Het cynische verdienmodel van Johan Derksen
Welke andere 73-jarige is ineens hét landelijke gespreksonderwerp, van voetbalkantine tot kunstenaarssociëteit? Voor een ooit middelmatige linksback van SC Veendam die volgens zijn critici ‘door de tijdgeest is ingehaald’ is Johan Derksen uitgegroeid tot een opmerkelijk fenomeen. Wat zegt dat over Nederland? Portret van een autoritaire aandachtverslaafde.
Als er een claim is die Johan Derksen bij voortduring herhaalt maar aantoonbaar onjuist is, is het wel de claim dat het hem ‘geen reet’ zou kunnen schelen wat de mensen van hem vinden. Natuurlijk probeert Derksen er al decennia blijk van te geven dat zowel hulde als kritiek loodrecht langs hem heen glijdt. De bijbehorende pokerface die hij er gewoonlijk bij trekt lijkt additioneel bewijs dat het hem inderdaad worst zal wezen wie of wat welke banvloek of loftuiting over zijn persoon uitspreekt. Hoe lang beweert hij al niet de onkwetsbare commentator met een geharnaste ziel te zijn, die even goed kan incasseren als uitdelen?
Derksen vergeet voor het gemak dat het hem op één punt juist heel erg kan schelen wat de mensen van hem vinden. Hij wil graag dat ze zijn mening, zijn cynische kijk op de (voetbal)wereld, belangrijk genoeg vinden om regelmatig tot zich te nemen. Of het nu als schrijvend journalist en columnist bij Voetbal International was, of thans als audiovisueel kijkcijferkanon van onder meer de talkshow Voetbal Inside, later Vandaag Inside: de zogenaamde desinteresse van Derksen jegens de publieke opinie is niets anders dan een zorgvuldig gecultiveerde act. Werden zijn sweeping statements niet opgepikt, dan zou hij weleens in een verloren man kunnen veranderen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
