Spring naar de content
bron: ANP/Jerry Lampen

Hou je kruisje uit mijn onderbroek

Deze week was de Week van het Leven. Wie denkt dat daarmee bedoeld wordt dat we een week lang de beste flessen margaux mochten leegzuipen van ons laatste restje loon, terwijl we coke van een paar welgevormde billen snoven en een sabbatical boekten om poëzie te lezen in de bergen van Portugal, die komt bedrogen uit.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Meredith Greer

U kunt uw bucketlist weer opvouwen en achterin uw agenda stoppen, uw leven interesseert niemand namelijk. Het gaat deze week om het óngeboren leven. Aangezien u zelf adem kunt halen bent u af.

Het ongeboren leven wordt in campagnemateriaal van de Week van het Leven gedefinieerd als een kind van 0 tot -9 maanden. Een leven dat, volgens organisatoren (ChristenUnie en de SGP), bescherming verdient zelfs voordat er iets bevrucht of ingenesteld is (dat gebeurt namelijk pas op de leeftijd van -8 maanden en 1 week, maar goed. Embryo, schmembryo).

Dit illustreren ze door te laten zien dat er voor alle kinderen vanaf hun geboorte wettelijke regels zijn voor autogordels en kinderzitjes. Alleen een kind van -9 maanden krijgt slechts maar een baarmoeder met een vrouwmens eraan vast. Lullig zeg.

De tekst gaat hieronder verder. 

De Week van het Leven gaat om hypothetisch leven en de theoretische bescherming daarvan. Als we de metafoor van de SGP en de ChristenUnie volgen is iedereen met een functionerende baarmoeder eigenlijk niets meer dan een ongereguleerd kinderzitje. Een filosofisch, theologisch, medisch-ethisch probleem waar wetgeving, moraliteit en Bijbelverzen op geplakt moeten worden. Zodra het kind eenmaal geboren is, en net als u en ik een mens inclusief erfzonde en allerlei soorten smetten op de reine ziel is, wordt het een heel ander verhaal. Met de doodstraf heeft de SGP namelijk geen enkel probleem        .

Ik gun iedereen zijn hostie of zijn hoofddoekje. Maar ik vind het vooral belangrijk dat iedereen daar zelf hun eigen keuzes over mag maken en niemand andermans levensbeschouwing wordt opgedrongen. Een punt dat Kees van der Staaij zelf graag maakt wanneer hij beargumenteert dat een vaccinatieplicht te veel ingrijpt in de persoonlijke levenssfeer. Dat recht op die persoonlijke levenssfeer is dus kennelijk zo groot dat hij er een dodelijke mazelenepidemie voor over heeft.

Abortus
Beeld:

Weet je wat, als Kees zijn mazelkoters bij me uit de buurt houdt, zal ik hem niet dwingen om een abortus te ondergaan. Oh, wacht.

Het is gemakkelijk om in de maatschappelijke discussie over abortus alleen een beetje te refobashen. Het probleem is alleen dat deze denkfouten niet alleen voorbehouden zijn aan de SGP en de ChristenUnie.

Het hele abortusdebat in Nederland is namelijk doorspekt met abstracties over hypothetische levens en theoretische bescherming.

Dit is waarom er precies nul mensen met een daadwerkelijke baarmoeder betrokken waren bij de keuze om de abortuspil niet beschikbaar te maken bij de huisarts.

En omdat het voor hen alleen om een theoretische mogelijkheid tot een mogelijk ongewenste zwangerschap gaat, moesten we dan onze hoop vestigen op Alexander Pechtold.

Deze progressieve hoop in bange tijden kon echter alleen maar sputteren dat het ging om een ‘loketkwestie’, en iets murmelen over ‘rompslomp’ en ‘extra regelgeving’. Theorie, abstractie, hypothetisch gezien. Het is lekker makkelijk discussiëren over hoe vervelend al dat extra papierwerk is als je zelf geen piemel hebt en die pil zelf nooit zal hoeven slikken.

Onze maatschappij wordt nog steeds gerund door mensen die zelf niet geconfronteerd worden met de consequenties van deze wetgeving. We voelen ons meer op ons gemak met de afstand van een beschaafde medisch-ethische discussie dan met de realiteit van baarmoeders en bebloede tampons. Dit is de reden waarom er nog steeds ophef is wanneer iemand als Anne Fleur Dekker zegt dat ze zich niet schaamt voor de abortus die ze onderging, en hem gedetailleerd beschrijft.

Iedereen die strijdt tegen abortus na 32 weken moet eerst eens dit interview lezen met een vrouw die er daadwerkelijk een moest ondergaan. Dat is namelijk het echte leven voor iedereen met een baarmoeder, en daar worden we iedere maand vriendelijk aan herinnerd. Dit zijn geen hypothetische kwesties. En als dit keuzes zijn die je zelf nooit zult hoeven maken, mag je gaan zitten en gaan luisteren en verder je mond houden.

Ik wil over abortus discussiëren met opiniemakers die ooit wakker lagen, omdat ze wisten dat hun hele carrière afhankelijk was van dat ene gescheurde condoom. Ik zou graag religieuze leiders hebben die weten hoe het is om te bloeden, en dan te janken van teleurstelling of opluchting. Ik wil graag wetgeving over abortus van mensen die er maandelijks aan herinnerd worden dat hun baarmoeder geen hypothetisch autozitje is.

Politici voor wie een positieve zwangerschapstest meer impact heeft dan een paar poepluiers en af en toe een papadag. Van die politici hebben we namelijk wel even genoeg gehoord de afgelopen honderd jaar.

We kunnen tot in den treure praten over de filosofische vraag wanneer een leven begint, maar dat betekent helemaal niets als we ons niet realiseren dat er ook nog een ander leven op het spel staat dat al lang begonnen is.

Het gaat over echte mensen, echte levens, echte dromen, echte lichamen en echte consequenties. Het leven is namelijk ongelofelijk kut en ingewikkeld. En een leven vol margaux, poëzie, en seks, dat is ook het beschermen waard.

Onderwerpen