Afgelopen week kreeg de Britse hoogleraar criminologie Jo Phoenix na drie jaar procederen gelijk van het Employment Tribunal, de Britse arbeidsrechtbank: de Open University heeft haar als werkgever niet beschermd tegen een haatcampagne, toen zij een genderkritische studiegroep wilde opzetten. Zij werd door collega’s voor ‘racist’ uitgemaakt en geweerd van spreekbeurten, zonder dat het bestuur van de universiteit ingreep. Phoenix is een van een reeks gevallen in Engeland waarbij vrouwen vanwege hun ideeën over sekse en gender het mikpunt werden van een hetze en hun broodwinning verloren. Het bekendste geval is wellicht Maya Forstater, een onderzoekster bij het Center for Global Development, dat haar contract beëindigde omdat zij in een online discussie stelde dat transvrouwen in wezen mannen zijn. Haar zaak kreeg wereldwijde bekendheid omdat J.K. Rowling het in het openbaar voor haar opnam, waarna Rowling zelf het doelwit werd van een cancelcampagne die faalde, maar de meeste andere carrières zou hebben verwoest.

De advocate Allison Bailey werd kaltgestellt vanwege haar genderkritische opvattingen en ook dat, sprak de rechter, was onterecht. Toen er een hetze losbarstte tegen de filosofe Kathleen Stock en haar ideeën over gender, werd zij door de universiteit van Sussex zodanig in de kou gezet dat zij zich niet meer veilig voelde op de campus en ontslag nam. Een man die een soortgelijk lot trof is Graham Linehan, schrijver van populaire Britse comedyseries (waaronder The It Crowd, een van de geestigste Britse sitcoms ooit). In 2018 nam hij het op voor J.K. Rowling en Kathleen Stock, tweette een paar keer dat ‘mannen geen vrouwen zijn’, werd van Twitter gegooid (inmiddels door Elon Musk gerehabiliteerd) en door de volledige Britse comedy-industrie gecanceld.

De basis voor die ontslagen wordt door rechters aan twee kanten ondergraven: een ‘identificatie’ kan misschien toch niet dezelfde mensenrechtelijke bescherming claimen als bijvoorbeeld huidskleur of geslacht, en aan de andere kant: de opvatting dat biologisch geslacht (in elk geval in bepaalde situaties) belangrijker is dan ‘genderidentiteit’, valt onder de vrijheid van meningsuiting en mag dus geen reden tot discriminatie zijn.

Het is griezelig om te zien hoe je met de juiste lobbytactiek instituties zodanig in verwarring kunt brengen dat voor bepaalde groepen wezenlijke waarborgen ineens stilletjes onder het kleed geveegd worden.

De grote verliezer is Stonewall, de Britse LGBTI-organisatie die de afgelopen twintig jaar een schrikbewind heeft gevoerd in de Britse publieke sector, vergelijkbaar met een maffioze afpersingspraktijk: als u dit-dit-en-dit-beleid invoert krijgt u van ons openbare schouderklopjes als inclusieve, queer-vriendelijke organisatie, doet u dat niet dan zetten wij zo nu en dan de vlammenwerper op uw reputatie.

Het is griezelig om te zien hoe je met de juiste lobbytactiek instituties zodanig in verwarring kunt brengen dat wezenlijke waarborgen voor bepaalde groepen ineens stilletjes onder het kleed geveegd worden. En daar blijven, zolang niet iemand met een ijzeren wil, veel moed, oneindig geduld en een sponsor met diepe zakken, tot aan de hoogste instantie doorvecht om het aan de kaak te stellen. Om te zien dat recht en rede uiteindelijk zegevieren biedt enige troost, al kan het lang duren en heel wat slachtoffers eisen.

