Ik ga het hier niet opnemen voor Thijs Römer. Bij de rechtbank in Assen gooide hij voor het oog van het volk (Saskia Belleman van De Telegraaf deed via Twitter op bewonderenswaardige wijze live verslag) zijn eigen glazen op grootse en meeslepende wijze in. 

De succesvolle acteur bleek nauwelijks bereid verantwoordelijkheid te nemen voor zijn seksueel grensoverschrijdende gedrag tegenover drie meisjes in de leeftijd van 14, 15 en 16. Römer was 37 toen hij de meisjes online ‘leerde’ hoe te masturberen.

Nadat een psycholoog hem dit inzicht had aangereikt, herkende Römer zichzelf in het beeld van een ‘hulpverlener’, die vanuit z’n vrije Amsterdamse kunstenaarsmilieu de meisjes letterlijk aan de hand nam en leerde ‘vingeren’.

‘Heb je nog vingertips, Thijs?’

Of zoals Römer het zelf verwoorde voor de rechtbank: “Mijn psychologe zegt dat ik te veel als hulpverlener in het verhaal ben komen te staan. Dat had ik zelf niet zo gezien, maar het is wel het woord dat het beste klopt.”

Mijn psychologe zegt dat ik te veel als hulpverlener in het verhaal ben komen te staan. Dat had ik zelf niet zo gezien, maar het is wel het woord dat het beste klopt.

Thijs Römer

Niet veel later maakte de ‘liberale’ Amsterdammer – zelf vader van een tienerdochter – het nog weerzinwekkender. “Je kan toch gewoon een gesprek over masturberen hebben? Zo van: hier is de clitoris, daar de vingers. Dat. Zwaarder is het niet.” 

Nee Thijs, dat kan niet. 

De wijze waarop de acteur tijdens de zitting sprak over z’n eigen gedragingen wijst op gebrek aan inzicht in eigen handelen. Laat staan dat we te maken hebben met iemand die ongeclausuleerd verantwoordelijkheid neemt voor z’n foute gedrag. En dat maakt de zaak zo mogelijk nog moeilijker te verteren. 

In de eerste plaats voor de slachtoffers, maar ook voor de rest van Nederland. En dat plaatst ons als betrokken toeschouwers voor een dilemma. Want, misschien zijn we in beginsel best vergevingsgezind, zelfs richting Thijs Römer.

En dat plaatst ons als betrokken toeschouwers voor een dilemma. Want, misschien zijn we in beginsel best vergevingsgezind, zelfs richting Thijs Römer.

Voor vergeving in dit geval is nodig (sommige mensen overtuig je nooit met betrekking tot dit type daders) dat een verdachte – want dat is Römer tot hij door de rechtbank wordt veroordeeld – duidelijk maakt dat hij inziet hoe grievend en beschadigend zijn gedrag is geweest voor de slachtoffers.

Daarnaast dient hij vol in de wind te gaan staan. Hij moet verantwoordelijkheid nemen voor z’n onacceptabele gedrag. Daar is geen enkel excuus voor, hoe ‘leeg’ je je ook voelt. En hoe graag je die leegte ook wilt ‘opvullen’ met destructief gedrag.

Dit nederige zelfbeeld dient vervolgens gepaard te gaan met een passende straf die het leed van de slachtoffers representeert. En waarmee ook aan de expliciete walging van de samenleving voor dit soort gedragingen tegemoet wordt gekomen.

Wie de reacties op sociale media heeft gezien, weet dat de door de officier van justitie geëiste 240 uur taakstraf en 89 dagen voorwaardelijke gevangenisstraf in de ogen van velen niet wordt gezien als toereikend. 

Er wordt, waar het gaat om de straf die hem mogelijk wacht, niet aan de geschetste criteria voor vergeving (op termijn) voldaan, zou je kunnen zeggen.

Toch is het cruciaal dat wij als toeschouwers de strafoplegging overlaten aan professionele rechters, die helaas vrijwel dagelijks worden geconfronteerd met verdachten als Thijs Römer. En vaak nog veel erger. Zij zijn goed in staat te bepalen wat ‘rechtvaardig’ is.

Wie desondanks denkt dat de straf die de zelfverklaarde hulpverlener krijgt te laag is, zou een aantal zaken bij z’n oordeel kunnen betrekken. Allereerst dat geen enkele straf het leed van de jonge slachtoffers kan wegnemen. Was dat maar zo. 

Daarnaast wacht Thijs Römer na zijn desastreuze optreden bij de rechtbank – zelfs als hij wordt vrijgesproken – zonder enige twijfel een wrede vorm van sociale uitsluiting. Die vormt ook na het ondergaan van een eventuele taakstraf een blijvende realiteit in het leven van de acteur. Geen enkel lot is erger dan dat van een mens die langdurig of wellicht zelfs levenslang uit de kudde wordt gestoten.

Geen enkel lot is erger dan dat van een mens, die langdurig of wellicht zelfs levenslang uit de kudde wordt gestoten

In het geval van Thijs Römer zal de ontkenning van zijn medemenselijkheid die hem – nu al – ten deel valt een zwaardere straf zijn dan een rechter hem ooit zal kunnen opleggen. Waar zou je eigen voorkeur naar uit gaan: een jaar in de cel en dan verder kunnen met je leven? Of 240 uur taakstraf en levenslang?

Ik zou het wel weten.

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.