Spring naar de content
bron: ANP

Brexit en de gedachten van een anglofoob

Nu de apotheose nadert, betrap ik mijzelf steeds vaker op de gedachte: zijn die Engelsen nou nog niet opgehoepeld? Dat duurt maar en dat duurt maar, en nog steeds zitten ze te zeiken of ze wel of niet de EU uit willen en zo ja: hoe dan?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Max Pam

In het begin had ik nog compassie met dat volkje op Downing Street 10, met hun arrogante zelfspot over de bolhoeden die zelfs zij niet meer dragen, maar inmiddels ben ik als Europeaan tot de conclusie gekomen dat een Brexit onafwendbaar en noodzakelijk is.

En: hoe harder hoe beter.

Mijn omslag is begonnen, toen ik Nigel Farage een toespraak zag houden tot het Europees parlement. Zo intens onbeschoft zie je het maar zelden, een politieke hooligan. Op een gegeven moment zei hij tot zijn gehoor: “Ja, nu lachen jullie nog, maar straks lachen jullie niet meer.”

Zou Farage weten dat Hitler dat letterlijk over de Joden heeft gezegd?

Vast niet. Of misschien juist wel. Laatst zag ik Farage bij Jensen op de bank in The Battle of de Blaaskaken. Jensen deed zijn best, maar Farage wist toch nog te winnen. Met zo’n vent als Farage kan geen fatsoenlijk mens in een parlement zitten.

Met zo’n vent als Farage kan geen fatsoenlijk mens in een parlement zitten.

Met opzet praat ik over de Engelsen. De Schotten tel ik niet mee. Een hartelijk en verstandig volk, dat de pech had lang geleden een veldslag tegen de Engelsen te verliezen. En de Ieren vallen er ook buiten. Geen aardiger volk dan de Ieren. Jammer dat zij het noordelijke stukje van hun land aan het Engels bestuur hebben moeten laten. Daar is het dan ook eeuwenlang een puinhoop geweest. Let op: nu ergens in de Ierse Zee een grens moet worden getrokken, gaat die puinhoop alleen maar nog groter worden.

Zonder Schotten en Ieren blijft er maar weinig over van het perfide Albion. Eigenlijk is Engeland niet meer dan een onooglijk stukje grond. Beieren is groter en een stuk welvarender.

De praktisch vergeten schrijver Willem Frederik Hermans heeft in zijn essay Monoloog van een anglofoob (Sadistisch Universum, 1964) de staf gebroken over de Engelsen. “Het zijn krijtwitte wezens”, schrijft hij, “Britten genaamd, die, niet zelden door rood haar gedekt, een half-ondergelopen gebergte in de Noordzee bewonen, waar zij de naam Groot-Brittannië aan hebben gegeven. Ik haat dat volk.”

Voltaire wist al dat het Engelse eten bijzonder smerig is. Hij zei: “Engeland heeft 42 godsdiensten en maar 2 sauzen .” Schopenhauer schreef dat hij nog nooit zo had gelachen als die keer toen hij hoorde dat een Engelse lord, die prat ging op zijn dierenliefde, door zijn eigen hond in de arm was gebeten. Over de Engelse liefde voor drama zei de theaterdirecteur met de belachelijke naam James Evershed Agate: “Een lange ervaring heeft mij geleerd dat in Engeland niemand naar de schouwburg gaat, tenzij hij of zij bronchitis heeft”. Dat de Engelsen een hoestend ziek volkje zijn, kun je rustig beweren, want volgens de filosoof Bertrand Russell “mag je over geen volk generaliseren, behalve over de Engelsen”.

Zo kunnen wij doorgaan met ons vrolijk te maken over onze Noordzeeburen. Deze van Hermans vind ik nog de beste: “Er zijn daar in de loop van vele eeuwen, enkele meesterwerken geschreven. Dat zijn Shakespeare’s Richard III, Swift’s Modest Proposal, Raspe’s Munchausen, Lewis’ Monk en Carroll’s Alice in Wonderland. Hierbij valt te bedenken dat Swift een Ier was, Raspe een Duitser, Lewis zijn meesterwerk niet in Engeland heeft geschreven maar in Den Haag, Carroll geen schrijver was maar een amateurfotograaf en Shakespeare nooit heeft bestaan.”

De arme Theresa May heeft keihard haar best gedaan, maar heeft er uiteindelijk in de ogen van haar partijgenoten niets van terecht gebracht. De 48 brieven die nodig zijn om haar ten val te brengen liggen klaar, zo hebben anonieme Brexiteers binnen haar conservatieve partij verklaard. Anoniem, want de Engelsen houden van bloederig koningsdrama, waarbij je tot het laatst niet weet wie het gedaan heeft.

Good sport!

In wat door moest gaan voor een ‘analyse’, wist The Daily Mail te vertellen dat Theresa May niet kan tippen aan Margaret Thatcher, omdat May in geen velden of wegen het sexappeal bezit van haar illustere voorgangster. Thatcher had de mannen om haar heen al lang in aanbidding op de knieën gekregen. Wie het heeft gezegd, herinner ik mij niet meer – het zal ongetwijfeld een Brit zijn geweest – maar in dat opzicht vertegenwoordigt May helemaal het beeld van de typische Engelse vrouw: er zit geen vlees aan en in bed leest zij de Bijbel.

Laatst probeerde May zelfs even op het toneel te swingen voordat zij haar toespraak hield. Zag er niet uit. Toen wisten we het zeker: dat wordt aftreden.

De drang om Europese Unie te verlaten en weer ‘onafhankelijk’ te worden, komt ongetwijfeld voort uit heimwee naar de tijd dat er nog een Brits imperium bestond. Het kost de Engelsen onnoemlijk veel moeite om te beseffen dat die tijd voorgoed voorbij is. Bette Midler heeft eens precies weergegeven wat die houding in de praktijk betekent. Ze zei: “Als het in New York drie uur is, is het in Londen nog altijd 1938.”