Spring naar de content
bron: ANP

Jihadisten huilen om gevulde koeken, niet om mensen

In de Volkskrant verscheen afgelopen zaterdag een lang interview met ex-terroristen Samir A. en Bilal L. die aan het collecteren zijn geslagen om de terugkeer naar Nederland van vrouwelijke IS’ers en hun kinderen mogelijk te maken. Tussen de regels van dat interview door zag ik de tranen die ze proberen te verbergen voor de teloorgang van het islamitische kalifaat. Weinig verrassende uitspraken van twee mannen die in dat gesprek slechts een keer mijn interesse wekten toen ze over hun ge-app met Syrië-gangers uit de doeken deden: “Ze misten toch bepaalde dingen van hier, dus dan vroegen ze: ‘Kun je even een foto van de straat sturen? Of een foto van gevulde koeken?’”

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Erdal Balci

Een foto van gevulde koeken. Een foto van de straat. Het gemis van de kleine dingen van het Westen. Twee jaar geleden had een Franse jihadiste over soortgelijke verlangens gesproken. Een vrouw, die de Westerse samenleving waarin ze was opgegroeid meer dan beu was geworden en zoekend naar een alternatief voor die onverschillige, zelfzuchtige mensen van haar eigen wereld bij een ‘sterke en gelovige’ jihadist in Syrië was beland. Na de dood van die man gaf ook zij een interview en zei: ‘Ik hou van het leven, ik hou van werken. Ik hou van mijn spijkerbroeken. Ik hou van make-up. Het enige wat ik wil is terugkeren, in mijn auto stappen, reizen en in een bikini in de zee zwemmen…”

De eeuwenoude strijd tussen de ratio en het geloof is ons welbekend. De wereld is een slagveld waar generatie na generatie de oorlog woedt tussen twee grote groepen. Aan de ene kant de seculieren die een systeem willen oprichten waarin de mens zich vastklampt aan de wetenschap. Het doel is dogma’s zodanig in de wacht te doen dat die geen belemmering meer zijn voor vooruitgang en welvaart. Want vooruitgang en welvaart zijn alleen mogelijk met wetgeving en ethiek die getoetst zijn aan de praktijk van het leven. Voor de gelovigen daarentegen is deze complexiteit de duivel zelve. Ze denken de rust te zullen vinden in de vertrouwelijke teksten van de heilige boeken en trachten de natuurlijke angst voor de dood te verzachten door de gedachte aan de ultieme beloning: het paradijs.

Als de ratio en het geloof de kanonnen zijn in deze strijd, dan is het nieuwe kruit de gevulde koek, de foto’s van de fraaie straten van Nederland, de spijkerbroek, het in bikini zwemmen in de zee, de autoritten die je als vrouw in alle vrijheid kunt ondernemen. Al deze dingen die uit de mond van de jihadisten in den vreemde rollen zijn niets anders dan de vruchten van de moderniteit waarin ze zich voorheen zo ongelukkig waanden. De veelzijdigheid aan de producten die binnen handbereik liggen in het ‘duivelse’ Westen, producten die het leven zoveel aangenamer maken ontstonden in een dynamische maatschappij met een bijrol voor religies. Het individu moet weliswaar zien om te gaan met de vrijheid en al die codes van omgangsvormen zien te ontrafelen, maar hij is niet alleen vrij, maar ook rijk aan spullen en mogelijkheden.

Westerse jihadisten zijn mensen die zijn opgestaan tegen dit complexe systeem. Gedesillusioneerd  door de vele tegenslagen die bij het leven horen en vermoeid door de moderniteit die maar eisen blijft stellen, hebben ze hun toevlucht in God gezocht. Verblind door het idee dat ze alleen maar het boek strikt na hoefden te leven voor een geprivilegieerd, makkelijk leventje en voor het felbegeerde plekje in het paradijs, gingen ze ver. Ze maakten duizenden slachtoffers. Ze staken mensen levend in brand. Hoofden werden afgehakt. Ze zijn zodanig opgegaan in hun ideologie dat een paar van die jihadisten de dochter van een tot slaaf gemaakte ‘heiden’ in de verzengende hitte buiten hebben vastgeketend. Dat arme meisje van vijf jaar stierf door uitdroging. Maar de jihadisten voelden niets voor haar. Want, in het heilige boek staat nergens vermeld dat het doden van slaven en hun kinderen strafbaar is.

We hebben met eigen ogen gezien hoe Europese jongeren in opstand zijn gekomen tegen de moderniteit van het Westen, 1600 jaar oude teksten strikt wilden naleven en vervolgens in de ban zijn geraakt van de meest verschrikkelijke vorm van het kwaad. De hele wereld mocht ervaren wat er gebeurt wanneer religie ‘alles’ is. Delft ratio het onderspit tegen religie, dan ontstaat in dat religieuze absolutisme een mens die huilt om het gemis van zaken als de gevulde koek, de fraaie straten, de autoritten, het zwemmen in de mooie zee, de spijkerbroek. Huilen voor de pijn van de medemens zit daar niet tussen. Het is aan ons, de verdorven lui van het Westen, om tranen te laten voor de slachtoffers die die jihadisten hebben gemaakt.

Ik kan niet verder tikken, omdat ik om dat arme, arme, vastgeketende meisje van vijf moet huilen. Vaarwel lieve, lieve meid.

Onderwerpen