijn Lijnders te niet.
De 33-jarige assistent van Liverpooltrainer Jürgen Klopp had ons via diverse media bestookt met zijn nogal onnavolgbare theorieën aangaande ‘collectieve intenties en referenties’ en ‘dynamische patronen die we inslijpen onder een hoge intensiteit’. De verslaggevers, kennelijk helemaal ondersteboven van het feit dat een Nederlander de veelgeprezen Klopp mocht bijstaan, hadden de uitlatingen van Pepijn Lijnders kritiekloos weergegeven.
Nu zagen we waar die hypermoderne gedachtegang toe leidde: tot een team dat zich regelmatig ophield in de loopgraven op eigen helft.
Het reactievoetbal van Liverpool zag er soms dynamisch uit, maar resulteerde in een stomvervelend kijkspel dat zelfs het thuispubliek tot boegeroep aanzette. ‘Waarom gunnen ze die bal steeds aan de tegenstander?’ vroeg Van Hanegem zich sarcastisch af. ‘Voetbal is toch geen sociale instelling of zo?’
De Kromme wilde maar zeggen: als je van voetbal houdt, wil je de bal hebben. Dat kun je ouderwets noemen, maar hij neemt tenminste stelling en dat maakt het altijd prikkelend om naar te luisteren. Te meer daar hij oprecht vrolijk wordt als twee goed spelende teams de aanval zoeken, zoals enkele weken eerder Manchester City en Chelsea.
‘Hanegem’, zoals hij vroeger werd genoemd, is niet zuur, hij is consequent. De ex-topspeler en –coach houdt van de spelbenadering van Pep Guardiola, maar als de huidige trainer van Manchester City zich aanstelt langs de lijn dan kan ie hem getrokken krijgen. Dan vraagt pundit Willem zich verwonderd af waarom José Mourinho wel kritiek krijgt in zulke gevallen en Guardiaola niet.
Zo is dat. Oordelen op basis van eigen deskundigheid en zonder naar namen te kijken: veel meer heeft een analist niet nodig. In tegenstelling tot upstart Pepijn Lijnders zal Willem van Hanegem niet reppen van ‘counterpressing’ of van het ‘meenemen’ van ‘technische, psychologische en fysieke componenten’. In heldere taal zal hij zeggen waar het op staat. Hij is onveranderlijk en onverstoorbaar zichzelf, gelukkig maar.
