Lijfarts van Michael Jackson vervroegd vrij: ‘Ik wil weer dokter zijn’
God bless America. En God bless het cellentekort in Californië: ik kom vervroegd vrij. Mooi zo, want ik kan de nachten hier zo langzamerhand niet meer aan, ik krijg mijn gedachten niet stil. In mijn donkere cel draai ik die fatale dag honderd keer af in mijn hoofd. Ik ben onschuldig, zeg ik dan zachtjes tegen mezelf, maar voor de buitenwereld heeft ontkennen geen zin. De mensen willen dat ik schuldig ben.
Maar dat is niet waar. Het ging het zo:
Michael zat tegenover me. Niet met zijn gezicht naar me toe, zoals al mijn andere patiënten, maar met zijn rug naar me toe. En ook niet in een stoel, zoals al mijn andere patiënten, maar op een Skippybal, alleen maar omdat Elizabeth Taylor had gezegd dat dat beter zou zijn voor zijn rug. Volgens had Miss Taylor geen verstand van de wervelkolom, maar hoe dan ook, sindsdien kwam hij met de Skippybal naar de praktijk. Zo ook die dag in 2009.
Ik keek naar zijn dunne rug, gehuld in een glitterjasje met schoudervullingen. Ik zag vlassig zwart haar met zweet tegen het witte nekkie aangeplakt, het smalle kontje op de grote rode bal. Normaal gesproken was hij zo onrustig als een kind van zes en bewoog hij continu ‘van voor naar achter en van links naar rechts’. Die dag niet. Hij zat daar heel rustig, en toen ik naar zijn well-being vroeg, zei hij dat hij erg in balans was. En dat hij gewoon even met rust gelaten wilde worden. Dat deze plek, mijn spreekkamer, de enige plek was waar hij zichzelf kon zijn en even kon ontspannen, ontsnappen aan alle hysterie om hem heen. Zelfs zijn eigen huis en pretpark Neverland waren overgenomen, zei hij, er liepen allemaal wildvreemde kinderen rond die met hem wilden spelen en in het treintje wilden rijden. Hij zei dat hij zo graag even met rust gelaten wilde worden. Ik gunde hem zijn moment. Ik gaf hem zijn kalmeringsmiddelen en keerde hem uit respect de rug toe. Ik ging even bellen. Ik gaf hem de ruimte, ik gaf hem wat hij nodig had. Wie was hier nou the King?
Gisteren ben ik vrijgelaten. Ik wil mijn oude vak weer oppakken. Klein obstakel is dat ik daarvoor mijn ingetrokken bevoegdheid moet terugkrijgen. Tegen de Amerikaanse tv-zender ABC zei mijn advocaat dat ik dat gevecht wil aangaan in de rechtbank. Daarvoor schijt ik nu al drie kleuren – de herinnering aan het proces, alle media, familie en fans die buiten stonden te schreeuwen, ik weet niet of ik dat wel opnieuw aankan. Misschien moet ik mezelf t.z.t. een klein beetje propofol geven om te kalmeren.
Schrijfster Carlijn Vis kruipt ‘in de huid van’ iemand die in het nieuws is. Deze week Conrad Murray, de lijfarts van Michael Jackson, die in 2010 schuldig werd bevonden aan het veroorzaken van de dood van de King of Pop. Gisteren werd bekend dat hij wegens goed gedrag en het cellentekort in Californië vervroegd is vrijgelaten.
