De perfecte tackle van Matthijs de Ligt
Ik kijk zojuist voor de zeventiende keer naar de tackle die Matthijs de Ligt gisteren tegen Excelsior maakte (uitvoerde? Deed? Plantte?). Nog te weinig. Het is een onvoorstelbaar ding, die tackle. Kijk er maar eens rustig naar. Als Matthijs de Ligt Mariah Carey was geweest en de tackle de vijfde octaaf in ‘Hero’, was het filmpje de wereld overgegaan. Maar Matthijs de Ligt is Mariah Carey niet en het filmpje van de tackle werd uitsluitend rondgepompt onder een select clubje exegeten, die er trouwens snel weer mee ophielden toen De Ligt een paar minuten na de tackle de bal in de voeten van Excelsior-midvoor Mike van Duinen schoof. Het was een fout die onder de streep Ajax het landskampioenschap kan gaan kosten en De Tackle zodoende min of meer waardeloos maakte.
Na afloop stond Matthijs de Ligt voor alle camera’s. En alle camera’s waar hij toevallig niet voor stond, hadden iemand die iets over Matthijs de Ligt zei. In al die gesprekken – dus zowel de gesprekken met Matthijs de Ligt als de gesprekken over Matthijs de Ligt – kwamen vijf zaken aan bod. Die vijf zaken waren:
De fout
De tackle
De kopbal (die werd gekeerd door de keeper)
Oranje
Het feit dat Matthijs pas zeventien jaar is
Die cocktail van feiten en omstandigheden werd de hele verdere zondag aan ons opgediend en hij zal nog geschonken worden tot de volgende wedstrijd van De Ligt, vaak aangelengd met meningen en visies van beroemde oud-voetballers en volstrekt onbekende halvegaren en meningen en visies over die meningen en visies.
Zo gaat dat, met mooie dingen. Ze hebben de neiging zacht en zompig te worden in een soep van minder mooie dingen. Wat dat betreft zijn mooie dingen als croutons.
Doel
Natuurlijk, het gaat in de sport om winnen. Maar in tegenstelling tot wat veel mensen denken is winnen het middel, niet het doel. Het doel is: mooie dingen. En de tackle is misschien wel het meest onderschatte mooie ding dat er bestaat. Het is een mooi ding voor gevorderden. Je moet hem leren waarderen, zoals je ook rode wijn moet leren drinken. Het spel wordt er niet voor stilgelegd, er zijn geen prijzen voor en er bestaan nauwelijks Youtube-compilaties van. Ten onrechte, wat mij betreft.
Wie zelf gevoetbald heeft, kent de aantrekkingskracht van de tackle. Het werkt erg ontspannend om eerst door het ochtendnatte gras te glijden en daarna je bemodderde broekje uit je naad te trekken, terwijl je tegenstander meters verderop facedown op het veld ligt, ongedeerd, maar nog enigszins versuft en in het ongewisse over wat hem net is overkomen. En wie zelf gevoetbald heeft, kent ook het verschil tussen de sliding – al glijdend een soort zijwaartse blokkade opwerpen – en de tackle. Het is een beetje het verschil tussen een muur witten en het schilderen van een stilleven.
Omhaal
Kijk nog ’s naar die tackle. De timing, de precisie, het deel van de voet dat wordt gebruikt (hak), de snelheid waarmee het zich allemaal voltrekt, het risico dat ermee gepaard gaat… Als het fout gaat dan… Vermoedelijk is de tackle van De Ligt wel het meest bijzondere wat je dit jaar in de Eredivisie gaat zien. En natuurlijk moet het na afloop ook gaan over de fout, de gemiste kopkans, het al dan niet te vroeg opgeroepen worden voor het Nederlands Elftal en het feit dat Matthijs de Ligt pas zeventien is. Dat hoort bij voetbal. Maar laten we ook nog eens rustig naar die tackle kijken en ervan genieten als van de perfecte omgekeerde omhaal die het in werkelijkheid is.
