Je eigen paradijsje
Ooit bedacht als buitenactiviteit voor arbeiders, is de volkstuin nu populairder dan ooit, ook bij meer gefortuneerden. Overal zijn wachtlijsten en de prijzen worden steeds verder opgedreven. Wat verklaart deze hausse? ‘Dat creëren, daar geniet ik wel van.’
De eerste keer dat ik op Tuinwijck kwam, had ik de ervaring die andere volks- en moestuiniers ook beschrijven als ze het over hun tuincomplexen hebben: je komt er in een andere wereld. Voorbij het toegangshek speelt het leven zich in een lagere versnelling af, waardoor je ineens dingen ziet en hoort die in de haast buiten de poort vaak onopgemerkt blijven: hoe het zonlicht door de bomen valt, hoe de vogels fluiten, de wind door de takken waait.
Ongeveer vijf jaar geleden konden we de tuin overnemen van Elisabeth, toen 83 en te broos geworden voor regelmatig tuinieren. Perceel 69A was bedoeld als moestuin, maar was door Elisabeth in de loop der jaren veranderd in een wilde, weelderige bloementuin. In het vroege voorjaar kleurde die prachtig lichtgeel met sleutelbloemen. In de maanden erna verschoot de bloemenzee telkens als een toverbal van kleur, lila, purper, groen en rood, een kleurensymfonie die in de late herfst, overwoekerd en vergaan, tenslotte als een bruingrijze woestenij de winter in ging.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap