Max Pam: Over Gerry van der List heen gepist
Wraak is een gerecht dat koud gegeten wordt. Of ook wel: wraak is een gerecht dat koud wordt opgediend. Altijd heb ik gedacht dat het een uitspraak was van Joseph Goebbels, maar zij schijnt al te zijn voorgekomen in een Franse roman uit 1841. Dat las ik in de Wikipedia waar ik ook las dat Confucius heeft aangeraden eerst twee graven te delven, alvorens wraak te nemen. Eén graf voor de gewraakte en één graf voor jezelf.
Ja, wat dacht je dan?
Gerrit Komrij lag nog niet koud in zijn kist of ik las een afrekening van Gerry van der List op de website van Elsevier. De gedichten van Komrij, schrijft Van der List, “halen zelden het niveau van de door hem bewonderde beroemdheden en zijn romans zijn eigenlijk al min of meer vergeten voordat Komrij overleed.”
Eigenlijk al min of meer.
Verder bevatten de stukjes van Komrij zelden argumenten en had hij heus niet zoveel te melden. “Zijn oeuvre zal vooral herinnerd worden door het vermakelijke gescheld van een zich superieur wanende estheet die zich hoog verheven voelde boven de massa.”
Aldus Gerry van der List.
Goh, denk je dan, zo kun je er ook tegenaan kijken.
Maar tegelijkertijd vraag je je af, vanwaar deze afrekening? Zou Gerry van der List in het verleden misschien door Komrij op een Komrijaanse manier zijn besproken?
Dat stukje is niet eens zo moeilijk te vinden. Het werd geschreven in 1993 en staat in de bundel Lood en Hagel. Speciaal voor Gerry van der List heeft Komrij zelfs een versje geschreven, dat actueler lijkt dan ooit.
Gerry van der List
heeft weer op mij gepist.
Maar o wat raar is dat,
ik ben nog steeds niet nat.
Eigenlijk heb ik min of meer het gevoel dat Gerry van der List met zijn kritiek op Komrij ook een kritiek op zichzelf heeft gegeven. Wil Van der List zelf ook niet graag een polemist zijn, die met een machete het dode hout kapt?
Tuurlijk, maar nooit helemaal gelukt.
En nog niet eens zo heel lang geleden verscheen de debuutroman van Gerry van der List. Weet u hoe die heet? Denk eens diep na, u moet er toch over gelezen hebben.
Nee? Die roman heet: Altijd november.
Gevreesd moet worden dat de romans van Gerry van der List niet zo zeer vergeten zijn voor de dood van Gerry van der List, maar al bij zijn leven.
