Brusselcorrespondent ontrafelt verdeling topfuncties
Niemand heeft erover, maar in Brussel is een machtsomwenteling gaande. De grootste partij van het Europese Parlement dreigt nu naast de grote prijs te grijpen: het voorzitterschap van de Europese Commissie. Hans Haversmid ging op onderzoek uit en ontdekte iets opmerkelijks.
De storm is nu definitief gaan liggen en het is weer business as usual. Hoewel, de belangrijkste strategen denken nu na over de herindeling van de macht. Afgelopen vrijdag vond er een belangrijk diner plaats, waar onder meer de toekomst van Manfred Weber ter discussie kwam te staan.
Dat diner moet u zich voorstellen als formele ontspanning: iedereen weet dat er veel op het spel staat, maar de schijn van beleefdheid wordt tot aan het toetje opgehouden. De pers is niet welkom. Toch wist ik ongezien naar binnen te glippen, geholpen door het feit dat ik ooit souschef was, in een café aan het Haagse Plein (voor mijn Clingendaeltijd).
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Word abonneeHoofdredacteur Tom Kellerhuis, zelf ook niet vies van een aardig potje koken, liet me per WhatsApp weten hoe je het roemruchte gerecht ‘Truffe de veaux’ bereidt. Een hoogstandje waarvan ik het bestaan niet kende, maar waarvan de fijne kneepjes me al snel duidelijk werden. Het kalf snel in de pan doen, met wat bloem en peterselie. Afblussen met wat balsamico en dan een uurtje laten pruttelen met een beetje truffelolie opdienen. De chef – een Italiaan – keek er fronsend naar. Hij liet me proeven – het smaakte naar dolle kervel, maar ik gaf geen krimp. Zo blufte ik mezelf uit deze situatie. De keuken is net de politiek: soms moet je doen alsof je een geheime troef achter de hand hebt, en dan kun je het zomaar ver schoppen.
Dat laatste gold niet voor Manfred Weber. De man die nog niet zo lang geleden gedoodverfd opvolger van Juncker was, zat nu als een boer met kiespijn het hoofdgerecht weg te werken. Dat kon ook omdat hij mijn truffe de veaux at – misschien was hij een dergelijk gerecht niet gewend. Via het gluurraampje dat een spionnetje werd genoemd zag ik hem zitten. Naast hem zat Mark Rutte, te genieten van een steak tartare. Niet verrassend, daar kan weinig mis mee gaan. “Rutte eet dat iedere dag,” schamperde de chef.
Koken is net journalistiek, als het eigenlijke werk erop zit, bestaat het vooral uit wachten, en ik wachtte tot de bediening me kon voorzien van informatie, zodat ik dat kon opschrijven in mijn inmiddels geroemde cursiefje. Het hield weinig over, Angela Merkel, normaal ook al geen feestnummer, gaf geen krimp. Macron stuurde zijn artisjokken terug – die had ik goddank niet bereid. Wie is er nu in de race voor de opvolging? Het werd niet duidelijk. Manfred Weber liep tijdens het hoofdgerecht naar het kleinste kamertje. Een veeg teken. Macron roemde de Franse wijn, en gebood Rutte nog een derde glas te nemen. Dat probeerde hij te weigeren, maar hij werd overrompeld door het beroemde Franse doorzettingsvermogen. Juncker bracht tevreden een toast uit op een groter en hechter Europa. De verhoudingen zijn uitgekristalliseerd, mompelde ik vanachter het spionnetje.
Dat kan alleen een ortolaan zijn.
Tegen de tijd dat het kaasplankje werd geserveerd, ontkurkte de eerste assistent van de chef een voortreffelijke dessertwijn – ten minste, hij was zoet en dat hoort bij die wijn. Ik nam een teug en nog een. De chef bleek een fervent aanhanger van François Mitterrand te zijn, een fascinatie die we gemeen hadden. Al snel ging het gesprek over het ontstaan van de het Europese project, en hoe de gastronomie daar een bijdrage aan kon leveren. De aangekoekte pan truffe de Veaux liet de chef oogluikend passeren: mijn intenties waren zuiver. Tegen de derde fles Sancerre onthulde hij me het geheim van de bereiding van de ortolaan. De discussie over deze lekkernij laaide hoog op. Zo hoog, dat ik de reden van mijn bezoek was vergeten. De Europese leiders waren terug naar de vergaderzaal gegaan. Met een rood hoofd van de inspanning ging ik erachteraan.
De persconferentie die op dit soort bijeenkomsten volgt, was rustig. Niemand verwachtte vanavond een doorbraak. Aangemoedigd door de wijn, wist ik de eerste vraag te stellen: een eer die ik normaal gesproken over laat aan the Financial Times, of de Duitse FAZ. ‘Wat is uw lievelingseten, meneer de voorzitter?’ Jean-Claude Juncker reageerde met een glimlach. In zijn beste Frans zei hij: “Dat kan alleen een ortolaan zijn.”