Het oude normaal blijft lonken
Een economische recessie, werkloosheid, armoede, het einde van het neoliberalisme – de tijd voor links lijkt aangebroken. De rechtse lente heeft ook lang genoeg geduurd. Is het een realistisch beeld of toch een utopie? ‘Internationale solidariteit? In crisistijd is men vooral solidair met zichzelf.’
PvdA-Kamerlid Gijs van Dijk merkte onlangs in de Volkskrant op dat zijn partij weer ‘beweegt’. Dat voelde hij. Nieuwe leden melden zich aan, jonge leden. In Eindhoven, Rotterdam, Amsterdam en Leiden breken talenten door in het lokale bestuur. Good vibrations ook dankzij Lodewijk Asscher, de fractieleider die voor de lockdown onder meer zijn stempel drukte op het Pensioen-akkoord. Vlak voor het zomerreces manifesteerde hij zich nadrukkelijk als indiener van twee moties. In de eerste vroeg hij om een snelle evaluatie van het beleid in de coronacrisis en in de tweede bepleitte hij werkdrukverlaging en salarisverhoging in de zorg – tevergeefs overigens, want bij de hoofdelijke stemming was Asscher te laat. Een mindere god zou deze zeperd niet overleefd hebben.
Het is dezelfde Asscher die vicepremier was in het vorige kabinet-Rutte, toen het neoliberale gedachtegoed eigenlijk alleen maar werd versterkt. De PvdA betaalde er bij de verkiezingen van 2017 een prijs voor (van 38 naar 9 zetels) die zijn weerga in de vaderlandse sociaaldemocratische geschiedenis niet kent. Gijs van Dijk: “De knal die we toen voor onze kop hebben gekregen was zo hard, dat we daar lange tijd van moesten bijkomen. Maar die knal was nodig om te herbronnen, om te ontdekken waartoe wij ook alweer op aarde waren.”
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
