De grunge-armada van weleer verliest steeds meer stuurlui
Anno Domini 2002. De Grunge-golf van begin jaren negentig was al zo’n acht jaar op de klippen van de commercie kapotgeslagen. Stuurloos vergaan als een schip in een storm, met af en toe een halfbakken revival (onder de noemer post-grunge, o gruwel) in de vorm van een Nickelback of een Puddle Of Mudd. Voor wie te laat geboren was om van pakweg 1990 tot 1994 met een chronisch boze blik, afgetrapte Doc Martens, vette haren en kapotte kleren door het leven te gaan, was het muzikaal een droeve tijd.
Maar dat betekende niet dat onze overslaande discmans (die zo fijn in de zij-broekzak van je skatebroek pasten) of 128mb mp3-spelers (als je ouders knaken hadden) in de gangen van de middelbare school niet massaal de overslaande gitaren en dito vocalen van bands als Nirvana, Pearl Jam, Stone Temple Pilots en Soundgarden ten gehore brachten. Aan gehoorschade hadden we een broertje dood; voor het geklaag van leraren en ouderlijk gezag over onze muziekkeuze waren we al jaren Oost-Indisch doof. En terwijl we bijna dagelijks onze mp3-spelertjes van nieuwe muziek voorzagen met KaZaa en tegelijkertijd de computers van onze ouders virussen gaven, waren er altijd nummers die bleven staan, en zo een constante factor in ons verdere leven werden.
Wurgende commercie
Een van die nummers is de klassieker Black Hole Sun van Soundgarden. Deze knaller is uit 1994, het jaar van de zelfmoord van Nirvana-frontman Cobain (u weet wel: die band waarvan de shirts tegenwoordig bij de H&M hangen). Soundgarden werd geleid door de charismatisch frontman Chris Cornell en behoorde net als Nirvana, Pearl Jam, Mudhoney en Alice in Chains tot de oorspronkelijke grunge-golf uit die voor ons zo magische stad aan de Amerikaanse oostkust: Seattle.
Waar de vlaggenschepen van de grunge-armada (Nirvana en Pearl Jam) een voortdurend gevecht voerden met wurgende commercie bleef Soundgarden altijd een klein beetje het anonieme, obscure bandje. In 2002 betekende dat: als je echt edgy wilde zijn, blèrden ook Cornell en de zijnen loeihard uit je discman. Tinnitus op latere leeftijd was optioneel.
De tekst gaat verder onder de videoclip.
Audioslave en Temple Of The Dog
Vannacht overleed Cornell op 52-jarige leeftijd, en verloor de armada van weleer een stuurman die weliswaar niet op het grootste schip voer, maar een onmisbaar onderdeel van de vloot was. Maar om alleen aan de Soundgarden-jaren van Cornell te refereren zou hopeloos tekort doen aan zijn ware muzikale erfenis. In 1990 en 1991 speelde hij ook met leden van zijn eigen band en het bevriende Pearl Jam in Temple Of The Dog.
In 2001 werd hij de zanger van Audioslave een band die gevormd werd met leden van Rage Against The Machine, die in de jaren negentig – ver voor Linkin Park en Limp Bizkit – al een explosieve mix van hiphop en snoeiharde metal brachten. Op voorhand werd Audioslave door critici skeptisch ontvangen als een samensmelting tussen Rage Against The Machine en Soundgarden, maar het geheel zat toch beter in elkaar. Met vlagen ingetogen nummers, doorspekt met het interessante gitaarspel van snarenpionier Tom Morello, bleef Audioslave tot 2007 bestaan. De band bracht drie albums uit.
Cornell was een hele grote, en voor veel van mijn generatiegenoten – en de generatie daarvoor, en hopelijk ook nog velen na mij – zal hij altijd in één adem genoemd worden met Cobain en Vedder. En dat is meer dan terecht. Chris Cornell had voor zijn dood allang de status van legende bereikt.
Laten we het nostalgisch gereutel van een millennial voor nu maar laten voor wat het is, en de muziek van de beste man laten spreken.
Update 19 mei 12.20 uur: Inmiddels is bekend dat Cornell vermoedelijk zelfmoord heeft gepleegd.
Paul Geraedts komt zelf uit 1989.
