bron: Hollandse Hoogte

Wat doen we met ons wild?

De wolf is er en weldra zullen ook de jakhals en de lynx zich in ons land vestigen, maar waar moeten al die dieren leven? Is er nog wel toekomst voor wild in ons land? ‘Nederland is bijna geheel ingericht als productielandschap.’

Gepubliceerd op: 04/11 | 2019 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Leven

door Oswin Schneeweisz

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Voor het raam van mijn werkkamer graven een viertal zandvretende monsters zich een weg door het land. Bergen aarde verdwijnen, nieuwe bergen zand en klei worden aangevoerd. Metershoge ijzeren damwanden worden de grond in getrild. De dijken moeten hoger en breder. Binnen enkele weken is het landschap op sommige plaatsen bijna onherkenbaar veranderd. Het is slechts een klein voorbeeld van de bouwwoede in ons zompige stukje delta, waar elke vierkante meter al een paar keer op de schop is gegaan. De drie dode dassen die ik onlangs in de berm van de weg aantrof – en die ongetwijfeld op zoek waren naar nieuw leefgebied – zijn de stille getuigen van de impact die dit soort projecten hebben op het bestaan van wilde dieren. Hebben zij in een land zonder wilde natuur eigenlijk nog wel toekomst? Is er (fysiek en mentaal) nog plek voor wilde dieren of wacht hun een toekomst als sjoemelwild tussen rasters en hekken?

“Dat maakt het dier zelf wel uit,” aldus Jan Staman, voorzitter van de Raad voor Dierenaangelegenheden (een onafhankelijke deskundigenraad van de minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit). Staman: “Kijk naar de wolf. Die is ook zomaar komen aanwandelen. Die trekt zich nergens iets van aan. Wij Nederlanders hebben een complexe relatie met het wilde dier. We vangen ze, schieten ze dood, noemen het plaagdieren of exoten, en dat komt allemaal omdat wij gevangen zitten in een soort systeemdenken. We willen wilde dieren, maar ze moeten zich wel aan de regeltjes houden en passen binnen de systemen die wij gecreëerd hebben. Maar wilde dieren passen per definitie niet in systemen. Als we dat niet accepteren, worden we een soort Singapore aan de Noordzee. Dan kun je straks alleen nog op het dak van een wolkenkrabber het laatste vogeltje bewonderen. Dat is de keuze waar we voor staan.”