Lieve Marianne, 

Verdrietig, die laatste maanden in het hospice, gekluisterd aan een rolstoel en later aan het bed, door een verwoestende tumor in het hoofd, die langzaam maar pertinent alle vitale delen gestaag lam legde. Maar je gaf niet op en bleef optimistisch. Hoe beperkt de actieradius ook geworden was, je genoot van kleine dingen als een goed glas Chardonnay, oesters op zijn Aziatisch of de kroketten van het huis. En uiteraard van de vrienden en vriendinnen die langskwamen. Je had er zo graag nog dertig jaar bijgehad. 

Hans en de jongens hebben zich tot op het laatst ingespannen om de tijd die nog restte zo comfortabel mogelijk voor je in te richten. Dat moet zwaar zijn geweest, nadat je begin december vorig jaar deze afschuwelijke tijding te verwerken kreeg. Bewonderenswaardig dat ze dat zolang hebben volgehouden. De specialisten gaven je nog hooguit een paar maanden. Afgelopen vrijdagochtend 26 augustus om 7:50 uur overleed je, ruim acht maanden later. 

Dat getuigt van een sterke wil, van doorzettingsvermogen en van een bruisende energie. Het leek alsof je het einde eenvoudigweg niet kon accepteren. Je bleef in een wonder geloven, of zoals Hans het formuleerde: je was het er niet mee eens. Diezelfde wilskracht en dat doorzettingsvermogen ken ik al heel lang uit je voormalige rol als uitgever, evenals het onbegrensde energieke. Dat heb ik altijd in je bewonderd. Niet altijd verliep alles tussen ons even soepel, als uitgever en hoofdredacteur hadden we weleens woorden, waarbij de tijdschriften soms door de lucht vlogen en redacteuren en stagiaires liever wegdoken onder hun bureaus. Temperamentvol was je zeker, en altijd kwam het weer goed. 

Marianne, ik was bijzonder op je gesteld en ga je nu dus heel erg missen

Ik herinner me vooral de mooie momenten. Die eerste fijne jaren bij SUM, de vliegreisjes met de voltallige redactie van HP/De Tijd naar Menaggio in Italië begin jaren negentig. Jaren later de vele vaak komische vergaderingen en etentjes met Audax-oprichter en voormalig eigenaar Jacques de Leeuw die we eens meenamen naar het met twee Michelin-sterren bekroonde restaurant De Lindehof in Nuenen. Ik geloof dat hij nogal schrok van de hoge rekening maar betaalde uiteindelijk zonder blikken of blozen. In eten en drinken vonden we elkaar vooral, zowel zakelijk als privé, en filosofeerden over het blaadje en het leven. Zakelijk en privé liepen bij ons sowieso aardig door elkaar. 

Jammer genoeg verliet je in 2017 HP/De Tijd en moest je de door jou geïnitieerde glossy Zus loslaten, waardoor er maar een paar nummers van zijn verschenen. Zie het positief: voor het eerst had je zelf aan het hoofdredacteurschap geroken, waardoor je de smaak te pakken kreeg en even energiek tot aan je sterfbed voortging als hoofdredacteur van Opzij. 

Toen je voor dit alles in 2014 de kans kreeg opnieuw uitgever van HP/De Tijd te worden, een rol die je van 1991 tot 1994 al eens glansrijk bij het toenmalige weekblad had vervuld, nodigde je me uit voor de lunch. ‘Als jij geen hoofdredacteur wordt, dan doe ik het ook niet,’ zei je beslist. Zo dwong je me min of meer met overtuiging in mijn nieuwe rol. De titel was op sterven na dood, maar schat, we hebben hem in die paar jaar toch weer op de rails gekregen. Marianne, ik was bijzonder op je gesteld en ga je nu dus heel erg missen. 

Een laatste dikke kus, 

Tom

Tom Kellerhuis is hoofdredacteur van HP/De Tijd, Hij werkte als hoofdredacteur van Specifiek Universitair Magazine (SUM) van 1991 tot 1995 met Marianne Verhoeven als uitgever samen, een samenwerking die zich vanaf 2014 tot 2017 herhaalde, nu in dezelfde rollen bij HP/De Tijd. Marianne Verhoeven was sinds 2017 hoofdredacteur van Opzij.