Victoria Koblenko: ‘In Oekraïne moest ik het doen met een wit kanten schort’
Victoria Koblenko (1980) is actrice, presentatrice en politicologe. In Het leven is een jurk zoekt ze met couturiers als Jan Taminiau en Ronald van der Kemp naar de perfecte jurk voor bekende Nederlandse vrouwen. Zelf is Koblenko haar kledingkast – die uitpuilde van een inhaalslag op haar sobere Sovjet-jeugd – grondig uit het uitdunnen.
Als voetbalvrouw heeft u vast een enorme kledingkast.
“Wat een dom vooroordeel! Anders dan de meeste mensen denken, heb ik slechts een kledingrek van een meter plus een la met vier broeken en drie paar sokken. Jij denkt: ze heeft geld, dus waarom gaat ze niet de hele dag shoppen. Maar wat moet ik met al die kleding? Ik heb eens een mottenplaag gehad waarbij al mijn designerkleren zijn aangevreten. Dat kwam omdat ik te veel had en te weinig droeg. Pure kapitaalverspilling. Nu heb ik een kleine kast waarin de kleding rouleert. Ik zet kleding uiteindelijk vaak op Marktplaats of verkoop ze via vintage platforms als Vestiaire Collective, zodat ik ruimte maak voor nieuwe spullen. Mijn stijlregel is: drie dingen wegdoen voordat ik iets nieuws mag kopen.”
Wat draagt u nu?
“Een custommade hoed van couturière Yuki Isshiki en een bril van de Deense ontwerper Aari Bostroe, en een kasjmieren trui en een bomberjack van de duurzame collectie van H&M. De tas die ik bij me heb is van ecologisch leer en lijkt exact op een papieren zak, vandaar de merknaam My Paper Bag.
“Dit klinkt alsof ik ontzettend bezig ben met merken, maar eigenlijk is duurzaamheid doorslaggevend voor mijn keuze. De vraag is, wat is duurzaamheid en vooral: wat betekent duurzaamheid voor mij? Er zijn mensen die het dragen van leren schoenen zielig vinden voor dieren. Maar schoenen met niet-dierlijke lijm gaan bijvoorbeeld maar een paar maanden mee. Dan kies ik toch liever voor een leren schoen die tien jaar mee kan. Kwaliteit staat dus te allen tijde op de eerste plaats.”
En wat voor parfum?
“Een die niet te koop is. Ik heb de geur zelf gemaakt in samenwerking met de Grieks-Nederlandse parfumeur Spyros, bekend van zijn parfumlijn Baruti. Het was een verjaardagscadeau van mijn man (ex-voetballer Evgeniy Levchenko – red.) en het mooiste wat ik ooit heb gekregen. Acht maanden hebben we eraan gewerkt, want de ingrediënten zijn heel kostbaar. Het parfum bevat noten van al mijn guilty pleasures: chocolade, gerookt leer, haardvuur, Belgische wafels en gecondenseerde melk van Friesche Vlag – je weet wel, van die überzoete melk die omaatjes in hun koffie doen. Het geheel is superzoet en ruikt naar een iets aangebrande wafel. Of ik het ooit op de markt zou brengen? Volgens de parfumeur zou het dan ongeveer duizend euro per flesje gaan kosten. En daarbij, niemand hoeft te ruiken zoals ik, toch?”
Wie zijn uw favoriete ontwerpers?
“Designers als Jan Taminiau, Bas Kosters, Maison the Faux en Ronald van der Kemp. Daarnaast draag ik graag werk van modestudenten, bijvoorbeeld wanneer ik word uitgenodigd voor een première of gala en ik ze op de rode loper kan showen. Naar het jaarlijkse gala van de Nationale Opera & Ballet droeg ik laatst een creatie van de net afgestudeerde ontwerper Berend Brus; een jasje en een rok van roze tule. Ja, ik leek erin op een suikerspin, maar het verhaal achter deze jurk sprak me aan. Het is namelijk gemaakt als statement tegen homofobie en stelt een roze wolk voor. Zo bezoek ik bijna altijd afstudeershows van modeacademies, zoals de KABK, Artemis, ArtEZ in Arnhem – mijn favoriet – en als de tijd het toelaat ga ik ook naar Antwerpen, omdat daar een van de tofste modeacademies van Europa is gevestigd. Dat is het minste wat ik kan doen voor jong talent.”
Wat is uw duurste aankoop?
“Ik denk een jurk van Kenzo van vijftienhonderd euro, maar die is door de motten geveld. Dat deed wel pijn, zeker omdat ik hem maar drie keer heb gedragen. Daar heb ik dus van geleerd.”
Welk stijladvies zou u uw jongere zelf geven?
“Dat is lastig, want als een kind dat opgroeide in de Sovjet-Unie kan ik me niet herinneren dat mijn moeder mij ooit mee uit winkelen nam. Tot mijn twaalfde, toen we van Oekraïne naar Nederland verhuisden, moest ik het doen met een bruin schooluniform en een wit kanten schort. Ik heb mezelf dus nooit kunnen uiten via mijn stijl. Nederland is het land van de vrijheid van meningsuiting, maar voor mij gaat die vrijheid veel verder. Vergelijk de Sovjet-Unie van toen met het Noord-Korea van nu. Ik had geen idee dat er daarbuiten nog een andere, mooiere wereld was. Om de verloren tijd in te halen heb ik jarenlang veel geld uitgegeven aan stapels bekende merken. De laatste tijd ben ik echter aan het detoxen, vooral sinds duurzaamheid belangrijker voor me is geworden. Mijn advies zou zijn om te investeren in ecologisch verantwoorde en duurzame kleding en om niet te veel bezig te zijn met het bezitten van dure merken.”
Wie is uw stijlicoon?
“De Amerikaanse interieurontwerpster Iris Apfel, met haar statement-bril, grote armbanden en felle kleuren. Voor mij is zij het bewijs dat stijl niets te maken heeft met trends of leeftijd – ze is 97. Weet je, die Uniqlo-broek die ik nu draag is mijn eerste spijkerbroek in tien jaar. Daarvoor droeg ik alleen maar jurken. Sinds de geboorte van mijn zoontje in 2016 ben ik mijn kledingkast gaan uitdunnen. Ik wist: bepaalde dingen ga ik nooit meer dragen, bijvoorbeeld jurkjes met decolleté die gewoon niet handig zijn met speelgoed opruimen. Die broek is dus handig, maar waarom zou ik hem niet net zo kunnen rocken als Iris? Ik hoef geen kopie van haar te worden, maar ik wil wel de kracht hebben om net zo authentiek te blijven en om schijt te hebben aan de mening van anderen.”
Het leven is een jurk begint woensdag 14 november bij de NTR.