De angst om vrijuit te spreken over dit onderwerp leeft in Nederland ook. BNNVARA’s Zembla bracht de journalistieke moed op om kritisch te kijken naar de wetenschappelijke merites van de Nederlandse transzorg, maar tal van wetenschappers met bedenkingen weigerden aan de uitzending mee te doen. Sommigen verklaarden ook gewoon dat het ze door de leiding was ontraden omdat het slecht voor hun carrière zou zijn. Het ging daarbij dus niet over een beladen ideologische kwestie, of transvrouwen nu wel of niet vrouwen zijn, bijvoorbeeld, maar simpelweg om een methodologische evaluatie van het onderzoek waarop de onomkeerbare medicalisering van genderschmerz bij jongeren is gebaseerd. Om hun (publiek gefinancierde) expertise in te zetten ten behoeve van een actueel maatschappelijk vraagstuk. Beter van niet, slecht voor je loopbaan.

Onder druk van radicale ideologische krachten blijken ook normen voor wetenschappelijke kwaliteit en integriteit geruisloos te kunnen worden opgeschort. Dat de wetenschappelijke basis van de transzorg niet solide is wordt steeds duidelijker blootgelegd en was in het VK, Zweden, Finland, Noorwegen, Frankrijk en diverse Amerikaanse staten aanleiding om die zorg aan banden te leggen of zelfs te staken. Hoe het mogelijk was dat in academische ziekenhuizen jarenlang pseudowetenschappelijke kwakzalverij werd bedreven zullen de historici moeten ontrafelen, in genoemde landen wordt in elk geval erkend dat men op de verkeerde weg was en je beter ten halve kunt keren dan ten hele dwalen. Eén land vormt hierop een uitzondering, de bakermat van het ‘Dutch Protocol’, het land waar het allemaal begon: Nederland. Transland. Daar houdt men zich nog steeds oostindisch doof en is het business as usual.

Wéér een nagel in de doodskist van het Dutch Protocol! Zouden meisjes die daar in behandeling gaan hierover worden voorgelicht? Dat er een goede kans is dat ze er dommer van worden?

Onbegrijpelijk is het niet. De Amsterdamse genderclinici, oprichter Louis Gooren, psychiater Peggy Cohen-Kettenis, haar leerlingen Thomas Steensma en Annelou de Vries, chef de clinique Annelijn Wensing-Kruger, zij hebben nooit een congrespodium beklommen zonder staande ovatie. De pioniers! Uit gidsland Nederland! Transland! Zij zitten klem. Stoppen? Dan gaan ze voor de leeuwen. Dus gaan ze door. En die leeuwen? Misschien worden ze ooit vegetarisch?

De Amsterdamse clinici hebben die nieuwe studie natuurlijk ook gelezen, die nog eens herinnert aan onderzoek waaruit blijkt dat meisjes gemiddeld 7 IQ-punten inleveren door het gebruik van puberteitsblokkers. Eén meisje in de studie verloor er 15 of meer.

Nu dát weer! Wéér een nagel in de doodskist van het Dutch Protocol!

Zouden meisjes die bij UAMC Gender in behandeling gaan hierover worden voorgelicht? Dat er een goede kans is dat ze er dommer van worden?

De kabinetsformatie wordt door het Amsterdamse genderteam vast ook met argusogen gevolgd. Waren zij de afgelopen jaren veilig, toen het transbeleid vooral in handen was van D66 (Minister Ernst Kuipers, ‘kwartiermaker’ Michiel Verkoulen, thoughtleader Lisa van Ginneken) en Den Haag glazig meehobbelde met de ‘consensus’, inmiddels wordt er gewerkt aan een coalitie waarvan de meeste deelnemers behoorlijk genderkritisch zijn, PVV, BBB en NSC. Plus de VVD, die het tot voor kort allemaal wel best vond – Gordon, Frits Huffnagel, Gay Pride, lachen joh – maar waar ook een ontnuchtering gaande is. En dat alles, alsof de duvel ermee speelt, onder leiding van de uitgesproken transkritische Telegraaf-columnist Ronald Plasterk?! Oei. In Transland was tot voor kort geen vuiltje aan de lucht, maar inmiddels staat de barometer op ’onbestendig’.

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €5 per maand.