Spring naar de content
bron: Still Neven van Eus/NPO

Bedreigers Akyol hebben geen oog voor Turkije

Schrijver en columnist Özcan Akyol heeft met de Neven van Eus een prachtige tv-documentaire gemaakt over Turkije. Het doet denken aan Onze man in Teheran, Langs de oevers van de Yangtze en Op zoek naar Frankrijk. Programma’s waarin de Nederlandse kijker door een journalist werd meegenomen op een reis door een land (Iran, China en Frankrijk). Maar er zijn twee belangrijke verschillen. Akyol bezoekt het land waar zijn ouders opgroeiden en ontving een stortvloed aan (doods)bedreigingen naar aanleiding van de laatste aflevering.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Tim Jansen

Een op het oog onschuldige aflevering. Akyol bezoekt familieleden en spreekt met ondernemers in de kustplaats Antalya. Zij vertellen dat de toerisme-industrie sterk is teruggelopen. Stranden en restaurants die in april normaal ramvol tellen nu een hoop lege tafels en bedden. Lokale ondernemers ondervinden de gevolgen in hun portemonnee en de beelden spreken voor zich. Toch reageert een deel van de Turks-Nederlandse gemeenschap als door een wesp gestoken.

Akyol zou moedwillig een slecht beeld van hun geliefde Turkije willen neerzetten en daarom moet hij kapot. Binnen een bepaald deel van de Nederlands-Turkse gemeenschap heerst de overtuiging dat Turkije een perfect land is, waar geen enkele vorm van nuance — laat staan kritiek — mogelijk is. Je bent voor of tegen Turkije, grijstinten bestaan niet.

Een financieel-economisch blog, waarvoor ik werk, publiceerde onlangs een artikel (niet van mijn hand) over de teruglopende toerisme-inkomsten in Turkije. De kop was stevig, maar de onderliggende cijfers kwamen onder meer van het Turkse statistiekbureau en het CBS.

Boodschapper

Toch uitten tientallen Turkse Nederlanders op weinig charmante wijze hun ongenoegen (ja, er waren ook enkele positieve of gedegen kritieken uit die hoek). Het artikel zou een leugen zijn. Vanwaar de angst om de waarheid, als deze iets minder rooskleurig is, onder ogen te zien?  En nog belangrijker in het geval van Akyol: waarom zo’n woede op de boodschapper?

Want Akyol is in de serie niet meer dan de boodschapper. Hij spreekt met mensen, vat hun woorden samen en wikt en weegt over de ontwikkelingen in het land dat hem zichtbaar aan het hart gaat. Vorig jaar vertelde Akyol voorzichtiger te zijn met uitspraken over Turkije. In de bewuste uitzending neemt hij geen stelling tegen de huidige regering. Het evenwichtige beeld deed mij enerzijds terugverlangen naar het land waar ik ooit studeerde, maar stemde ook treurig over hoe gewone mensen lijden onder politieke spanningen.

Wie zijn woede op Akyol richt, neemt de problemen van de lokale Turkse bevolking niet serieus. Hun dagelijkse strijd om te overleven, angst om zonder inkomen te komen en algehele onzekerheid over de toekomst doe je dan tekort. Gelukkig zijn er recente berichten, zowel uit Nederland als Turkije, dat het toerisme richting Turkije weer iets aantrekt. Iets wat ongetwijfeld van de daken wordt geschreeuwd door de Erdogan-fanboys, maar bovenal heel fijn voor de mensen die hun brood verdienen in de Turkse toerismesector.

Onderwerpen