De langzaamste man ter wereld
Dit is het tragische verhaal van de langzaamste man ter wereld. Een verhaal als een jongensboek.*Een verhaal dat begint op zomaar een dag, in zomaar een straat, in zomaar een land.
De langzaamste man ter wereld was nog niet de topatleet die wij nu allemaal kennen als de langzaamste man ter wereld, maar gewoon, een jongetje dat tikkertje speelde met kinderen uit de buurt.
Het spel was nauwelijks op gang toen er een man in een beige regenjas langs gelopen kwam. De kinderen – hun hoofden vol ouderlijke waarschuwingen voor mannen in beige regenjassen – staakten hun spel. Dat was het teken voor de man in de beige regenjas om op een van hen af te stappen.
‘Hallo,’ zei hij.
‘Dag,’ zei het jongetje angstig.
‘Mankeer jij iets aan je benen?’ vroeg de man met de beige regenjas.
Het kereltje schudde zijn hoofd.
‘Voel je je misschien niet lekker?’
Weer hoofdschudden.
‘Dan ben jij een heel bijzondere jongen,’ zei de man en hij liep naar het huis van de ouders van het kind dat toen nog niet wist dat deze ontmoeting zijn leven zou veranderen.
Freak of nature
De man in de beige regenjas had het goed gezien: het jongetje was wat men tegenwoordig wel een freak of nature noemt. Je hoefde maar naar zijn lopen te kijken om het zeker te weten: hier liep iemand die het in zich had om de langzaamste man ter wereld te worden.
Maar niet iedereen die is gezegend met een buitengewoon talent, haalt het uiterste uit z’n mogelijkheden. Dat vereist discipline, opoffering, concentratie, focus en totale overgave, ook van de omgeving.
Op z’n veertiende verhuisde de jongen met z’n ouders naar Amerika, om in een exclusieve atletiekacademy zijn droom na te jagen: de langzaamste man ter wereld worden. Zijn coach, een bejaarde Kazach die al duizenden talentvolle atleten onder zijn hoede had gehad, wist onmiddellijk dat deze jongen iets Heel Bijzonders was. Een ruwe diamant met alle kansen om een briljant te worden. Tegen de ouders zei de coach: ‘Ik geef geen garanties, maar als deze jongen niet binnen een paar jaar een van de traagste mensen op deze planeet is, vreet ik mijn toupet op.’
De oude Kazach heeft zijn toupet nooit hoeven opeten: de jongen maakte alle verwachtingen waar; op regionale en later op nationale kampioenschappen baarde de jongen iedere keer weer opzien door tijden te lopen die zo langzaam waren, dat men zich afvroeg of de jongen wel zo oud was als hij zei. Een geboortebewijs, paginagroot in de New York Times, bood uitkomst. In het bijgeleverde interview bevestigde de moeder van de jongen wat iedereen altijd al dacht: hier was sprake van een volstrekt uniek talent.
‘Ik kan me hem niet anders dan langzaam herinneren. De bevalling duurde bijna een week.’
Ze vroeg de pers om haar zoon met enige omzichtigheid te benaderen. ‘Erg snel van begrip is hij ook niet.’
Zestien jaar was de jongen toen hij officieel de langzaamste junior ooit werd. Hij kwam live op televisie, internationale journalisten verschansten zich voor de hekken van de Californische atletiekacademy en al snel daagden er ook sponsors op, snelle jongens, wapperend met dikke contracten voor de langzaamste jongen ter wereld.
Op zijn achttiende liep de jongen zijn eerste wedstrijd bij de senioren. Ondanks zijn onervarenheid en een sterk deelnemersveld, won hij onmiddellijk. En met grote achterstand.
De overwinning leverde hem 5.000 dollar en drie kamelen op – het was een wedstrijd in Dubai.
Binnen een jaar was de jongen onbetwist de langzaamste man ter wereld.
De rest van het verhaal van de langzaamste man ter wereld is snel verteld: succes, roem, vrouwen, geld, nog meer succes, nog meer geld, een akkefietje met z’n whereabouts, een dipje en een legendarische comeback die gepaard ging met pagina’s lange profielen in The New Yorker en Le Monde.
Deze week had de langzaamste wereld in Moskou zijn elfde wereldtitel moeten behalen. Het liep anders.
Anti-doping
Vijf dagen voor het toernooi werd er aangebeld bij het landgoed van de langzaamste man ter wereld. Het duurde even voor er open werd gedaan, want de oprijlaan van het landgoed van de langzaamste man ter wereld was bijna een kilometer lang. Velen hadden het bellen al opgegeven voor er iemand aan het hek verschenen was, maar dit keer niet. De onbekende bleef staan wachten en drukte nog een paar maal op de bel. Misschien, dacht de langzaamste man ter wereld, is er iets ernstigs aan de hand. Hij dacht onmiddellijk aan zijn zusje, een atlete wier carrière veelbelovend traag op gang was gekomen maar waarvan nu snel duidelijk werd dat ze het pure talent van haar broer ontbeerde.
Gedreven door allerlei doemscenario’s sleepte de langzaamste man ter wereld zich zo snel als hij kon naar het hek.
Daar stond een man met een aktetas.
“Anti-doping”, stond erop.
De langzaamste man ter wereld verstijfde. Natuurlijk waren zijn prestaties door de zogenaamde experts vaak genoeg in twijfel gesteld. Zo langzaam, zeiden zij, kan geen mens zijn zonder chemische hulp. Nooit echter was er vals spel vastgesteld. De langzaamste man ter wereld zelf had altijd zijn schouders opgehaald over de beschuldigingen. Volgens hem waren zijn onvoorstelbaar trage tijden op meerdere afstanden een combinatie van talent, keihard werken en ‘focus’.
Bovendien: alle verdachtmakingen ten spijt, was de langzaamste man ter wereld nooit op doping gecontroleerd. Men had het wel geprobeerd, ooit. Negen uur had de langzaamste man ter wereld met zijn penis in een reageerbuis gehangen, maar er was niets gebeurd. Nog geen druppel.
Om 3:00 ’s nachts werd hij naar huis gestuurd – zonder te hebben geplast.
De controleurs die die dag dienst hadden gehad, waren kort na het incident in een zenuwinrichting opgenomen.
Sindsdien vloog de langzaamste man ter wereld uiterst kalm onder de radar van de dopinginstanties.
Maar nu, zo voorvoelde hij, was zijn moment gekomen. Toen hij zag dat de man aan het hek hem nog niet had gezien, overwoog hij heel even op de vlucht te slaan.
Het zou zinloos zijn geweest; hij was niet voor niets de langzaamste man ter wereld.
Langzamer dan ooit sleepte hij zijn afgetrainde lichaam naar het hek en opende het.
De man stak zijn hand uit.
‘Goedemiddag, Jacobs. Anti-Doping.’
Snel vergeten
Twee dagen later vertrok meneer Jacobs van het landgoed. De potjes en buisjes in zijn koffer vol urine en bloed van de langzaamste man ter wereld.
Diezelfde middag deed de langzaamste man ter wereld een persbericht de wereld uit. Hij zou niet in Moskou aan de start verschijnen, hij zou zijn wereldtitel ditmaal niet verdedigen en hij kondigde meteen ook het afscheid van een imposante carrière aan.
De uitslagen van de tests wachtte hij niet eens meer af.
De langzaamste man ter wereld trok zich van het ene moment op het andere terug uit de sport.
Nu, enkele dagen later, is de langzaamste man ter wereld al bijna helemaal vergeten.
Dat is dan toch nog snel gegaan.
* Alle gelijkenissen met bestaande personen en gebeurtenissen berusten op louter research.
