Clim Stoopen (24) studeerde met zijn project “ik ben zijn” af aan St. Joost School of Arts & Design in Breda, afstudeerrichting Photography, Film and the Digital.

‘De Dickpic Photobooth is het kroonjuweel op al mijn gemaakte peniskunst’, schrijf je op je website. Hoe kwam je ooit op het idee om ‘peniskunst’ te gaan maken? 

“Sinds ik begon aan mijn studie ben ik veel bezig geweest met thematieken rondom het man-zijn. In veel werken toon ik het mannelijk lichaam, maar tot mijn verbazing heerst er nog een groot taboe op het tonen van een penis, en dan met name in stijve toestand. Vanuit hier ben ik me gaan verdiepen in homo-erotische kunst en toxische masculiniteit, om verder onderzoek te doen naar dit taboe.”

Met je afstudeerproject “ik ben zijn” doe je onderzoek naar het beeld van mannelijkheid vanuit een queer perspectief. Hoe identificeer jij jezelf en wat is  mannelijkheid volgens jou?  

“Ik zie mijzelf als een cisgender homoseksuele man. Door onderzoek te doen naar toxic masculinity kwam ik vaak in aanmerking met het begrip mannelijkheid. Dat is een begrip dat vaak wordt gebruikt, ook in onze maatschappij, maar waarvan de definitie erg vaag is, ook voor mijzelf. Ik wilde onderzoeken waarom dit voor mij zo vaag is. Als je zoekt naar definities van mannelijkheid, dan komt het vaak hier op neer: eigenschappen vertonen die zijn toegeschreven aan het man-zijn en het hebben van een penis. Sekse wordt dus gekoppeld aan gender. Hier begon ik te merken waar voor mij het probleem zit: blijkbaar is er een bepaald verwachtingspatroon van hoe jij moet leven als man. Je kunt het zien als een soort stempelkaart. Hoe meer mannelijke eigenschappen jij bezit, des te meer man je bent.”

Heb je zelf erg geworsteld met het door de maatschappij opgedrongen beeld van mannelijkheid? 

“In de tijd dat ik aan het ontdekken was wie ik ben en waar ik op val, in mijn tijd op de middelbare school, was ik er niet veel mee bezig. Nu ik terugkijk op deze tijd heb ik er toch meer moeite mee gehad dan ik aanvankelijk dacht. Omdat ik niet zoals alle andere jongens van voetbal hield en niet meedeed met het haantjesgedrag, was ik natuurlijk al beetje anders. Anderen zeiden dat ik homo was, maar zelf wist ik nog van niets. Natuurlijk, ik vond jongens opwindend, maar ik werd alleen maar verliefd op meisjes. Althans, dat hield ik mezelf een jaar of vier voor. Ik wilde namelijk geen homo zijn, ik wilde net zoals de andere jongens zijn. Het is best eng om jezelf te zijn (of beter gezegd: te worden) als dit niet overeenkomt met wat ‘normaal’ is.”

“Na de HAVO begon ik aan het HBO, en daar ontmoette ik een jongen die ik leuker vond dan alleen opwindend. Ik word dus toch ook echt verliefd op jongens, dacht ik. Het heeft uiteindelijk nog twee jaar geduurd voordat ik het tegen mijn familie durfde te zeggen. Dat vond ik spannend, maar een meer bevrijdend gevoel heb ik nooit meer gehad. Je zegt niet dat je anders bent, maar je zegt: dit is wie ik ben. Mijn ouders begrepen dit meteen, want zij hebben mij nooit anders zien. Het enige dat zij willen is dat ik gelukkig ben.”

Het project start met verschillende tekeningen van penissen. Kun je kort uitleggen wat je hebt getekend en waarom? 

