Verliefd op een moordenaar: ‘Hij fluisterde: ik ga je vermoorden’

Journalist Loes Leeman raakte gefascineerd door de charismatische seriemoordenaar Hans van Zon (1942-1998). Om zijn verhaal op papier te krijgen ging ze zelfs een jarenlange relatie met hem aan. Binnenkort komt ze met een boek over de verhouding. ‘Om dat zelf mee te maken is abnormaal interessant.’

Gepubliceerd op: 02/12 | 2019 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Leven

door Ton van Dijk

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Zijn moordwapens waren een zelf gegoten loden staaf, een mes en zijn blote handen. Met die handen wurgde hij zijn vriendin Coby, nadat hij haar eerst had gedrogeerd en neergestoken. Met de loden staaf, verborgen in een paraplu, sloeg hij de schedels in van de slachtoffers van zijn roofovervallen. Na Coby was dat de tachtigjarige Jan Donse, bekend en geliefd als ‘opa Cupido’, uitbater van het Utrechtse feest- & bruiloftsmagazijn Cupido en de 47-jarige Reijer de Bruin, boer te Heeswijk. Eind 1967 werd Hans van Z. gearresteerd. De 67-jarige weduwe Woortmeijer overleefde de aanslag op haar en haar spaarcentjes en haar nauwkeurige signalement werd Van Z. noodlottig. In maart ’69 begon het proces, dat al snel het proces van de eeuw genoemd werd. De tien zittingsdagen vulden de kranten in Nederland en trokken internationale pers. Alle ingrediënten voor sappige sensatie waren aanwezig. Een goedgeklede, welbespraakte Don Juan die uit wellust en voor de kick zou hebben gemoord en die de niet eens al te grote buit van in totaal enkele duizenden guldens deelde met zijn tipgever ‘ouwe Nol’, een scherp van de tongriem gesneden bejaarde, volbloed Utrechtse boef van duistere zaakjes en heling, die op zijn vilten pantoffels ter zitting met zijn opmerkingen regelmatig de lachers op zijn hand kreeg. 

In 1983 begon Loes Leeman haar studie aan de School voor Journalistiek in Utrecht, waar ik lesgaf in tijdschriftjournalistiek en reportage. Een zeer opvallende, ravissante jonge vrouw en dat niet alleen door haar flamboyant gekleurde haar, maar ook omdat zij af en toe een ara op haar schouder droeg. Zij was jaren ouder dan de gemiddelde student; Loes had al een carrière achter de rug als illustrator en vormgever, ze had op het Waterlooplein gestaan en was enkele jaren medeorganisator van Vehikel, een beurs voor klassieke auto’s en onderdelen. Kortom, geen doetje. Ik was dan ook zeer verbaasd toen ik hoorde dat zij een intieme relatie opbouwde met de lustmoordenaar die destijds nog keurig Hans van Z. werd genoemd, een relatie die in de jaren daarop steeds heftiger, intiemer en absurder werd. Vanaf het moment dat ik dat wist, bleef ik roepen dat Loes een boek over die verhouding moest schrijven. Dat kwam er maar niet van. Eerst werkte Loes Leeman voor Deadline, het misdaadprogramma van de TROS, waar zij in 1996 een item over en met Hans van Zon maakte. Daarna slorpte haar werk voor tv, en speciaal voor het programma Vermist, dat zij bedacht had en waarachter zij de drijvende kracht was, haar tijd op. Al die jaren verzamelde ze alles: dozen vol brieven van Hans, honderden foto’s en talloze dagboekfragmenten van Riet. Nu komt dat boek er toch: Jarretels voor een seriemoordenaar – Mijn jaren vol sensuele liefde en dodelijke angst met lustmoordenaar Hans van Z.