De Roze Leeuw, voorheen ‘Dutch Gayservatives’, richt zich in eerste instantie op veiligheid. “Iedereen moet veilig over straat kunnen”, zegt Van Mil. Het is zaterdag en in de hoofdstad is de kleurrijke botenparade in volle gang. We zoeken een plaatsje uit de luwte en strijken neer op de redactieburelen. “Het feit is nu gewoon dat je vaak niet veilig over straat kan. We gaan zelfs achteruit: in de jaren ’80 zag je dragqueens nog buiten lopen, nu bellen ze een taxi.” Ten dele wijt Van Mil die onveiligheid aan de komst van mensen met een ‘andere’ culturele achtergrond. “Nederland is heel progressief, maar niet overal zijn we zo ver. Niet om nou te zeggen dat de situatie alleen verslechtert door, plat gezegd, ‘buitenlanders’, maar er is een invloed. En dat is nog steeds redelijk onbespreekbaar.”

Twee jaar terug liep Van Mil mee in de Rotterdam Pride, nog onder de vlag van Dutch Gayservatives. Een warm welkom was het niet: direct werden ze uitgemaakt voor fascist. “Er was een tegendemonstratie vanwege onze komst. Ze hadden borden met ‘Gayservatives leave’ erop, we werden aangevallen, onze vlag is afgepakt; het ging er best wel hard aan toe. Allemaal vastgelegd door GeenStijl, overigens, waar duidelijk te zien is dat wij niet de agressor waren. Ik haat geweld. Ik zou niet prediken voor veiligheid en dan geweld gebruiken, dat zou achterlijk zijn.”

Van Mil is ervan overtuigd dat naar aanleiding daarvan, de Pride in Groningen – die dit jaar voor het eerst plaatsvond — heeft besloten op hun Facebookpagina te zetten dat alle rechtse groepen niet welkom waren. “Ik zie mezelf niet als extreem rechts dus voelde me niet heel aangesproken, maar ik weet wel degelijk dat het over ons ging. We hebben er geen zaak van gemaakt omdat ik niet wil rellen om te rellen, maar het had gekund. Dit is juist niet inclusief, wat zij wel zeggen te zijn.”

Volgens hem heerst er ook een verkeerde gedachtegang binnen de homogemeenschap: dat minderheden van welke aard dan ook per definitie solidair moeten zijn met alle andere minderheden, omdat ze minderheid zijn. “Dat vind ik een beetje gek. In de jaren ’70 was het logisch. Bij de eerste Prides zag je in Amerika bijvoorbeeld homoseksuelen hand in hand lopen met de zwarte bevolking. Logisch, beide werden onderdrukt. De blanke christelijke heteroman was dominant, het standaardgezin was dominant, en alles wat daar van afweek werd onderdrukt. Maar vandaag de dag is de situatie anders. Je moet kijken naar het individu, kijken naar iemands overtuigingen en daden, niet naar iemands afkomst of uiterlijk. Ook niet elke blanke heteroman is per definitie bekrompen, maar wordt nu nog wel zo afgeschilderd. Ik word al snel racist genoemd omdat ik hier kritisch op ben. Ze zeggen dat ik alleen naar de buitenkant kijk, terwijl ik denk dat zij juist eerder alleen naar de buitenkant kijken.”

Mag ik als homo niet voor Trump zijn?

De Amsterdam Pride staat dit jaar in het teken van de Stonewall-rellen, de protesten die vijftig jaar geleden in New York een belangrijke mijlpaal betekenden voor de LHBTI+-gemeenschap. Een jaar later werd in New York de eerste Pride georganiseerd. “Ook Dutch Gayservatives is ontstaan uit rebellie. Tegenwoordig heten we de Roze Leeuw; dat klinkt wat vriendelijker en genuanceerder. Ik denk ook dat ik een genuanceerd verhaal heb. Ik wil niet alleen maar rellen en schoppen, ik wil praten met mensen en dingen bereiken. Ik ben een democraat in hart en nieren, juist van tegengeluid komen we vooruit. Ik hoef helemaal geen gelijk te krijgen. Ik wil ook helemaal niet dat wij het enige geluid zijn, ik wil gewoon een goede discussie aangaan waarvan het nu lijkt alsof hij niet gevoerd mag worden.”

