Knutselen aan het paradijs

Ooit was het sciencefiction, maar zo langzamerhand begint het taboe op geo-engineering te verdwijnen. Het grootschalig knutselen aan de wereld gaat tot de reële mogelijkheden behoren. Waarom zouden we niet voor God spelen, als we daarmee klimaatverandering kunnen beperken en de wereld kunnen redden? ‘Nietsdoen levert ook een groot risico op.’

Gepubliceerd op: 17/05 | 2021 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Leven

door Oswin Schneeweisz

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Reuzenspiegels in een baan om de aarde, wolken witter maken, een massa aerosolen de atmosfeer in spuiten, een mega-zeil voor de zon hangen, een giga-parasol boven de aarde, oceanen bemesten met ijzerdeeltjes: het zijn allemaal tot de verbeelding sprekende voorbeelden uit het handboek van de geo-engineer. Het zijn ook methodes die heftige discussies veroorzaken tussen voor- en tegenstanders, maar het zou weleens de laatste strohalm kunnen zijn, als al die windmolens, zonnepanelen en elektrische auto’s niet genoeg effect sorteren om de klimaatverandering tegen te gaan. 

Filosofisch gezien is er eigenlijk weinig nieuws onder de zon. De mens heeft al eeuwenlang zijn leefomgeving aangepast en vormgegeven om te overleven. We bouwden grotten, creëerden landbouwgrond, irrigeerden droge gebieden, ontwierpen steden en stuwmeren, bouwden kerncentrales en ontwikkelden medicijnen die geheel zelfstandig een tumor kunnen opsporen. En dat deden we allemaal om maar één reden: overleven. De ontdekking van fossiele brandstoffen, zelfs dat houtvuurtje in de oertijd, was in feite een vorm van geo-engineering. Al weten we nu pas wat de schadelijke effecten daarvan zijn. Dus waarom zouden we niet ook een beetje knutselen aan de aarde, de atmosfeer of het klimaat, als we daarmee onze overleving veilig kunnen stellen? Omdat we de consequenties van dergelijke grootschalige interventies niet kunnen overzien, zeggen de tegenstanders niet geheel ten onrechte.