Het nieuwe niksen

Wat is dat toch voor een rare gewoonte van vooral de Angelsaksische media om aan bepaalde gewoonten uit Noord-Europese landen ineens een soort cultstatus te verlenen? Het begon met hygge, een Deense vorm van onze ‘gezelligheid’; met veel kaarsen, bekers met schuimende warme dranken, gebreide sokken en schapenvellen bij de open haard. Dus werden Pinterest en Instagram overstroomd met kaarsen, bekers, sokken en vellen – eigenlijk helemaal niks bijzonders, maar hygge, dus hype. En omdat hypes per definitie maar kort duren, volgde al snel het Zweedse lagom als levensfilosofie, waarbij het vooral draait om harmonie en gelukkig zijn met wat je hebt. Daar kwamen overigens ook kaarsen, bekers en dergelijke aan te pas, want dat fotografeert nu eenmaal makkelijker dan abstracte begrippen als balans en tevredenheid…
Vervolgens kregen we het wederom Deense lykke, dat geluk betekent en een soort laconieke levenshouding zou zijn die ervoor zorgt dat de Denen het gelukkigste volk op aarde zijn. Enorm overdreven volgens mij, maar wel weer goed voor de sokken- en kaarsenverkoop.

En nu is dan volgens hippe trendjournalistjes het Nederlandse niksen tot nieuwe levensfilosofie verklaard, de oervorm van de zo bekende mindfulness. Men is er helemaal extatisch over en dicht het allerlei zen-achtige eigenschappen toe, die nogal ver afstaan van het door ál onze moeders gebezigde ‘als je niks te doen hebt, dan ga je je kamer maar opruimen’, als wij eens op de bank lagen te niksen. Niks hip, niks zen. Maar noem het een ‘positive not-guilty form of procrastination’ en hoppa: hype! Mijn oude moedertje van 87, van wie ik nog steeds niet mag niksen, zou het ongetwijfeld bullshit noemen, want zij is ook hip.

Dat wij in Europa voor Amerikanen sowieso in een soort Gebroeders Grimm-sprookjeswereld leven waar alles anders is, bleek wel uit het verhaal in de New York Times deze week, waarin het Nederlandse fenomeen ‘dropping’ werd beschreven en veel stof deed opwaaien. Je kinderen in het pikkedonker in een bos achterlaten! Veel meer Hans & Grietje dan dat kan het niet worden! Men was collectief verontwaardigd over deze barbarij, waarschijnlijk omdat men niet weet dat onze Nederlandse bossen nogal klein zijn en we hier geen beren hebben. Nederlandse twitteraars pikten dit bericht snel op en dat leidde tot werkelijk hilarische tweets, daarmee demonstrerend wat een grappig volkje wij toch (kunnen) zijn. Ik stel daarom een nieuwe Nederlandse hype voor: Hollandse humor. En die noemen we dan LOL. Dat wordt lachen.

bron: ANP

Gifblauw

Met Instagram leef ik in een permanente haat/liefde-verhouding. Enerzijds stemt de oneindige lichtheid van het medium mij intens droevig, anderzijds moet ik er vaak ook verschrikkelijk om lachen. Neem nou de Russische ‘influencers’ die afgelopen weken massaal afreisden naar Siberië (je weet wel, dat gebied waar onwelgevallige burgers worden kwijtgemaakt en waar het in de winter honderd graden vriest of zo) om daar te poseren bij een azuurblauw meer. Gezegd moet worden: het ziet er beeldschoon uit. Maar wat zeker niet onvermeld mag blijven, is dat het één grote gifplas is. De turkooizen kleur is te danken aan de lozing van calciumzouten en metaaloxiden van een aan het meer gelegen energiecentrale. Als je je teen er insteekt ben je hem bij wijze van spreken meteen kwijt. Niet echt gezond. Maar ja, alles voor het ideale plaatje, dus worden bruiden, baby’s en opblaasbeesten massaal naar het meer gedeport…eh getransporteerd om te poseren voor de ideale, zij het giftige achtergrond. Rare jongens, die influencers.

View this post on Instagram

A post shared by Alex | Tweezer (@tweezer_nsk)

https://www.instagram.com/p/BzvgZb0n4KR/?utm_source=ig_embed

Verf je boek

Ik had ooit een vriend, god hebbe zijn ziel, die zo gek op zijn boeken was, dat je NOOIT een boek uit zijn zorgvuldig ingerichte boekenkast mocht pakken – dat deed hij voor je. En als je het dan heel voorzichtig doorbladerde en met je hand het ruggetje ondersteunde alsof je een baby vasthield, week hij geen meter van je zijde. Dan werd het weer teruggenomen en voorzichtig en liefdevol weer teruggezet. Hij droeg er nog net geen witte handschoentjes bij.
Als hij de nieuwste interieurtrend op boekengebied had moeten meemaken, was hij er acuut in gebleven. En met reden.
Er wás al een trend om je boeken op kleur te sorteren waarbij de inhoud van het boek ondergeschikt was aan de decoratieve waarde van het omslag. Daarna volgde, de waanzin ten top, de trend van de omgekeerde boeken, met de rug naar achteren dus, waarbij je dus nooit kon weten waar welk boek stond – áls je al zou willen lezen, wat ik betwijfel. Kan het nog gekker? Dat kan.

Nu moet je je boeken zelfs gaan verven. Nee maar echt. Met witte kalkverf. Liefst een beetje slordig à la brocante. En daarna inwikkelen met jute touwtjes en oppimpen met kantjes en roestige sleutels. ‘Ja maar ja maar… dan kan ik ze toch niet meer lézen?’ Ja duh-huh! Alsof dat de bedoeling is. Doe niet zo raar.

bron: Pinterest

bron: Pinterest