Spring naar de content

Op zoek naar Jesse’s inner Jesus

Voor de voormalige Heineken Music Hall wordt het groen-linkse woord verspreid. Viva las Vega’s (‘maakt vega eten makkelijk, leuk en lekker voor iedereen’) en Nederland: Wereldland (‘Bescherm de rechtstaat!’) delen flyers uit, De Groene Amsterdammer geeft Groene Amsterdammers weg. Het is donderdag 9 maart 2016 na Christus. Jesse Klaver, een Nederlands politicus, gaat vijfduizend mensen toespreken. Ter vergelijking: toen Ted Neeley in december Jezus speelde, in het het Haagse World Forum Theater, waren er slechts tweeduizend toeschouwers.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Kevin van Vliet

De roodbebaarde Minko (30) werkt voor GroenLinks in Zutphen. ‘Mooi joh, erbij zijn.’ Hij stemt niet op Jesse maar op Lisa Westerveld, de nummer 14. Ze houden beiden van heavy metal. Minko is net geholpen aan een ontstoken klier in zijn nek. Die ingreep kostte hem zijn gehele eigen risico. GroenLinks is voor de afschaffing van dat eigen risico.

GroenLinksers Bob van Schijndel (72) en Peter Korzelius (64) stonden aan de wieg van hun partij. Eerstgenoemde is oud-Eerste Kamerlid, laatstgenoemde werkt voor de afdeling Huizen. De alleraardigste evenknieën van Waldorf en Statler beschouwen het fenomeen Jesse.
Peter (Waldorf): ‘Hij weet een substantiële, belangrijke partij van GroenLinks te maken.’
Bob (Statler): ‘Ze mogen alleen wel wat pacifistischer zijn.’
Peter: ‘De stijl vind ik wat minder, hoor. Heel on-Nederlands.’
Bob: ‘Het is nu eenmaal een andere tijd.’
Het was even schrikken, vertellen ze (elkaar aanvullend), toen in het campagneteam werd geopperd de voormalige HMH af te huren. ‘Och Jezus! Een lege zaal, dat zou een blamage zijn. En het kost nog een godsvermogen ook. Maar kijk nu toch!’

Binnen spreek ik Jan Marijnissen, geen familie van. Ook hij was erbij in den beginne. ‘Ik heb er weer zin in!’ Na een lange absentie bij GroenLinks heeft hij besloten weer actief te worden.
Vooraan het podium waarop Jesse Klaver dadelijk zal verschijnen, zoek ik naar groupies. Studentes Anniek (21) en Pam (21) zijn dat niet. Mijn vraag of Jesse een lekker ding is, vindt Anniek vervelend. ‘Daar gaat het niet om. We hebben juist het idealisme van Jesse nodig.’
Bij hen thuis wordt links gestemd, maar is Jesse ook weleens voor huiskamersocialist uitgemaakt. (‘Maar dat komt niet in het verhaal, toch?’) Anniek hoopt later tegen haar eigen kinderen te kunnen zeggen: ‘Ik was erbij.’
Verderop in de kerk wordt gevloekt. ‘Ik ben niet zo’n Jesse-fan.’

Vijf twintigers zijn vanavond verkleed als Jesse Klaver, dat wil zeggen, ze dragen een wit overhemd met opgestroopte mouwen. ‘We willen allemaal Jesse zijn,’ lacht een van hen, een lobbyist (28) die anoniem wil blijven. Hij verduidelijkt die uitspraak, want voor je het weet staat het zo in de krant: ‘We kunnen allemaal verandering brengen.’
Een andere Jesse-lookalike vindt het wel erg ingestudeerd, hoe de echte Jesse het doet. ‘Maar daar ontkom je niet aan. En hij is geen onemansparty.
De lobbyist legt uit: ‘Ja, er zit een heel team achter.’ Daarbij vindt hij het typisch Nederlands om de stijl af te zeiken.
We nemen afscheid. Hij mag dan geen eenmanspartij zijn, maar het eenmanscircus Jesse komt zo toch echt op.

