De biografie van Edwin Rutten die niet mocht verschijnen
Ook na het einde van het tv-programma De film van Ome Willem (1974-1989) toerde Edwin Rutten (1943) als zijn alter ego nog jarenlang langs theaters, braderieën en studentenfeesten. Een hoofdstuk uit de gewraakte biografie van Rutten, die hij zelf niet in druk wilde zien. ‘Ome Willem is niet kapot te krijgen. Mensen willen graag hun jeugd herbeleven.’
Wie vaak genoeg met z’n kop op de buis komt, wordt op een dag vanzelf beroemd. De camera hield van Ome Willem en Ome Willem hield van de camera. Buiten de muren van de studio was hij gewoon Edwin Rutten, dat wil zeggen: mits hij dan geen Ome Willem was. De bijvangst van zijn televisiebekendheid bestond uit minimaal honderd optredens per jaar in theaters, instellingen, ziekenhuizen, scholen, buurthuizen. In totaal zette Rutten dus minstens anderhalf duizend keer in het openbaar dat malle petje op en bouwde met zijn vuisten een denkbeeldige toren – en hij kan zich niet herinneren dat deze bezigheid hem ooit verveelde. Omdat het spektakel dat hij in die zalen opvoerde, steeds anders uitpakte.
Een verslaggever van het Algemeen Dagblad vervoegde zich om half elf ‘op een grijze maandagochtend’ in de kerstvakantie van 1982 bij het Rotterdamse Hofpleintheater. Hij kon, schreef hij, zijn ogen niet geloven. Zoiets had hij niet eerder meegemaakt. Een ‘kwetterende schare jongens en meisjes, in leeftijd variërend van vier tot tien jaar, begeleid door vele moeders en enige vaders’, nam bezit van alle aanwezige stoelen. ’s Middags om half twee volgde een tweede ronde. Ook de volgende dag zou Ome Willem zich opnieuw urenlang aan het jonge volk vertonen. Schouwburgdirecteur Herman Jansen verzekerde dat hij “rustig tien voorstellingen achter elkaar had kunnen boeken, die stuk voor stuk zouden zijn uitverkocht, want Ome Willem is een figuur die door het jonge publiek op handen wordt gedragen. En dan niet alleen omdat hij nu toevallig bekend is van het televisiescherm, maar vooral omdat hij alles tijdens een theateroptreden volledig waarmaakt.” Ome Willem liet zich seconderen door Fred Hekket, die de rol van Neef speelde en in zwarte pandjesjas de toetsen van de Fender-piano beroerde. De verslaggever noteerde hoe tijdens het spelen van de deze-vuist-hymne ‘een schattig kereltje van ongeveer vijf jaar’ de bühne beklom. “Edwin Rutten loopt onmiddellijk op hem toe, en vraagt hoe hij heet.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
