Spring naar de content

In memoriam: Steye Raviez (1942-2017)

Maandag overleed voormalig Haagse Post-fotograaf Steye Raviez. Hij was een gerenommeerd (portret)fotograaf en diende in de jaren zeventig en tachtig als huisfotograaf van onder meer Gerard Reve en Jan Wolkers, van wie hij befaamde coverfoto’s maakte.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: De Redactie

Oud-collega bij de Haagse Post en voormalig hoofdredacteur van HP/De Tijd Daan Dijksman herinnert Raviez als ‘monument van onverzettelijkheid’ met een rauw randje.

“Steye Raviez kwam, afkomstig van de Amsterdamse Kunstnijverheidsschool (de latere Rietveld Academie), halverwege de jaren zestig bij HP als assistent-vormgever. Het was de periode waarin het blad van tabloidachtige krant veranderde in een magazine. De omschakeling van parttime vormgever naar deeltijd fotograaf had toen maar weinig voeten in de aarde. Raviez’ wat jongere collega Ronald Hoeben maakte dezelfde switch. Steye ontwikkelde zich tot een gerenommeerd (portret)fotograaf, waarbij hij lange jaren functioneerde als (huis)fotograaf van Gerard Reve en Jan Wolkers. Reve liet hem anno 1980 weten dat hij (aangesproken als ‘zeer gewaardeerde Kollega’) de beste mensenfotograaf was die hij kende (‘omdat je op foto’s ook het innerlijk van de mens uitbeeldt’).

De beroemde foto van Jan Wolkers, Karina en de Jaguar op de cover van Haagse Post (3 december 1977)

“De foto’s van tussen 1968 en 1987 vallen na te zien in een bij Bas Lubberhuizen verschenen fotoboek Raviez’ Reve. Jan Wolkers was zeer op hem gesteld, waarvan Wolkers-biograaf Onno Blom recent nog eens verslag deed in de rubriek in de Volkskrant waarin hij zijn biografische naspeuringen beschrijft. Die foto’s van Jan en Karina (en hun Jaguar) ogen nog altijd net zo fris als destijds. En zullen zich vast wel weer aandienen bij het verschijnen van die biografie.

“De samenwerking bij HP leed schipbreuk op Steyes nogal onverzoenlijke opstelling in de richting van de boven hem gestelden. Die vonden dat besluitvorming over de vormgeving het prerogatief was van de journalistieke leiding en niet van iemand die er op de Rietveld voor had geleerd. De stelling waarin Steye (met soms gekmakende hardnekkigheid) bleef volharden. Het ging in die jaren vooral hard tegen hard, hetgeen Steye als monument van – aimabel ogende, dat wel – onverzettelijkheid was toevertrouwd. Op het persoonlijke vlak zijn de verhoudingen overigens altijd goed gebleven, met name in de pokerclub van oud-werknemers van HP.

“Dat Steye tenslotte een aantal jaren onderdak vond bij onze grootste concurrent, Vrij Nederland, wekte wel verbazing. Ook daar vierde hij zijn eigenzinnigheid bot en ook daar ontplofte de samenwerking.

“Ooit, in 1976 ten tijde van de presidentiële campagne van Jimmy Carter, reden we ergens (iets harder dan 55 mijl per uur en daarmee te hard) op een snelweg door Tennessee. Achter ons diende zich de politie aan, met zwaailicht en sirene. Uit Amerikaanse series weten we dat de politie (onder andere uit angst om schietschijf te worden) in dat soort situaties niet geneigd is tot inhalen.

“Chauffeur Steye (die niet voor niets zijn horloge een paar weken op de Hollandse tijd had laten staan) sloot zich af voor dat gegeven. Dat een en ander nog zonder bloedvergieten werd opgelost (het kostte wel een paar centen, maar dat was in die jaren van journalistieke voorspoed niet zo’n punt) lag aan het gedrag van de chauffeur, die geloofwaardig wist neer te zetten dat hij zich van geen kwaad bewust was geweest.

Dat was namelijk ook zo.”

Steye Raviez is 74 jaar geworden.

Onderwerpen