“Binnen het project zijn inderdaad veel penistekeningen te zien. Zo is de buitenkant van de Dickpic Photobooth bekleed met penisbehang. Dit behang heb ik ontworpen vanuit een eerder project van mij, namelijk PIKPIC. Binnen dit project ben ik onderzoek gaan doen naar de dickpic en waarom hier vaak een negatieve connotatie aan kleeft. Met dit project wilde ik  een dickpic aantrekkelijk maken en tot kunst verheffen. Alle illustraties die te zien zijn, zijn overgenomen van echte dickpics die ik voor dit project gekregen heb van diverse mannen. Ieder kreeg de vraag: kun je mij een dickpic van jezelf sturen die jij ‘goed’ vindt? Uiteindelijk heb ik deze dickpics omgevormd tot illustraties.”

“Naast het PIKPIC-behang staan er in het boek “ik ben zijn” ook diverse pentekeningen. De keuze voor deze pentekeningen is gemaakt omdat dit de stijl is waarin ik werk, maar het heeft ook nog een andere functie: je maakt de beelden minder shockerend. In het boek staan bijvoorbeeld twee homo-erotische tekeningen van seks tussen twee mannen. Dit beeld is letterlijk overgetrokken van een filmstill uit porno. Door er een tekening van te maken en het te presenteren als kunst, valt het taboe rond porno weg en kunnen we er wel normaal naar kijken.”

Je hebt jezelf ook gefotografeerd vanuit verschillende perspectieven. Wat zien we op de twee foto’s die hieronder te zien zijn?

“Als ik bezig ben met een project vind ik het interessant om minimaal één zelfportret te maken. Binnen dit project zijn dat er drie geworden. Ik heb een portret waarop ik een jurk draag met herenschoenen, een waarop ik een pak draag met hakken en een waarop ik een korset draag met daaronder een herenschoen en een damesschoen. De laatste twee zijn hieronder te zien. Met deze reeks wilde ik een beetje spelen met clichés en laten zien hoe conservatief we soms nog kijken naar het man- en vrouw-zijn binnen onze maatschappij.”

De Dickpic Photobooth is het toppunt van je afstudeerproject. Wat waren de reacties van mensen toen ze ‘m zagen? 

“De reacties waren superleuk. Er waren mensen die super enthousiast waren en ook meteen een foto hebben gemaakt, mensen die ongemakkelijk en tegelijkertijd geïntrigeerd waren en natuurlijk mensen die het helemaal niet snapten. Dat is ook precies wat ik wilde met deze photobooth. Het viel me ook op dat er foto’s van borsten zijn gemaakt. Dat vind ik verrassend.”

Welk idee zit er achter deze photobooth? 

“De Dickpic Photobooth is zoals ik al zei een vervolg op mijn project PIKPIC. Binnen deze projecten doe ik onderzoek naar de dickpic en probeer ik met een beetje humor de dickpic tot kunst te verheffen. Wat ik bijzonder vind aan de dickpic is dat we er alleen over spreken met een negatieve toon. Met dit project probeer ik de dickpic in een positief daglicht te zetten. Met de photobooth reageer ik op de afstand en anonimiteit die ervaren wordt wanneer dickpics ongewenst verstuurd worden. Bij het gebruik van de photobooth vervalt deze afstand en anonimiteit. In plaats van de foto anoniem naar een vreemde te sturen, krijg je een exemplaar die je kan geven aan je huidige sekspartner. Het sturen en krijgen van dickpics is leuk, maar alleen wanneer er wederzijds consent is.”

Wat hoop je dat mensen van dit project opsteken? 

“Met dit project probeer ik de strenge kaders die wij als maatschappij onszelf hebben opgelegd wat te versoepelen. We houden er van om dingen in bepaalde hokjes te plaatsen, zodat we orde kunnen scheppen in de chaos, maar ik wil met dit project laten zien dat het niet erg is wanneer iets niet binnen zo’n hokje past. We hoeven niet overal een naam aan te hangen, zeker niet als het om het leven van iemand anders gaat. Laat mensen in hun waarde. We zijn ten slotte allemaal hetzelfde.”

Meer werk zien van Clim Stoopen? Volg hem op Instagram.

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.