Het laatste slachtoffer van The Voice of Holland
Ik ga het over Kevin Storm hebben. Mijn voornemen is eigenlijk om hem te behoeden voor nog meer bekendheid, maar de drang in mij om te schrijven wat geschreven dient te worden, maakt dat ik in plaats van water benzine giet over het vuur dat zijn ziel gaat verzwelgen. Wie Kevin Storm is? Een van de deelnemers aan The Voice of Holland. Een talent dat vorige week tussen de tanden van het monster dat entertainment heet belandde en verwond is achtergelaten.
De briljante gebroeders Coen voeren in hun nieuwe film The Ballad of Buster Scruggs een personage op dat mij dagenlang in zijn greep heeft gehouden. Kevin Storm deed me aan dat personage denken. Dat personage heet Harrison, een jongeman zonder armen en benen die in het Amerika van de negentiende eeuw met zijn impresario in een wagentje van stadje naar stadje reist om zijn kunsten te laten zien.
De arm- en beenloze Harrison heeft enkele klassieke teksten uit de Bijbel en uit het werk van Shakespeare uit zijn hoofd geleerd en draagt ze foutloos voor aan zijn toehoorders. De impresario, gespeeld door Liam Neeson, voedt eigenhandig deze bron van zijn inkomsten. Maar het publiek wordt bij ieder stadje schaarser. Op een dag ziet de impresario een andere handelaar in vermaak met een kip behoorlijk wat geld binnenhalen. Het beest kan nadat het publiek een cijfer heeft gescandeerd met haar snavel het juiste cijferbord aantikken. De baas van de zwijgzame Harrison besluit in die act van die kip te investeren en koopt het dier.
Harrison is dan overbodig geworden. De man die hem tot voor kort op handen droeg brengt de jongen naar een afgelegen plek waar een rivier stroomt. De talentenjager test in koelen bloede nog even de diepte van het water door vanuit een brug er een rots in te gooien. Harrison kijkt in alle stilte met een hartverscheurende blik naar ons en lijkt te willen zeggen: het publiek is de handen en de voeten van de artiest, tot de tijd dat het wat minder gaat. Dan dragen die handen en die voeten de artiest naar de bodem van de koude rivier.
Kevin Storm heeft dat ware gezicht van de wereld van volksamusement bij The Voice of Holland snel mogen ontdekken. Na zijn geweldige optreden bij de Blind Editions smeekten de juryleden vorige week nog deze 26-jarige Hilversummer om bij hun in het team te komen. Als ik me niet vergis ging eentje op de knieën, aan ander verklaarde dat hij bereid was om al zijn vermogen weg te geven voor Kevin, als hij maar voor hem koos. De jongeman was dolgelukkig, waande zich waarschijnlijk de nieuwe Freddy Mercury op Nederlandse bodem en koos uiteindelijk voor Ali B.
Een week later stond de televisie weer aan en zag ik Kevin in een battle met een ander talent strijden voor de volgende ronde. En warempel, Ali B. koos voor dat andere talent, Kevin achterlatend met de blik van Harrison bij de rivier. Alsof er niets was gebeurd. Alsof ze een week geleden dezelfde jongen met zijn allen niet hadden gesmeekt.
Een volledige afgang werd hem gelukkig bespaard dankzij het andere jurylid Waylon. Die schonk hem de zogenaamde steal, Kevin werd gered en hoefde niet volledig gedesillusioneerd af te druipen, maar de grote trauma had zich in de eerste week van zijn carrière in hem genesteld.
Artiesten die hun hele leven lang in deze sector zitten maken waarschijnlijk duizend van deze vrije vallen mee om vervolgens weer de nagels te zetten in de muur waarachter de populariteit lonkt. Geen ziel is hiertegen bestand en ligt het voor de hand dat de sterren van de entertainment mentaal altijd aangeslagen zijn.
Vrijdagavond ging Kevin Storm met het ‘mes van Brutus’ in de rug op de stoel van de verliezers plaatsnemen. Ik keek naar hem en wist dat hij als nooit tevoren snakte naar een schouder om op te huilen. Ik had het verhaal van Morrison al achter de kiezen, had geen zin in nog meer drama en zette de televisie maar uit. Ik luisterde naar Rise Against. Uit de luidsprekers klonken hun woorden, dit keer bestemd voor Harrison and Kevin: All we are is entertainment, Caught up in our own derangement, Tell us what to say and what to do, All we are pretty faces, Picture perfect bottled rage, Packaged synhsized versions of you…