Steeds meer mensen raken dakloos, maar een structurele oplossing voor dakloosheid lijkt nog ver weg
In een jaar tijd (tussen 2021 en 2022) is het aantal daklozen met maar liefst 25 procent toegenomen. Vooral jongeren tussen de 18 en 22 komen steeds vaker op straat te staan. De overheid heeft een plan ondertekend waarin staat dat er in 2030 geen daklozen meer zouden moeten zijn, maar vooralsnog lijkt dat een utopie. 'Verkijk je er niet op dat we het over een issue hebben dat immens verankerd is in onze systemen en structuren. Zoiets valt niet in een paar jaar om te gooien.'
Brian is nog maar net zestien op het moment dat hij het huis uitgeschopt wordt. De meeste nachten weet hij warm en droog bij vrienden te overbruggen, zonder dat hij daarvoor al te veel vragen hoeft te beantwoorden. Maar niet zelden is hij aangewezen op trappenhuizen, achterafportieken en de dode camerahoek van de fietsenkelder naast Nijmegen Centraal. Brian is een van de velen, jong tot oud, die op straat terechtkomen en niet in de officiële cijfers van dakloosheid worden opgenomen. Hoeveel van dit soort mensen dolen er eigenlijk rond in ons land? En tot op welke hoogte worden daklozen gemonitord?
Naar analyse van het Centraal Bureau van de Statistieken (CBS) is de dakloosheid in Nederland verdubbeld in de periode van 2009 tot 2019, dat wil zeggen: een stijging van 17.800 naar 39.300 in tien jaar tijd. De daaropvolgende jaren tekende er zich een daling af, zo zouden we vorig jaar 26.600 daklozen onder ons hebben gehad. An sich geen verkeerde gegevens, ben je geneigd te denken. Het lijkt de goede kant op te gaan. Maar: hoe betrouwbaar zijn de bevindingen van het CBS? Hoe waarachtig is deze dalende tendens nu werkelijk? Het databureau is niet alle koppen afgegaan voor de berekeningen. Het betreft een schatting. Alleen hoe fijnmazig is die?
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
