34.797 uur voetbal en wijze woorden van Hans de Booij (alias de vriendin)
Het idee kwam van de vriendin. Natuurlijk kwam het idee van de vriendin. De vriendin is een ideeënbus die eeuwig op tijd rijdt, zelfs als-ie voor Pampus op de IKEA-tweezitter hangt. Ze wilde dat ik het huis opruimde, maar ik ben @CrazyHenkie76 niet. Dus daar zaten we, in onze tot de nok toe met rooibosthee en status quo gevulde filterbubbel. Beetje afgeven op de tv.
Je hebt van die ideeën dat je het meteen weet: schot in de roos (of, als je Lasse Schone heet, een ram in de kruising). De roos-ideeën vallen dan op hun beurt weer uiteen in twee categorieën: de eerste bestaat uit het soort vondsten als die ene met lichtsnelheid en kracht en daar het kwadraat van en dat dan precies uitkomt. Zo’n idee noemen we ein stein. En je hebt, zeg maar, de eerste tonen van ‘Annabel’.
Dit was er een uit Categorie 2. Een Hans De Booijtje. Een ruime acht qua Bepaald Niet Dom.
Ze zei het volgende: ‘Waarom doe je het zelf niet?’
(Stukje broodnodige achtergrondinformatie: u zou het misschien niet zeggen, maar ik ben niet altijd het jofele nootje uit deze stukjes. En de vriendin ook niet de wandelende dweil die ik wel eens van haar vermag te karikatuurschetsen, for that matter. Anyway, ik wil thuis nog graag wel eens een potje ongeremd zaniken. De meeste mensen verbruiken al hun gezeur tegenwoordig op sociale media, maar dat vind ik zonde. Er valt zoveel meer te bezeveren in het echte leven. Neem alleen al de Eredivisie: een bron van bodemloze ergernis. Nu zijn er ook mensen die enorm genieten van de Eredivisie. Die mensen noemen het de leukste competitie ter wereld. Tja. Je moet het ook willen zien, denk ik dan, je moet jezelf durven openstellen voor de irritatie. Ik kan dat, ik zie niveauloosheid als ik er naar op zoek ben).
Dus ik zeg: ‘Het is afschuwelijk. Ik kan er bijna niet naar kijken.’
Dus zij zegt: ‘Waarom doe je het zelf niet?’
Dus ik zeg: ‘(…)’
Want: waarom eigenlijk niet? Je hoort het de laatste tijd toch steeds vaker: het is de tijd om iets te gaan doen, om jezelf te engageren. Niet langs de zijlijn blijven ouwenelen, dat kunnen we allemaal. Hup, dat veld in, er staat wat op het spel. En ik ben sowieso een doener. Soms doe ik zo veel dat zelfs mijn gedachten op daden beginnen te lijken.
Hoeveel uren voetbal heb ik nu achter de kiezen? Levensgewijs, bedoel ik. Rekent u mee: ik kijk voetbal sinds ik een jaar of acht ben. Laten we een voorzichtige schatting maken. Drie uur per week. Studio Sport, Champions League, Studio Italia (Emile Schelvis in een kermisjasje), Sportschau, Match of the Day, kwalificatiewedstrijden, eindrondes, compilatiebanden en YouTube-filmpjes; alles.
23 jaar x 52 weken x 3 uur p.w. = 3.588 uur.
Tel hierbij op: de uren dat ik zelf heb gevoetbald. Veld, zaal, zaalveld, strand, straat, park, tuin, carport. Nog een voorzichtige schatting: 8.000 uur (looptraining niet meegerekend).
Tel daarbij nog op: de uren waarin ik over voetbal heb nagedacht. Dromen, analyses, het bekijken van voetbalpraatprogramma’s, boeken lezen over de sport, ongeveer alle gesprekken met mijn vrienden tussen 1998 en 2007 en het in mijn hoofd naspelen van al dan niet fictieve wedstrijdsituaties. Komt toch al gauw op, pak ‘m zachtjes beet, 23.209 uur.
(Nogmaals: dit alles op basis van behoudende schattingen).
Komen we op een totaal van 34.797 uur.
Een kleine vier jaar. Malcolm Gladwell – de man die in een uurtje verzon dat je 10.000 uur nodig hebt om ergens heel goed in te zijn – zou er een feesthoedje bij opzetten. Chapeau, chapeau, chapeau. En nu doorpakken.
Debutant van 31
‘Waarom doe je het zelf niet?’
Nou, meteen de KNVB gebeld.
Als je de KNVB belt, kom je eerst in de wacht. Vijf wachtenden voor u. Vijf wachtenden voor u. Drie wachtenden voor u (iemand opgehangen?). Wachtmuziekje (Simply the best, in een coverversie van Dave Roelvink and The Lost Jewellery).
Dan, altijd weer een verrassing: een telefoniste. Stem uit de hemel.
‘Goedemiddag KNVB, waarmee kan ik u van dienst zijn?’
‘U spreekt met Heinen. Ik wil graag een bijdrage gaan leveren aan de Eredivisie. Per direct, als het kan.’
‘Dat kan zeker meneer, dan verbind ik u even door met de afdeling Nieuwe Helden. Heeft u een voorkeur voor een vereniging?’
‘Nou, ik woon in Utrecht.’
‘Zal ik voor de zekerheid alle Eredivisieclubs binnen een straal van zestig kilometer voor u noteren?’
‘Graag. Dank u.’
‘Verbind ik u nu door met mijn collega van Nieuwe Helden.’
‘Dank u.’
Simply the best weer.
‘Afdeling Nieuwe Helden, goedemiddag.’
‘Ik wil graag profvoetbal spelen.
‘Prima, heel fijn, we kunnen altijd nieuwe mensen gebruiken. En als ik vragen mag: hoe bent u bij ons terechtgekomen?’
‘Ik wil iets doen tegen de verloedering. In opstand komen tegen het deplorabele niveau van alles wat ik om me heen zie.’
‘Ik begrijp het. Veel mensen delen uw gevoelens. Zijn wij als bond natuurlijk alleen maar hartstikke blij mee. En u komt uit het midden van het land, zie ik… Even kijken… Nou, dat treft: we hebben voor komende zondag nog enkele plekjes in het eerste elftal van FC Utrecht. Zou u eventueel morgen al kunnen langskomen op het stadion voor een korte intake?’
‘Dat zou eventueel wel kunnen.’
‘Zal ik u op half tien zetten? Dan heeft u een afspraak met, appelepap, dat wordt dan meneer Ten Hag.’
‘Ten Hag, morgen half tien. Ik noteer het.’
Ik hing op. De Hans de Booij binnen de verkering keek me vol verwachting aan.
‘En?’
‘Kan meteen beginnen.’
‘Be the change you want to see,’ zei ze op gedragen toon.
‘Verander jij dan maar eens even heel snel in een opgeruimd huis,’ antwoordde ik. ‘En normaal doen, anders ga je maar weg.’ Je moet ze scherp houden.