Dutch Gayservatives startte hij ten tijde van de Amerikaanse verkiezingen die president Trump voortbrachten. “Ik was niet eens voor Trump, ik was voor een andere Republikein die bijvoorbeeld ook voor de legalisering van softdrugs en tegen Midden-Oosten-interventie was. Maar ik stelde vragen over Trump waar mensen heel heftig op reageerden en waar ik alleen maar nieuwsgieriger van werd. Men kon zich niet voorstellen dat ik dat soort dingen kon zeggen, zeker als homo. En toen dacht ik: betekent dat dat ik als homo niet voor Trump mag zijn? Dat mag ik toch zelf weten, ik ben toch geëmancipeerd? Ik werd er rebelser door, misschien wel een hardliner. Ik wilde vooral een alternatief bieden, omdat het geluid nog te eenzijdig is.”

Een achterban voor de Roze Leeuw is er wel degelijk, maar Van Mil durft geen concreet cijfer te noemen. “Ik merk het wanneer ik gaykroegen in kom en mensen naar me toe komen om te zeggen dat ze me steunen en blij zijn dat eindelijk iemand het zegt. Er zijn plekken waar ik niet eens meer hoef te betalen voor mijn eigen drank, bij wijze van spreken. Maar ze durven er ook nog niet echt openlijk voor uit te komen. En juist dat is voor mij een teken dat deze discussie echt gevoerd moet worden.”

De belangengroep wordt nu regelmatig gebeld om hun mening te geven. “En we zoeken zelf actief contact met politieke partijen, zowel lokaal als landelijk. In Bergen op Zoom zitten we in een werkgroep van een wethouder om mee te praten over het regenboogbeleid. COC West-Brabant heeft daar de leiding over, maar wij zitten wel aan tafel, en dat is voor mij al winst. Maar we willen met de Roze Leeuw ook debatten en weerbaarheidstrainingen organiseren. Weerbaarheid op mentaal vlak, zodat je niet compleet ontdaan bent door dingen die naar je geroepen worden, maar ook fysiek, zodat mensen zichzelf kunnen verdedigen en weg kunnen komen in gevaarlijke situaties.”

Van Mil is op het moment nog voorzitter van Jong Leefbaar Rotterdam, de jongerentak van Leefbaar Rotterdam en een alliantie van Forum voor Democratie. “Maar daar stop ik mee. Ik wil de Roze Leeuw en Jong Leefbaar gescheiden houden en ik kan het niet verkroppen om zo lang op een positie te blijven zitten wanneer binnen mijn club gesproken wordt van een baantjescarrousel en partijkartel. Je kunt me een heleboel vinden, maar ik ben geen hypocriet.”

Als iedereen zijn mond houdt, maak je ruimte vrij voor de echt enge types.

Iedereen gaat er vanuit de hij een rechtse homo is, maar zo ziet hij zichzelf niet. “Aan het begin heb ik dat wel geroepen, maar ik zie mezelf als Europese man uit Nederland. Ik ben ook meer pro-Europa dan je misschien zou verwachten. Dat ik toevallig homo ben is onderdeel van mij, maar bepaalt niet mijn hele identiteit. Ik wil vooral iets bijdragen aan de maatschappij, en er zijn tendensen waar ik me wel degelijk zorgen om maak.”

“Ik sta bekend als politiek incorrect, maar ik zie ook dat er aan mijn kant van het politieke spectrum dingen misgaan. Ook daar is men te hard en te kortzichtig. Aan beide kanten is hetzelfde aan de hand eigenlijk. Mensen graven zichzelf in en gaan het gesprek niet meer aan. Ik ben een democraat, zonder uitzondering. Dat is ook waarom ik zo hard die discussie in ga, zeker vroeger, wat mensen shockeerde. Maar dat was ook nodig, om het gesprek op gang te brengen. Als dat niet gebeurt en iedereen zijn mond houdt, maak je juist ruimte vrij voor de echt enge types.”

“Wat je nu ziet is dat mensen hun mond houden omdat ze bang zijn mensen te kwetsen, en aan de andere kant mensen daardoor gefrustreerd raken en weer te hard gaan roepen, wat de boel alleen maar verder polariseert. Het laatste wat ik wil is dat extreemrechts aan de macht komt. Of extreemlinks, maakt me niets uit. Dat lijkt me verschrikkelijk.”

Buiten is de Canal Parade ondertussen voltrokken, met, voor zover bekend, nul noemenswaardige incidenten. Van Mil ontmoet zijn compagnons verderop in de Spuistraat en duikt terug het feestgedruis in.

Update: ondertussen is er wel een incident te vermelden. Een homostel zegt uitgescholden en bespuugd te zijn in een Uber-auto, omdat ze elkaar een kus gaven op de achterbank. Uber introduceerde eerder al de ‘discriminatieknop’ in hun app, zodat soortgelijke incidenten snel gemeld konden worden. Dit naar aanleiding van dragqueen Jennifer Hopelezz, die tot twee keer toe geweigerd werd door een Uber-chauffeur.