De eeuwige Rob de Nijs
Hij is vijftig, viert dit jaar zijn dertigjarig jubileum als artiest en lijkt er alleen maar jonger op te worden. En het einde is nog niet in zicht, want: ‘Ik ben nog steeds in een groeiproces.'
Vanuit de verte zou je hem midden dertig schatten. Hij draagt een zwarte spijkerbroek met een verchroomde ketting eraan en een mouwloos T-shirt waardoor de grote tatoeages op zijn bovenarmen zichtbaar zijn. Zijn verschijning is nogal opvallend, hier op het station waar hij me staat op te wachten, en ineens is het gedaan met de rust. In de alweer optrekkende trein worden raampjes opengedraaid en wordt geschreeuwd: „Rob! Joehoeoeoe, Rooooob!" Ondanks zijn zwarte zonnebril is Rob de Nijs in fracties van seconden herkend. Bijna automatisch steekt hij zijn hand in de lucht. Hij is eraan gewend, hij wordt immers al dertig jaar herkend.
Rob de Nijs is nu vijftig. Met hemzelf gaat het goed en met zijn carrière gaat het goed, en eigenlijk is dat laatste minstens zo'n fenomeen als de man zelf. Van de mensen met wie hij begon, generatiegenoten als Johnny Lion, Peter Koelewijn, Trea Dobbs, The Blue Diamonds, Anneke Grönloh en Ria Valk, is er niet één die nog zo regelmatig optreedt als hij. Laat staan dat er een is die, zoals hij, ernaar streeft elk jaar een nieuw album uit te brengen en daar dan meestal nog veertig- tot zeventigduizend exemplaren van weet te verkopen ook.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap