Leve de dood
Achthonderd gasten, een optreden van Trijntje Oosterhuis, cameramensen en regisseurs – uitvaarten worden groter en uitbundiger. En op maat gesneden, waardoor elke overledene op hoogstpersoonlijke wijze uitgeluid kan worden. Als hij of zij maar genoeg betaalt. ‘Ik vind dat de dood echt bespreekbaar mag worden. Dat is mijn missie.’
De kerk is afgeladen met zeker achthonderd gasten, goed gekleed en duur gekapt te midden van zeeën van bloemen. Een dertigkoppig orkest speelt een bijzondere versie van My Way, een even groot koor zwelt aan. Daar komt Trijntje Oosterhuis, in close-up op de grote schermen, fijn ook voor de mensen die net achter een pilaar of te ver weg zitten. Als ze klaar is, buigt ze en gaat rustig zitten.
Applaus klinkt niet, want hoe mooi ze ook zong, dat is niet de bedoeling, dat hoort niet: het is een afscheidsdienst, er is iemand overleden. En niet eens, pak ’m beet, een koninklijke hoogheid, een oud-premier of een captain of industry, maar een gewoon iemand. Nou ja, een gewoon iemand met geld.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