Jesse Klaver (21)

Het voorprogramma wordt aan elkaar gepraat door Eric Corton, de man die de stem van Morgan Freeman overbodig maakt. Een journaliste van De Correspondent vertelt over feminisme en haar angst dat pikante kiekje uit haar jeugd nog eens zullen opduiken. Ik denk aan het pikante kiekje van Jesse Klaver, toen 21, met lang haar. Rapper Massih Hutak rapt over de universele liefde. ‘Als je hier voor universele liefde bent, twee handjes in de lucht!’ In het rolstoelvak wappert een mevrouw met de flyers in haar rechterhand.
Een paar acts later verschijnt Hij.

Met de beste journalistieke intenties is er om de analogie tussen Jesse Klaver (30) en Jezus Christus simpelweg niet heen te komen, en dan verwijs ik niet naar dat kapsel. Ook Jezus begon zijn verkondiging rond zijn dertigste levensjaar, om maar iets noemen. Beiden werden opgevoed door hun biologische moeder, beiden dragen wit tijdens redevoeringen. Mattheüs 17 beschrijft ‘de gedaanteverandering van Jezus’ ten overstaan van zijn discipelen als bewijs van goddelijkheid: ‘En Hij werd voor hen veranderd van gedaante; en Zijn aangezicht blonk gelijk de zon, en Zijn klederen werden wit gelijk het licht.’ Vervolgens verschenen de overleden profeten Mozes en Eliah, in de schilderkunst vaak links en rechts van Christus afgebeeld.
Op de belachelijk grote schermen links en rechts van Jesse Klaver verschijnt hijzelf.

Gejoel, geapplaudisseer, gestamp. Jesse wil het niet over de vorm hebben. Die mouwen, z’n leeftijd, hoe hij z’n das draagt — het is bijzaak. Hij leidt de aandacht af naar de inhoud en spreekt over een nieuwe ijkpersoon in zijn campagne, het jongetje Romano, en over al die vrijwilligers onder wie Johan en Annekke, de Henk en Ingrid van GroenLinks, die met een pan soep klaarstonden voor de campaigners. Over klimaatverandering. Over het milieu. Ik schrijf naarstig mee, vier woorden per kantje, een kantje per pagina, omdat het zo donker is in de zaal.
‘Laat ik jullie dit zeggen, volgende week gaan we winnen!’
Frits Wester kijkt strak naar het podium, fronsend, de armen over elkaar, en schudt stilletjes nee.

Rutger Castricum & Maxim Hartman snellen plots voorbij, op weg naar de persruimte, waar Jesse straks wat vragen gaat beantwoorden. Ze banen een pad door de menigte.
Het buitenlandse journaille staat al klaar. Door Wilders liggen onze Tweede Kamerverkiezingen onder het vergrootglas, vertrouwt een Italiaanse journalist me toe. BBC, El Pais, Al Jazeera, VRT Nieuws en AFP zijn er ook.
‘Kan iemand tegen die Duitsers zeggen dat ze niet onderaan de trap hoeven te wachten?’ vraagt partijwoordvoerder Lotte te midden van de hectiek. Ze is inmiddels schor, zwaait met een klembord en draagt meerdere oorbellen per oor. Jesse komt via de backstagedeur en moet over drie kwartier bij Pauw & Jinek zitten.
Eerst Maxim & Rutger. Dan Radio 1. Dan de Belgen. De Britten. De rij wordt kleiner en ik observeer Jesse, een begenadigd spreker die bij voorkeur met zijn handen in de zakken staat en zijn zenuwen onderdrukt door het vel tussen duim en wijsvinger te kneden. Dat doet hij bijvoorbeeld als hij Engels spreekt.
De Spanjaard van El Pais is aan de beurt. Ik ben de volgende en laatste en bedenk me dat ik helemaal geen vraag heb om te stellen. Voor ik er een heb bedacht, wordt Jesse langs me heen geleid. Hij ruikt naar niks. Ik vraag me af waar Jezus op zijn dertigste naar rook.

In de metro verwijt een aangeschoten student een andere aangeschoten student dat hij naar de Burger King ging ná een GroenLinks-bijeenkomst. ‘Ja, sorry hoor. Dat doe je gewoon niet.’
Ondertussen zit NOS-verslaggever Xander van der Wulp in de studio van Pauw & Jinek tegenover Jesse. Hij vertelt dat iemand in de zaal teleurgesteld was omdat hij of zij Jesse Klaver niet over water had zien lopen.
De Christusfiguur lachte bescheiden.