Spring naar de content
bron: Anne Stalinski

Wees maar lekker boos: een boze vrouw is een vrije vrouw

Mannen die in het openbaar hun woede uiten, oogsten ontzag. Boze vrouwen daarentegen vallen spot en minachting ten deel. Maar het zindert overal: vrouwen nemen het niet meer en laten hun razernij de vrije loop, waarmee ze wereldwijd verandering afdwingen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Stella Bergsma

Er is iets gaande, er trilt iets, beeft iets. Er zindert en gloeit iets. Je ziet het in Amerika sinds 20 januari 2016, in Brazilië sinds de verkiezingscampagne van bully Bolsonaro, in Egypte en India sinds #MeToo en ook in Nederland voel ik het soms borrelen en sidderen. Bij mezelf bijvoorbeeld. Als ik me weer eens opwind over de dingen, als ik weer eens schreeuwend op een podium sta of bij Jensen op tv met mijn armen loop te zwaaien. Jawel! Het is woede en het begint behoorlijk te woeden. Dat is natuurlijk op zich niets nieuws; er is altijd boosheid geweest. Nijd om onrechtvaardigheid. Maar dit keer zijn de vrouwtjes boos, en goed boos ook. Dames kwamen natuurlijk weleens eerder met deegrollers overkokend uit de keuken rennen, maar nu is het anders. Het is groter, echter, alomvattender…

Misschien omdat vrouwen elkaar door het internet zoveel beter kunnen zien, misschien omdat er overal zulke miserabel misogyne mannen verkozen worden. Misschien omdat er sowieso veranderingen in de lucht zitten en vrouwenwoede daarin altijd al een belangrijke katalysator is geweest. Wie zal het zeggen? Maar één ding is zeker: veel ‘ladies’ hebben geen zin meer om ‘ladylike’ te zijn. Om beleefd of aardig te zijn, of om te lachen wanneer dat hun op straat of op internet door random ransapen wordt opgedragen. Fuck dat! “Fuck aardig en fuck beleefd,” zegt de Arabisch-Amerikaanse feministe Mona Elthawy. Wees maar lekker boos. Een boze vrouw is een vrije vrouw.

Maar mogen vrouwen wel boos zijn? Ja natuurlijk, zul je zeggen. Het zijn toch net mensen, ze hebben ook recht op hun gevoelens. Maar mag een vrouw even kwaad zijn als een man? Evenveel ruimte innemen? Haar stem verheffen? Met haar vuist schudden? Is haar niet altijd van jongs af aan verteld dat ze lief moet zijn en de harmonie moet bewaren? Is tegen haar niet vaker dan tegen haar mannelijke evenknietjes gezegd dat ze rekening moet houden met de gevoelens van anderen? Is het niet daarom dat vrouwen eerder huilen dan tieren? Zijn die tranen verdriet of naar binnen geslagen vloeken? Zodat ze de ander kunnen ontzien? Zodat ze niemand lastig hoeven vallen? En misschien kun je als ga-toch-kookmens thuis nog weleens een bordje breken, maar in het publieke leven wordt het toch als zeer onaantrekkelijk en afstotelijk ervaren, zo’n lelijke kenau-feeks-teef-heks-walgelijk-woedend wijf.

Lees het hele stuk van Stella Bergsma op Blendle.