Dwars door de Lage Landen: mijn Nederland blijkt gelukkig nog te bestaan
Arthur van Amerongen keek met nostalgische gevoelens naar de serie Dwars door de Lage Landen. 'Het geluk bestaat nog. Je moet er wel de stad voor uit en het platteland op.'
Ik ben abonnee van NPO Plus, de streaming site van de Staatsomroep. Het aanbod is zo woke, politiek correct en dwingend didactisch als de neten en daarom keek ik alleen maar naar de documentaires van Het Uur van de Wolf. Maar een paar dagen geleden ontdekte ik Dwars door de Lage Landen, en die serie heb ik in twee avonden uitgekeken. Ik citeer even mijn collega’s van de VPRO-gids:
"Dwars door de Lage Landen was in 2022 een onverwachte hit voor de VPRO en de VRT – en ‘niet alleen bij een Decathlonpubliek’, aldus presentator Arnout Hauben. Hauben kreeg in dat jaar zelfs een prijs van het AD als ‘leukste Belg op de Nederlandse televisie’. Eerder maakte hij voor dezelfde omroepen de series Rond de Noordzee en Dwars door de Middellandse Zee, maar vanwege de reisrestricties ten tijde van de coronapandemie werd Hauben, zoals zovelen, gedwongen het dichter bij huis te zoeken: eerst met Dwars door België, daarna met Dwars door de Lage Landen. En dat pakt bijzonder goed uit. Dat Hauben ooit bij Man bijt hond werkte, verbaast niet: in Dwars door de Lage Landen vind je op dezelfde leest geschoeide, even eigenaardige als warmbloedige ontmoetingen, maar dan gecombineerd met weidse landschappen en leuke geschiedenisweetjes. Het resultaat is een ontzettend zen programma: als kijker begin je al gauw te wensen dat je met de drie sympathieke Belgen mee kon wandelen, met precies zo’n heerlijk lege agenda en een compleet onbevangen houding."
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap